Filosoferen

Soms plaats ik me in andere situaties en probeer te bedenken hoe ik me dan zou gaan gedragen. Het betreft de kwaliteit van mijn leven vanwege een of meer fysieke beperkingen. Ik ben daarover gaan nadenken, toen bij een neef een been geamputeerd werd. Later werd ook het andere been verwijderd. Zijn situatie zette mij flink aan het denken. Mijn neef was een zeer zelfstandige vrijbuiter, die graag op stap ging. Maar toen raakte hij aan een rolstoel gekluisterd en was voor heel veel dingen afhankelijk van anderen. Een enorme klap. Ik heb met hem daarover gesproken. Enkel om te weten wat het met hem deed en hoe hij zijn leven toen zag. Ik merkte dat hij die confronterende vragen toch op prijs stelde, Hij kon zijn hart luchten.
In eerste instantie raakte hij erg depressief. Maar na verloop van tijd leek hij zijn situatie voor een groot deel geaccepteerd te hebben. Hij vroeg mij later om wat aanpassingen in zijn nieuwe woonomgeving. Dat gaf hoop.
Van psychische beperkingen weet ik inmiddels een en ander uit eigen ervaring. Van fysieke alleen die van tijdelijke aard. De diverse vragen beginnend met : Wat als...? heb ik voor mezelf grotendeels beantwoord met als basis acceptatie. Het geeft mij een bepaalde geruststelling, ook al zou ik het straks misschien helemaal mis hebben. En mocht het zo zijn, dan zie ik dan wel weer hoe daarmee om te gaan. Ik hoop natuurlijk dat het er nooit van zal komen. Maar mocht je mij ooit op een scootmobiel of in een rolstoel tegenkomen, dan zal het lachend zijn. En niet met zo'n chagrijnig hoofd. Want : het kan altijd erger.