1e Pinksterdag 2018

begraafplaats achter de NH kerk in Leiderdorp

Het is zondag en ik ga niet naar de kerk. Ik ben dan weliswaar kerkelijk opgevoed, maar zoals je weet ben ik rond mijn 18e gestopt met kerkbezoek en de catechismus. Uit onvrede. In die tijd verzette ik me tegen alles wat enigszins autoritair was. Het keurslijf van de kerk en de manier waarop het geloof in die tijd werd uitgedragen (een soort indoctrinatie) kwamen mij zeer benauwend over.
Mijn gelovige, lieve moeder vond dat natuurlijk heel erg. Maar haar liefde voor ons ging zover, dat ze ons ook daarin losliet. Maar het zaad was gezaaid, de basis was gelegd en die heeft veel in mijn leven bepaald.
Soms ging ik met haar naar de kerk. Dat stelde ze zeer op prijs. Ik reed daarvoor speciaal naar Leiderdorp. Ik kon aan haar zien, dat ze het erg fijn vond. En eerlijk gezegd ik ook. De dienst zelf deed me niets. Die was al die tijd onveranderd gebleven. De bezoekers waren gemakkelijker gekleed dan toen. Geen echte zondagse, terug-in-de-tijd kledij met de geur van mottenballen, maar jeans en een mooi overhemd of shirt of hesje. Dus ik viel niet op.
Ik kan me niet heugen dat ik ooit een kerkdienst verlaten heb met een beter gevoel dan toen ik binnenkwam. Oké, ik was telkens opgelucht weer buiten te zijn. Dat dus wel. De dienst zelf deed mij niets. Het gebouw daarentegen doet mij veel meer. En dan heb ik het met name over de oude kerkgebouwen. Wanneer ik die ruimten buiten de diensten om betreed. De serene stilte, de uitstraling en het gevoel alsof er een warme deken over mij heen gelegd wordt. Als ik dan na enige momenten van overpeinzing en het branden van vier kaarsjes weer naar buiten stap, voel ik me alsof ik van een zware last verlost ben. Daar kan geen dominee tegenop.