Ik kwam haar weer tegen. Haar oude, sjokkende hond is niet meer. Toch maakt ze dagelijks nog haar wandeling over dezelfde route. Zonder hond. Als ik haar zie, verwacht ik nog steeds dat oude beest ook te zien. Het is voor mij een vreemd gezicht. Ook een aandoenlijk. Ik schat dat ze in de 70 is. Als het even kan maak ik een praatje met haar. Zoals laatst. Het begint als Fenna haar ziet. Fenna gaat dan enthousiast voor haar zitten. Haar staart zwiept blij en verwachtingsvol heen en weer, terwijl ze vragend omhoog kijkt. Dan gebeurt het : ze wordt geaaid en vriendelijk toegesproken. Vanwege mijn doofheid en het feit dat ze fluistert, weet ik nog steeds niet wat ze tegen Fenna zegt. Maar Fenna is er blij mee. Pas als Fenna weer wegloopt is het even tijd voor een gesprekje. Als mevrouw te lang stilstaat krijgt ze het zichtbaar koud. Soms draai ik om en loop dan met haar een eindje op. Ik vroeg haar laatst of ze inmiddels wat gewend geraakt is aan de situatie zonder haar hond. Maar dat bleek een gevoelige vraag. Ik schakelde vlug over en vertelde haar over Zorro en wat die hond voor mij betekend heeft. Pas toen begon ze zelf ook te vertellen. Omdat we hetzelfde hebben meegemaakt, begrijpen we elkaar goed.
