Als kind keek ik in de jaren 50 soms naar afleveringen van Alfred Hitchcock. Dat speciale deuntje aan het begin van zo'n aflevering kan ik nog dromen. En telkens weer schrikken van de momenten waarop de muziek opeens hard klonk. Haha! Dan zag ik in silhouet het wat bolle, kale hoofd van Alfred precies in een profiel ervan passen. Sommige afleveringen hebben blijkbaar een grote indruk op mij gemaakt. Zoals de man die nog leefde en in een mortuarium lag. Aan het eind zag iemand net op tijd dat ie zijn vinger bewoog. Brrr! En dan de moorden hè.
Waren de afleveringen erg spannend, erna naar bed gaan was nog veel spannender! Toen leek het alsof ons huis vol zat met enge mensen. Mijn angst had veel te maken met de pesterijen van vooral mijn oudere broer. Ik was vaak extra blij dat we met z'n drietjes in dat (voor ons) grote bed lagen. Vooral als je op de zaterdagavond na het zien van zo'n aflevering in het midden mocht liggen.
Ik heb hier nog een serie dvd's liggen van Alfred Hitchcock films. Tot op heden heb ik er niet naar gekeken. Ik voel me namelijk niet eenzaam en heb dus geen behoefte aan andere 'mensen' in huis....