Aan alles en nog wat wat ik hoor of zie of voel en/of ruik(!) hangen herinneringen. Men stelt daarom, dat ik een emotioneel geheugen heb. Omdat veel van die vier triggers zich dagelijks manifesteren, blijven de herinneringen die daaraan verbonden zijn 'vers'. Soms blijft een herinnering beperkt tot een voorval. Het komt wel vaker voor dat zo'n voorval weer andere herinneringen oproept. Een soort kettingreactie. Het klinkt misschien vreemd of zelfs ongeloofwaardig, maar ik kan van alle mensen die uit mijn leven zijn verdwenen de handdruk nog voelen. Van sommigen zelfs twee soorten handdrukken. Zoals van mijn broer Ruud. Zijn gewone, gezonde en zijn zieke hand kan ik via mijn herinneringen weer voelen. Al moet ik wel zeggen dat die zwakke, magere hand in mijn geheugen vooraan staat. Net zoals de hand van een overleden nicht en een oom van mij. Zo'n hand roept verdrietige herinneringen op.
Van mijn vader voel ik nog steeds de kist op mijn rechterschouder drukken. Al bijna twintig jaar lang. Op de een of andere manier kreeg ik het gevoel dat hij toen op mij steunde of leunde. We liepen op dat moment over het grind pad net voorbij het graf van opa en oma, waar we even gestopt waren.
En niet te vergeten mamma's zwakke en sterke hand. Die vertaal ik in haar liefde en moed. Van mijn broer Joop voel ik enkel zijn stevige handdruk. Ook de handen van een aantal tantes zijn in mijn geheugen opgeslagen. Vreemd genoeg heb ik geen herinnering aan de handen van mijn oma. Wel aan die van mijn opa. Ook al zijn ze er niet meer, als het me zo uitkomt pak ik even hun hand vast.