Kleinzoon Luuk kwam gisteren pas rond half elf(!) uit zijn bedje. Wat een snurkertje is die kleine boef. Aan de andere kant : tot nu toe slapen de kleinkinderen bij oma en opa altijd erg goed en dus lang. Maar ze zijn dan ook geen nachtbrakers.
Ik kwam er al snel achter dat ik ook geen nachtbraker ben. Dat was toen ik na het werk in het restaurant met de collega's ging stappen. We bezochten disco's, waar ik al snel genoeg van had; wat een herrie! En dan die lichtflitsen, ook niets voor mij. Na elf uur 's avonds begint mijn gevecht tegen de vermoeidheid, de slaap. Het is gegaan zoals met het drinken van alcohol : een aantal keren geprobeerd, maar het werd niets. Kreeg slappe spieren en werd slaperig. Sindsdien heb ik me neergelegd bij mijn eigen bioritme : op tijd naar bed en vroeg op. Ook in het weekend. Regelmaat werkt het beste voor mij. Toen ik nog werkte, kon ik me 's morgens vroeg al buigen over lastige vraagstukken en ze oplossen. Het denkwerk functioneerde toen ook prima.
Na zoiets als Oudejaarsavond / -nacht ben ik geradbraakt, omdat ik van mijn ritme afgeweken heb. Het duurt daarna enkele dagen voordat ik daarvan hersteld ben. Van de start van de zomer- en wintertijden heb ik ook een paar dagen flink last. Een soort jetlag.