Een recent voorval deed me aan vroeger herinneren. Toen we nog twee kleine jongens hadden. In het pittoreske stadje Schoonhoven, kenden we een stel met twee kinderen. De ouders hadden het nobel streven hun kinderen niet te slaan. Net als wij, dus. Het vreemde voor ons was, dat die twee kinderen wel hun ouders mochten slaan. En zelfs schoppen, al gebeurde dat weer later toen slaan geen indruk meer maakte bij de ouders.
Het was zo'n gewoonte voor die kids, dat een van hen dat een keer ook bij mij dacht te mogen doen. Nadat ik een van hen gezegd had dat ze niet met speelgoed gooien mocht, kwam ze op me af. Maar ik greep al in voordat ze mij sloeg. Ik pakte dat opgeheven handje stevig bij de pols vast en zei op strenge toon : "Slaan? Dat doen we niet! Ga nu maar naar huis." Ze ging (natuurlijk) huilend weg. De ingreep bleek genoeg. Voor ons. Thuis bleven die twee hun ouders slaan en schoppen, wanneer ze niet hun zin kregen. Die kinderen zijn nu volwassen. Hoe zullen zij zich nu gedragen, als hen iets niet zint?
Een van onze kinderen vroeg naar aanleiding van het voorval aan mamma Sonja, wat ze zou doen als hij haar zou slaan. Mamma antwoordde op rustige, maar overtuigende toon : "Dat doe je maar één keer, jongen." Die uitspraak heeft blijkbaar veel indruk gemaakt. Vele jaren later vroeg hij nieuwsgierig wat er dan gebeurd zou zijn. Het antwoord was eenvoudig : "Dan had je zo'n klap gekregen, dat je het nooit meer zou doen."