Afgelopen week had ik er weer eens last van. Van een 'memory overflow'. Een term uit het verre verleden, toen ik nog programmeur was. In die tijd had een computer 16 of 32 kb aan geheugen. Daar moest ik als programmeur slim mee omgaan. Deed ik dat niet dan kwam het programma geheugen tekort en liep het vast.
Onlangs had ik ook weer last van een tekort aan geheugen. Iemand was wat dingen aan het uitleggen, maar ik merkte al vrij snel dat mijn grijze massa verzadigd was. Ik hoorde wel wat er gezegd werd, maar ik merkte ook dat ik die informatie niet in me opnam. Het ene oor in, het andere uit. Ja, dat kan ik dus merken / voelen. Raar maar waar. Een gesprekje wat ik tot dan gevolgd heb verandert in een geluid.
Ik kan er nog steeds niet aan wennen en ik schaam me om iemand midden in zijn verhaal te onderbreken, om hem te zeggen dat ik niets meer kan opnemen. Hij zou me vast niet geloven. Vaak schakel ik dan over op een andere tactiek. Bijvoorbeeld door te vragen naar een overzichtje of zo, met puntsgewijs datgene wat gezegd is in de vorm van steekwoorden. Dan zoek ik de rest zelf later wel weer uit. Net zoals het achteraf bekijken van vakantiefoto's om alsnog te genieten. Haha. Om tijdens zo'n informeel gesprekje aantekeningen te gaan maken, staat ook wat vreemd. Valse schaamte? Misschien.