In een familiebedrijf kwam ik vier directeuren tegen. Op kantoor zaten 7 medewerkers. Zo ging dat. Er was sprake van een sterke hiërarchie, waarin directeuren zich autoritair opstelden.
Een van de directeuren was een zeer chagrijnig man. Hij groette nooit en stond bekend als een kwaaie pier. Na mijn entree als hoof automatisering leerde ik hem kennen als hoofd Debiteurenbewaking. Ik schatte hem toen (midden jaren 80) zo'n 20 jaar ouder dan ik. In die (papier)tijd werden periodiek allerlei lijsten uitgedraaid. Voor hem waren dat lijsten met vooral openstaande posten. Op een dag bracht ik hem een zogenaamde oudheidslijst. Die lijst vermelde posten naar ouderdom. Handig om betreffende klanten te herinneren, te manen of aan te melden voor incasso. Tot mijn verbazing vroeg de directeur wat hij met die rare lijst met kolommen moest doen. Was dat om mijn kennis te testen, of...? Ik hield me in en begon hem op een rustige manier het doel van de lijst uit te leggen. Tijdens mijn uitleg kwam hij geregeld met vragen. Die maakten mij duidelijk dat van Debiteurenbeheer deze meneer de directeur totaal geen kaas gegeten had. Aan de andere kant gaven ze ook aan, dat hij bereid was te leren. Ik begon daarom helemaal vooraan in het proces : een nieuwe klant. De controles via de KvK en de NCM waren totaal nieuw voor hem. Maar meneer was wel erg leergierig. Na een halfuur maakte hij een afspraak met mij voor een vervolg gesprek. Tijdens die gesprekken heb ik hem het Debiteurenbeheer uitgelegd. Het leidde ertoe, dat hij mij begon te groeten en me zelfs af en toe een klopje op mijn schouder gaf. Hij oogde ook vrolijker. Tot grote verbazing van anderen.
Toen hij de eerste keer 's morgens zijn hoofd om de hoek van de deur stak om mij een goede morgen te wensen, vroegen medewerkers van mij wat ik met meneer gedaan had. Ik zei toen : "O gewoon. Ik heb hem aan het werk gezet." Maar dat geloofden zij niet.