Wat een leuk tv programma! Erg leuk en interessant te horen hoe met name pubers dachten en deden. Veel vind ik heel herkenbaar, al was ik zelf een stille puber. Ik hield ook wel dagboeken bij, maar dat was pas later. Ik heb toen, als tiener, mijn gedachtes bewust niet willen opschrijven. Ik was ervan overtuigd, dat zo'n dagboekje een keer door iemand gelezen zou worden. Nee, ik begon later aan dagboeken, projectdagboeken. Die waren wel bedoeld op gelezen te worden. Maar dat deed niemand, behalve ik. Ik las eruit voor, als ik ergens van beschuldigd werd. Haha!
Zo werd ik een keer ervan beschuldigd, dat ik een bepaald computerprogramma niet ontwikkeld had. Ik pakte mijn dagboek en zei : "Dat klopt dus." Tot groot genoegen van de projectleider, die mij beschuldigde. Maar de projectleider verging het lachen toen ik verder las en hem vertelde dat hij op die en die dag om zo laat het ontwerp bij me had weggehaald met de mededeling, dat het niet meer nodig was. Zo ging dat. Dankzij mijn projectdagboeken heb ik menige beschuldiging weten te weerleggen. En eerder genomen besluiten weten te reproduceren.
Al dat schrijven heb ik van mijn moeder, denk ik. Ze schreef erg veel brieven. Dat heb ik ook gedaan. Al schrok ik wel van de hoeveelheid. Zo vertelde Olga mij in 2013 dat ik haar meer dan 200 brieven heb geschreven!
Dit blog is ook een soort dagboek. Maar dan net even anders. Een publiek dagboek. Maar ik schrijf ook hier niet alles op wat ik zie, hoor en/of meemaak. Al denken sommigen van wel. Voorlopig blijf ik schrijven. Ben E King stopte ermee :