Hier in de buurt, op een vaste parkeerplek, ligt een flinke olievlek op de keien. Daar wordt een oude auto geparkeerd. Een auto waarbij ik niet alleen grote, maar ook veel vraagtekens plaats ten aanzien van de APK. Er wordt van tijd tot tijd in gereden. De (apk) garage waar de wagen in 'onderhoud' is staat bekend als een van beunhazen. Men verkoopt daar ook auto's. Wat zo'n zwarte vlek al niet kan vertellen.
Iemand anders ook hier in de buurt weet daar alles van. Ook hij kocht daar via een hulpvaardige kennis een auto(-wrak). Ik heb een paar keer in dat wrak gereden. Nota bene op de snelweg. Ach, je bent oud en nog steeds wat wild. Het remmen voelde erg sponzig. Pompend remmen was de oplossing. De auto leek een gatenkaas, zoveel roest was er. Maar daarvoor moest ik wel even heel goed kijken.
Pompend remmen moest mijn neef ook doen in zijn Renault Floride. Hij had de witte cabrio laten overspuiten door een vriend, wiens vader een slagerij had. Dus ja, als je pa een koe kan slachten dan kan jij een heilige koe overspuiten. Zo simpel zijn de eisen voor een professionele autospuiter. Als mijn neef met de Floride harder dan 80 reed, vlogen de vellen rode lak van de carrosserie. Het begon met een klein stukje, maar de witte vlek groeide evenredig met het aantal afgelegde kilometers. De oude witte laklaag bleek niet eens geschuurd. De nieuwe lak hechte niet aan de oude. De relatie met de vriend was zodoende ook niet meer hecht. Helaas werd het euvel van pompend remmen niet gecommuniceerd met een familielid, die de auto een keer leende. Hij reed achter een vrachtwagen, die opeens afremde. Het familielid remde ook. Maar de Renault niet. Met gevolg dat de Floride zich in zijn voorganger boorde. Gelukkig bevond de motor zich achterin en bleef de schade beperkt tot een opengereten spatbord en een vernield front. Het gebeuren leverde een fikse deuk op in de relatie tussen de familieleden.