De SGP is op tournee in Amerika om daar hun stemgeluid te laten horen tegen euthanasie. Aan de andere kant van de oceaan roept de SGP zelfs dat ertsen hier in ons land mensen doden. Dat zal voor de meeste Amerikanen ongeloofwaardig zijn, want dat doen daar in het verre Amerika enkel criminelen, cops, militairen en gewone burgers.
Het is echter interessant dat we in de westerse wereld wel dieren uit hun lijden willen verlossen, maar geen mensen. Dat laatste stuit op bezwaren van gelovigen, die naar de Bijbel wijzen. Het boek dat ooit door een aantal machtswellustelingen is samengesteld op basis van gevonden documenten en eigen (waan)ideeën. Er zijn ook artsen die bezwaar maken. Maar een overlijden na een fout van hun kant is geen enkel punt. Dan geven ze liever niet thuis. Over dodende artsen gesproken.
Ik herinner me nog de vraag van mijn broer over euthanasie. Hij bevond zich al een eind op de uitzichtloze lijdensweg naar een zekere dood, veroorzaakt door darmkanker. Mijn broer vroeg mij op bedrukte toon naar mijn mening over euthanasie. Ik antwoordde toen dat pijn lijden niet noodzakelijk is en dat er ook zoiets is als kwaliteit van het leven. Hij leek tevreden met mijn antwoord. Maar toen ging moeizaam zijn hand omhoog en wijzend met zijn wijsvinger vroeg hij : "Maar wat vindt Hij ervan?"
Toen hoorde ik mezelf antwoorden : "Hij is een God van liefde, niet van pijn." Ik voelde me op dat moment net de pop van een buikspreker. Alsof ik niet zelf sprak. En mijn broer? Hij bleek heel erg gerustgesteld te zijn. Bijna blij.
Aan de SGP zou mijn broer dus niets gehad hebben. Evenmin aan de dominee. Die wilde in dat laatste uur weer niet langskomen. Zelfs niet als mens. Ik ben zelf niet bang voor de dood, maar als de dood voor het sterven. Gelukkig zit er geen SGP'er dan naast me. Hoop ik. Toch?