Men maakt zich soms druk over landgenoten, die ergens in het buitenland in een gevangenis zitten. Meestal betreft het drugssmokkelaars. Ik heb geen medelijden met hen. Ze hebben een keus gemaakt. Van mij zouden ze geen cent krijgen. Laat ze maar goed voelen, wat de keerzijde van de medaille is. Dat klinkt wat hard en afstandelijk. En dat is dus zo. Wij zijn veel aardiger voor criminelen. Ramen lappen, onkruid wieden en straatjes vegen zijn onze straffen. Wie een volwassene doodrijdt krijgt een taakstraf. Een kindje doodrijden is erger, dan verdwijn je zomaar een maand in een bijna echte gevangenis. Veel buitenlandse criminelen lachen om onze strafmaat. Ze gaan graag voor een misdaad hier zitten. Dat calculeren ze in als bedrijfsrisico.
Als zo'n Nederlandse crimineel erin geslaagd was die drugs over de grens te krijgen, had ie dan een deel van zijn verdiensten aan de Belastingdienst afgedragen? Nee. Ik krijg zelfs niet eens een kroketje getrakteerd, dus waarom zou ik hem wel helpen? Zodat ik naar hem kan zwaaien als ie na zijn terugkeer in een dikke Audi voorbijrijdt?
