Op sleeptouw

Gisteren wilde ik een pakket versturen. Ik moest daarvoor bij een innamepunt zijn, dat in dit geval bij een benzinestation was. Helaas kon de aanwezige medewerker mij niet helpen. Ik moest de volgende ochtend maar terugkomen, want dan was zijn collega er. "Die heeft daar wel verstand van", zo verzekerde hij mij.

Vanmorgen ben ik weer naar het benzinestation gegaan. Met het pakket. Dit keer trof ik een mevrouw in een bedrijfstenue. Toen ze het adreslabel zag, werd ze wat zenuwachtig. "Nou meneer, dat moet even gaan uitzoeken hoor", zei ze terwijl ze allerlei paperassen tevoorschijn haalde. Terwijl zij aan het puzzelen was, vertelde ik haar de verzendprocedure. Ik had immers al eerder pakketten naar het buitenland verzonden. Ze volgde al lezend mijn aanwijzingen op en ja hoor : "Ja, hier staat het!" klonk het triomfantelijk. Toen ze het pakker verzendklaar had gemaakt door er een ingevuld label op te plakken en ik de verzendkosten betaald had, keek ze me zwijgend en duidelijk afwachtend aan. Dus zei ik haar, dat ze het stripje van het label op de kassabon moest plakken en de bon aan mij mocht geven. Dat deed ze, al was het niet met overtuiging. Ter geruststelling gaf ik haar ons telefoonnummer. "Had het toch anders gemoeten, dan belt u mij maar", zei ik. Zo, het pakket is alsnog verzonden. Toch erg fijn dat er vanmorgen een medewerker was, die er wel verstand van had.