Als het maar buiten is

Vanmiddag, rond theetijd, vroeg die zak of ik liever een bos- of een strand maak. Dat maakt mij niet veel uit, desnoods wordt het een stadswandeling, zo lang het maar buiten gebeurt. Als kind zat ik al uren naar buiten te staren. Ook op school. Ik voelde me vaak gevangen.
Om die reden vond ik de vele oefeningen in het leger geen enkele ramp. Heerlijk buiten bezig zijn. Niet altijd even zinvol, maar ik maakte er wat van.
Later kwam mijn voorkeur mooi van pas, toen ik het advies kreeg om op therapeutische basis met de handen te gaan werken. Ik ging toen post- en folders bezorgen en zwerfvuil opruimen. In weer en wind.  Urenlang buiten zijn, heeft veel bijgedragen aan mijn herstel. Ik ben in wezen een buitenmens, die toch te vaak binnen zit. De zak drijft inmiddels in kokend water. Ieder zijn ding.