Het Zweedse elftal beperkte zich tot wat balbezit. Ze hadden niet bepaald de intentie om er even flink tegenaan te gaan en de Duitsers met een nulletje of 4 naar die Heimat te sturen. Toivonen speelde bij de Zweden ook mee. Toen hij hier nog voetbalde kreeg hij de bijnaam De Naaimachine. Toivonen was erg bedreven in het naaien van tegenstanders, die dan gele of rode kaarten kregen. Zo kon PSV menige wedstrijd naar zijn hand zetten. De blonde, oude Naaimachine scoorde, heel beheerst moet ik zeggen, het eerste doelpunt. En daarmee was de wedstrijd voor de Zweden gedaan. Dachten zij, want ze vergaten blijkbaar dat ze te doen hebben met Duitsers. De Duitsers maakten gelijk. Reden voor de Zweedse coach een terrorist (speler met lange baard) in te zetten. Dat pakte wat anders uit. Zeg maar, net als in Zweden zelf. Duitsers gaan door tot het süsse eind; de overwinning. Dat is algemeen bekend. Je bent pas van die Duitsers af, wanneer je na twee uur of meer weer in de kleedkamer zit. En zo geschiedde het dat in de laatste minuten van de wedstrijd de terrorist een Duitser aan de rand van het strafschopgebied neerhaalde. En ja hoor, de Duitse vrije trap vloog over de al graaiend zwevende Zweedse doelman in het doel : 2-1.
De Naaimachine Toivonen was inmiddels gewisseld, want hij naaide dit keer geen tegenstander en zodoende zijn eigen coach. Dat krijg je met oude Naaimachines.