Wie de wildernis gezien heeft, zou gedacht hebben : "Willem, waar begin je aan?!" Maar met dat soort ellende ben ik gedurende mijn loopbaan al vaak mee omgegaan. Even bekijken en vervolgens de blik op oneindig, het verstand op nul en knippen maar. Helaas waren veel takken dermate dik, dat mijn schaartje geen soelaas bood. Dus beperkte ik me tot het dunnere spul. Terwijl ik daar zo bezig was, klonk opeens : "Goede middag!" Ik keek op en zag een mij onbekende meneer staan. Natuurlijk groette ik hem terug. En zoals gebruikelijk in een dorp begon meneer een praatje te maken. Toen ik nog werkte vond ik dat soort onderbrekingen vervelend, want mijn vrije tijd was zeer schaars. Maar nu is het geen probleem.
"Daar is al heel lang niets aan gedaan hè?" vroeg hij naar de bekende weg. Ik knikte en knipte verder. Vervolgens vertelde hij mij dat de heer des huizes een zeer aardige en behulpzame man is en een harde werker. Ik kon het niet laten dat wat humoristisch te beamen : "Dat klopt, want hij is een zoon van mij." Meneer lachte fijntjes en ging verder. "Zij deed niet veel, ook niet in de tuin. Dat vond ik wel sneu voor hem." Ik hield mijn kaken opeen. Opeens vroeg hij : "Heeft u geen grote snoeischaar? Voor die dikke takken?" Toen ik zei dat ik die niet had, zei hij : "Maar ik wel. Ik zal hem even halen." Terwijl meneer wegbeende, zette ik mijn snoeiwerk voort. Even later kwam hij terug met een grote snoeischaar. "Zet hem maar bij mij voor de deur als u klaar bent", zei hij. Ik vroeg hem toch maar even naar zijn adres, want er zijn zoveel deuren in de buurt.
Dankzij die grote schaar kon ik ook de dikke takken kortwieken. Alle takken heb ik in stukjes van zo'n 20 cm geknipt. Een monnikenwerk, maar op die manier gaat er veel meer in zo'n kliko. Toen de kliko vol was, ben ik gestopt. Ja, alles met mate. Ik heb de boel opgeruimd. Er moet nog zo'n vijf meter gedaan worden. Dan kan de bewoner en de buurt weer trots zijn op dat stukje.