Er is nogal een verschil. De keren dat ik in de problemen raakte vanwege stille reorganisaties kon ik steun en hulp krijgen. Steun van hen die naar mij wilden luisteren en steun van deskundige. Steun in de vorm van medelijden, daar zat ik niet op te wachten. Ik zat weliswaar in de put, maar niemand hoefde erbij te komen zitten. Ze mochten mij wel moed inspreken. De hulp kwam van anderen, van (ervarings)deskundigen. Ze gooiden mij hulpmiddelen toe en gaven adviezen. Maar ik moest wel zelf daaruit keuzes maken om uit die put klimmen. Steun is fijn, maar hulp is beter.
In conflictsituaties had ik weinig tot niets aan steun. Als ik daarmee aan de slag gegaan zou zijn, was de boel helemaal uit de hand gelopen. Ik heb geen enkele keer tijdens een therapiegesprek gehoord of gemerkt dat iemand medelijden met mij had of mij zielig vond of anderen de schuld gaven. Gelukkig maar, anders was ik nog dieper in de put geraakt. Nee, liever hulp. Hulp om mezelf weer verder te helpen. Op weg naar een goede oplossing.