“De klant is koning”?; …ja, dat had je gedacht!
Een bezorgdienst van voedsel ging onlangs naar de Beurs om nóg ‘groter, groter, groter’ te worden, omdat ze hilarisch genoeg 'brood zien' in de teleurgang van de mensheid. Net als de lemmingen dat instinctief doen, hollen ook wij naar een ‘afgrond’. Steeds méér mensen hebben b.v. steeds mínder tijd, fut, en fantasie om nog zelf thuis een maaltijd te bereiden. Gaan we om die reden, of om iets te vieren, naar een restaurant om met z’n allen eens rustig, gezellig en uitgebreid te gaan eten dan zijn we daar ook al niet meer veilig voor de ‘geldwolven’ van de ‘meer-, meer-, meer-cultuur’. Vandaag hoorde ik n.l., tijdens een interview op de radio, met een Music Programmer (wat een woord zeg!), dat in sommige restaurants muziek wordt gebracht die de bezoeker ongemerkt beïnvloeden en meerdere ‘-ketens’ maken gebruik van de diensten van deze Music Programmers. Bij Italiaanse muziek krijgen mensen al gauw trek in een Italiaanse maaltijd en in een ander voorbeeld diende muziek in een fastfood-restaurant ervoor om de omloopsnelheid van de eettafeltjes! te regelen. Door het sneller wordende ritme van de muziek zou ook de ademhaling en de bloeddruk van de gasten versnellen met als gevolg dat men zich gehaast gaat voelen, sneller gaat eten en geneigd is eerder te vertrekken om plaats te maken voor een volgende groep eters! ,,…Mag ik even een teiltje?, om te kotsen…!”. Maar dan wél in de broekzak van de manager van zo’n bedrijf; bovenop de Eurie’s.
In een ander interview werd een importeur gevraagd waarom wij van 5000 km ver allerlei groente en fruit naar Nederland halen. Dat is, zei de slimme, goed getrainde spreker/handelaar, omdat de klant elke dag van alles en nog wat WIL kunnen kopen. Ik dacht ánders, n.l. :,,…WILLEN?, nee lulletje, dat heb jij zelf bedacht vanwege de poen, samen met die andere lieden in driedelig pak uit het “dikke-sigaren-circuit. Het gesprek kwam uit op het probleem dat allerlei vruchten (o.a. mango’s) tijdens de lange reis (per schip) te ver rijpen en daardoor bij aankomst onverkoopbaar zijn. Omdat het eerder plukken (van onrijp fruit) natuurlijk ook niet kan heeft men een trucje bedacht waardoor verdere rijping tijdens het transport wordt stilgelegd. Voorafgaand aan het verzenden wordt het fruit n.l. eerst in een vloeistof gedompeld waarna er een luchtdicht laagje op achterblijft dat het te ver doorrijpen voorkomt. De logische vervolgvraag van de journalist, of dat laagje voor de consument mogelijk ook gezondheidsrisico’s met zich meebrengt, werd beantwoord met: ,,…Nee hoor, beslist niet, pas als je 100 mango’s eet zou dat het geval kunnen zijn…”. Ja, ja, het zal wel! Totdat een andere slimmerik, wij hebben immers meerdere ó zo knappe wetenschappers, die het ánders en béter bekijkt en ontdekt dat het tóch ‘foute boel’ is met die luchtdichte schil. Dat die mango’s daardoor naar lucht happen is niet zo erg maar een mens moet je dat zeker niet aandoen. Die wil alleen maar happen ín de (hopelijk?) lekkere mango. Of, …. in een lekkere appel uit Nederland.In weer een ander radioprogramma pleitte iemand voor een ‘genoeg-is-genoeg-maatschappij’. ,,…Produceer alleen wat we écht nodig hebben…” én zoek het verschil tussen consu-meren en consu-minderen! Dat zoeken is helemaal niet nodig want we weten heus wel ‘hoe de vlag erbij hangt’. Maar ja, ondanks dat; ons ‘lemmingen-gevoel’ hé?, en die afgrond: heerlijk toch?!
Fan-tilator