Over het algemeen ben ik bereid solidair te zijn met anderen. In de meeste gevallen gaat het dan om positieve zaken. Er zijn mensen die geen onderscheid maken. Als een familielid of vriend of kennis iets illegaals of onfatsoenlijks heeft uitgehaald, blijven ze solidair met zo'n iemand. Ik heb dan eerder de neiging hen erop aan te spreken of zelfs aangifte te doen. Ja, zo'n eigenheimer ben ik dan. Als ik in dergelijke situaties achter hen zou blijven staan, dan vind ik dat ik me tot dat niveau verlaag en mededader ben.
Het is erg lastig met mensen, die te allen tijde een solidaire houding aannemen, bepaalde kwesties te bespreken. Bijvoorbeeld wanneer een familielid of kennis van hen mij iets geflikt heeft, kan ik dat beter niet met hen bespreken. Ze voelen zich dan persoonlijk aangesproken onder het mom van wie aan mijn vrienden komt, komt aan mij. Soms worden ze dan ook nog boos op mij. Ik vind dat een enge houding.
Als iemand zich terecht zou beklagen over een familielid of kennis van mij, dan ben ik iemand die bijvoorbeeld zegt dat zoiets niet had mogen gebeuren. Of woorden van gelijke strekking. Ik heb zelf zo mijn ideeën over wat goed en fout is en daar houd ik me aan.
Een collega vroeg mij een keer te zwijgen over het feit dat ie vreemdging. Ik moest hem teleurstellen. Ik zei : "Als jouw vrouw mij daarover op de man af zou vragen, dan krijgt ze een eerlijk antwoord. Liegen tegen je vrouw doe je maar zelf." Daar was ie eerst niet blij mee. Later zei ie dat ie wel begrip voor mijn antwoord had. Ik kan dus niet altijd met iedereen solidair zijn. Alleen met mezelf.