Een oude bekende

Vanmorgen, na de koffie, hebben we de kleine Emma naar Lelystad gebracht. Ze heeft twee nachtjes bij oma en opa gelogeerd. Het lukte oma zowaar de kleine meid op een potje haar plasje te laten doen. Ik weet niet of ik binnenkort weer dat bekende ritueel moet ondergaan, van het bekijken van kunstzinnig gelegde peuterdrollen. Opa herinnert zich nog uit zijn grijze verleden kindjes die geheel onverwachts trots een gevulde pot onder pappa's neus hielden met de kreet : "Kijk pap, de letter P!" Net op het moment dat pappa een hap nasi naar binnen wilde werken, keek ie dus tegen een dampende P aan. Tussen het kokhalzen door lukte het mij toch te zeggen dat ik heel erg trots op ze was en dat die dampende bruine rakker er erg mooi uitzag. Knap hè? Daarmee maak je als vader geen einde aan zo'n geurig ritueel, maar het is wel goed voor je imago en doorzettingsvermogen!
Nadat we Emma hadden afgeleverd zijn we nog even door het Lelycentre gelopen om daar wat boodschappen te doen. Het afgebrande pand van de Marskramer was leeg en zag er al aardig opgeknapt uit. Daarboven was het nog zwart van de roet. In een supermarkt zag ik plots een mij zeer bekend iemand komen aanlopen. Het was Rob, mijn voormalig zwerfvuilmaatje uit Lelystad Haven! Natuurlijk greep ik hem even bij de kraag. Het werd een zeer hartelijke begroeting, over en weer. Staande tussen de groenten en de koeling hebben we even kort bijgepraat.
Sprekend over zwerfvuil, we waren merkbaar weer in Lelystad. Wat een rommel zeg! Niet alleen daar rond het Lelycentre, ook elders vooral in de bermen. Ik krijg van zo'n aanblik nog steeds de kriebels. Ook in de camper heb ik een grijper liggen. Maar ja, ik heb geen oranje zwaailicht op het dak.