Deze week kwam een jongen aan de deur voor de verkoop van kinderpostzegels. Een jaarlijks terugkerend iets, maar dit keer toch wat anders. Ik ken de jongen die aanbelde. Hij is een van de Syrische kinderen die hier vorig jaar gekomen zijn. Ik vind het knap en van lef getuigen, dat deze jongen langs de deuren gaat om de zegels te verkopen. Hij spreekt en begrijpt inmiddels heel goed onze taal. We hebben wat staan praten, terwijl ik het formulier invulde, over hoe het hem en zijn familie hier bevalt en hoe het op school gaat. Hij zei ongevraagd dat het pleintje erg mooi geworden is. Attent hoor.
Ik heb hem en een paar andere kinderen na aankomst hier geleerd geen afval op de grond te gooien. Erg fijn te merken, dat mijn (vriendelijke) lessen zijn houding tegenover mij niet negatief beïnvloed hebben. Andersom was het leuk, omdat ik geen negatieve reacties kreeg in de zin van 'bemoei je er niet mee' tot zelfs 'rot op man!'