Heerlijk onschuldig

opa kan niet zo goed kleuren als Emma

Gisteren was Emma in een kleurboekje bezig. Terwijl ik toekeek stond ze opeens op en fluisterde iets in mijn oor. Toen ze me daarna aankeek, zei opa tegen haar : "Emma, dit oor van opa is doof." Zonder mij verder aan te kijken of vragen te stellen, liep ze naar de andere kant en fluisterde opnieuw mij iets in. Dit keer in mijn nog redelijk goede oor. Ze vroeg of ik samen met haar wilde kleuren. Natuurlijk wilde opa dat wel, maar hij volgde net een interessant programma op de tv.
Leuk hoor, de reactie van Emma toen ik haar zei, dat ik aan die kant doof ben. Ze stelde geen vragen, trok ook geen verbaasd gezicht, keek ook niet geërgerd maar stelde haar vraag nogmaals via mijn nog goede gehoorgang. Heerlijk onschuldig allemaal.
Ik maak andere situaties mee met volwassenen. Die begonnen allerlei vragen te stellen en adviezen te geven. Een keer zei iemand die links van mij stond en onaangekondigd iets tegen mij. Toen ik haar erop attent maakte dat mijn gehoor aan die kant slecht is, zei ze wat geërgerd : "Luister (?), ik heb geen zin om dat te herhalen."  Ik deed maar of ik dat niet hoorde.
Kinderen stellen vragen wanneer ze eraan toe zijn. Stap voor stap breiden ze hun kennis uit. Vanuit die optiek is het ook geen probleem hen voor te lichten. Stap voor stap dus. Veel volwassenen zijn bang dat ze een ris lastige vragen moeten beantwoorden, maar kinderen beperken dat vaak tot één hooguit twee vragen en dan is het voorlopig weer klaar. Als die vragen kwamen, dan gaven we ook een eerlijk antwoord. Dus kindjes groeien in de buik en komen dus niet van de ooievaar of uit de bloemkool. Net zoals het een hondje is en geen woef-woef. Haha!