Dat woord gebruikte mijn moeder soms, als we in haar ogen ons aanstelden; jammerden om niets. Daar denk ik aan als ik naar voetbal kijk. Sommige scheidsrechters zijn het meer dan zat, wanneer na een lichte aanraking een voetballer kermend van de pijn over de grond rolt. Uruguay speler aka komediant Cavani begon er de wedstrijd mee, maar de scheids gaf hem gelijk op z'n donder. Hoe anders is het met een sport als rugby gesteld, waar elkaar fysiek flink aanpakken heel gewoon is. Toch is daar nauwelijks sprak van aanstelleritis.
Aanstelleritis komt vooral bij kinderen voor. Ik zag het vorige week nog, toen iemand zogenaamd mank aan kwam lopen. Afgaande op het souvenir op het been, liep ze helaas voor haar met het verkeerde been mank. Haha! Even later zag ik haar buiten rennen. Maar toen ik wat later naar haar been informeerde, liep ze weer mank. Dit keer met het goede. Prachtig! Wie een beetje oplet ziet zo wanneer sprake is van aanstelleritis. Zowel bij kinderen als bij volwassenen. Vaak worden mannen dat gedrag verweten. Mannen wier moeder of vader nooit zei : "Stel je niet zo aan!"