Strafwerk

Op de lagere school, de basisschool, heb ik een paar keer strafwerk gekregen. Weliswaar geheel terecht, maar wat een domme straf. Zo moest ik een keer voor straf 100 keer schrijven : "Ik mag niet praten in de klas." Zo'n straf is alleen een regelrechte straf voor het handschrift, maar gaf de straf uitdelende leerkracht blijkbaar een zeer goed gevoel. Natuurlijk heb ik ook met twee potloden geschreven. Het ging louter om de kwantiteit, dus krassen maar. Zaak was wel om niet eerst met een pen te beginnen en later met een potlood verder te gaan. Zo'n verandering trok de aandacht. In die tijd waren balpennen uit den boze. Het was de kroontjespen of het potlood.
Bij de derde of vierde keer dat ik op die manier strafwerk kreeg, had ik een plannetje bedacht. Het was namelijk zo, dat wanneer je het strafwerk niet op tijd inleverde, verdubbelde die meester het! Toen ik op die manier 1.000 keer iets moest opschrijven, liet mijn leraar het strafwerk maar voor wat het was. Hij vroeg mij er niet meer naar. Later dacht ik in die geest over schulden. Als ik een kleine schuld zou hebben, dan had ik een probleem. Als ik een paar miljoen schuld zou hebben, dan had de bank een probleem. Haha!
Ik had liever voor straf extra rekenwerk gekregen. Daar was ik behoorlijk goed in. Of desnoods iets lezen of leren. Maar dat straf schrijfwerk vond ik als kind al nergens op slaan. Zeg maar : " Pedagogisch onverantwoord."
Ik had trouwens liever strafwerk, dan dat ik moest nablijven. Van dat strafwerk merkte mijn moeder niets. Ik kraste dat stiekem buiten haar gezichtsveld. Maar later thuiskomen....., dat leverde extra straf op : huisarrest!