Ergens las ik dat ruim 60% van de ouderen spijt heeft van met name het onderwijs dat ze gevolgd hebben. In de tijd gezien was het zeker niet zo dat kinderen zelf mochten bepalen wat ze later wilden worden. Meisjes gingen meestal naar de huishoudschool. Jongens die goed konden leren gingen naar het vervolgonderwijs en anders naar de technische school om daar hun handjes te laten wapperen. Het levenspad van de voorgaande generaties werd gevolgd. Dus spijt? Hoezo spijt? Als kind had je enkel te luisteren en te doen wat er gezegd werd. En dan : op latere leeftijd had de persoon in kwestie toch alsnog hun eigen weg in kunnen slaan?
Het woord spijt vind ik nogal zwaarmoedig klinken. Sommigen hebben hun hele leven spijt van iets. Die situatie lijkt me meer iets om spijt van te hebben. Zonde van al die gemiste mooie momenten.
Nee, ik heb het al vaker gezegd : ik heb nergens spijt van. Ik heb vooraf nagedacht juist om situaties van spijt te kunnen voorkomen. Ik heb hooguit verkeerde keuzes gemaakt. Achteraf gezien. Maar spijt is bij mij niet aan de orde. Om het leven leuk en aardig te kunnen blijven vinden, is kunnen vergeven ook belangrijk. Niet vergeten, maar vergeven. Vergeven doe ik voor mezelf. Om weer verder te kunnen gaan met mijn leventje. Om te voorkomen dat anderen mijn leventje gaan beheersen.
Spijt lijkt mij ook iets wat je persoonlijk erg raakt. Persoonlijk, omdat je zelf de oorzaak bent. De enige keren dat ik sorry of het spijt mij zeg, is wanneer ik tegen iemand bots omdat ik even niet oplette. Of wanneer ik vanwege onoplettendheid van mijn kant letterlijk op iemands tenen gestaan heb. Veel uitspraken met dat woord erin begrijp ik niet. Zoals "Het spijt mij u te moeten zeggen, dat u niet geselecteerd bent." of "Het spijt mij dat u niet geslaagd bent." of "Sorry, maar ik kan niets anders." Dergelijke uitspraken vindt ik klinkklare onzin.
Tegenwoordig is het met 'spijt' alsmaar erger geworden : "Het spijt mij dat u op mijn tenen bent gaan staan" is de nieuwe opmaat.