Ik haat dat mens!

made in Holland

Toen iemand zei : "Ik haat dat mens!" reageerde ik sussend. Met het woord 'mens' wordt trouwens vaak aan een vrouwspersoon gerefereerd. Vraag me niet waarom. Zal wel door een vrouw bedacht zijn, die mannen niet als mensen beschouwt. Maar dit ter zijde.
Vanwege mijn sussende reactie kreeg ik de vraag : "Ik mag toch zeker iemand haten?" Dat mag. Zelf doe ik dat niet. Ik heb de ervaring (van anderen) dat uit die emotie soms iets ergers volgt. Vandaar dat ik het woord haat een negatieve lading heb toegekend. Haat en nijd hebben tot de ergste situaties geleid. Tot oorlogen toe. Terugkijkend op mijn nog korte leven heb ik volgens mij nooit echt iemand gehaat. Ik had / heb wel soms een hekel aan mensen. Vaak aan aso's. Maar dat gevoel ontstaat pas na een paar mislukte pogingen tot een normaal gesprek te komen over de overlast die ze veroorzaken. Die situaties (met veel overlast) beschouw ik nog steeds als een bepaald aangeleerd of niet aangepast gedrag van die mensen. Ik zou die hekel kunnen omzetten in haat. Maar van beide emoties hebben de aso's geen last. Ik wel. Dus ik probeer daar niet in mee te gaan. Zo begon ik ook de pestkoppen en racisten te zien. En de leidinggevenden die mij op straat hebben gezet met een rotsmoes. Allemaal mensen met gedragsproblemen. Sommige mensen worden nog bozer als ik rustig blijf.
Ik probeer te voorkomen dat dat soort emoties mij niet al te lang bezighouden.
Iemand die ik persoonlijk ken, laat zijn leven al vele jaren bepalen en beheersen door mensen die hem iets hebben aangedaan. Meneer, bijna 80, heeft het er dagelijks druk mee. De verhalen heeft hij al vele malen verteld. En net zoveel keren werd ie weer ontzettend boos. Sommige gebeurtenissen dateren van meer dan zestig jaar geleden! Van vergeven wil hij niets weten. Hij denkt dat vergeven 'de anderen weer omarmen' inhoudt. Maar vergeven doe je voor jezelf om je eigen leventje leuk te blijven houden.