Puinruimen

Niet alleen zakelijk, ook privé ben ik geregeld aan het puinruimen. Zoals gezegd wilde ik als kind al vuilnisman worden. Toen heette dat fysiek zware, slecht betaalde, vieze beroep nog gewoon 'vuilnisman'. Die randverschijnselen kende ik toen niet. Later werd de naam 'milieumedewerker' en ging het uurloon omhoog. Ook omdat het fysiek en vies werk was. Er kwamen toen meer sollicitanten voor zo'n baan. De mannen waren 'breder' bezig. Hadden toegevoegde waarde. Er liep iemand mee die constant het gevallen afval van de straat opruimde. Dus daarom 'milieumedewerker'. Inmiddels is door de bezuinigingen de milieumedewerker een weer een ordinaire vuilnisman geworden, die tijdens zijn werkzaamheden het milieu niet ontziet en zich strikt houdt aan strakke regels. Een functie zonder toegevoegde waarde dus.
Puinruimen deed en doe ik ook privé. Blijkbaar zit het in me : Ordnung muss sein! Zwerfvuil opruimen, tuintjes in orde maken, ramen zemen enz. Maar ik loop niet met een witte handschoen rond. Ik ben niet helemaal gek.
Mijn bemiddeling tussen mensen zie ik ook als puinruimen. Puin in de vorm van onmin en/of ruzies of netelige toestanden. Thuis heb ik ook geregeld als een soort van diplomaat ruzies gesust en bemiddeld in kwesties. Met name tussen mijn broers en onze pa. Soms ook tussen hen en onze moeder. We zijn niet zo mondig opgevoed, maar door mijn werk veranderde ik wat dat betreft. Ik probeerde gesprekken aan te gaan in een omgeving waar luisteren en doen het motto was.
Bottom line ben ik telkens weer voor anderen bezig geweest. Zonder mezelf helemaal weg te cijferen, hoor. Gaandeweg heb ik ook een ander uitgangspunt ingenomen. Puinruimen doe ik daarom vooral voor mezelf. Zonder andere verwachtingen dan dat de boel daarna weer op / in orde is.