Vanmorgen werd ik wakker met de nogal vreemde boodschap, dat ik iets van mijn leven moest gaan maken. "Wel wat laat", dacht ik eerst. Later, in de badkamer, dacht ik dat ik onbewust waarschijnlijk nog een heel leven voor me zie. Daar houd ik het maar op.
Er was een tijd dat ik allerlei plannen koesterde. Maar dat is lang geleden. Ik stond toen net als nu nog volop in het leven. Maar de omstandigheden zijn wat veranderd.
Gisteren heb ik weer een periode van hulp afgesloten. Dit keer betrof het iemand die de woning heeft verkocht. Het was een leuke periode, omdat ik daar terecht kon wanneer het mij uitkwam en het nodig was. Men had ook geen enkele moeite met mijn vergeetachtigheid. Men maakte mij op een vriendelijke manier erop attent, dat ik iets was vergeten. Geen verwijten of gezeur. Ik werd geaccepteerd zoals ik ben en dat geeft een rustig, ontspannen gevoel. Als ik een paniekaanval kreeg, kon ik rustig even gaan zitten, zonder dat ik ogen in mijn rug voelde priemen. Het gaat mij primair om zinvol bezig te zijn en de sociale contacten. Ik ben niet naarstig op zoek naar vervanging. Ik vind het goed zo. Maar mocht ik gebeld worden door iemand, dan kan het zijn dat ik weer de draad oppak. Dat hangt wel af van het gegeven in hoeverre ik mijn eigen gang mag gaan.