Gelijkgestemden

door het oog van de grondpen

Ik had hem al eerder gespot hier op de camping : een mooie pikzwarte Ierse setter! De manier waarop haar baas met haar omging maakte mij leergierig. Vanmorgen stapte ik op de man af. De setter kwam enthousiast naar me toe. Ik negeerde haar en haar interesse in mij stopte. Ze kuierde achter mij aan richting het baasje. Na een wederzijdse begroeting vroeg ik meneer of hij soms hondentrainer is. Meneer trok zijn wenkbrauwen op en knikte bevestigend. “Hebben wij elkaar al eens eerder ontmoet?”, vroeg hij nieuwsgierig (hij wel). Toen ik hem zei dat de omgang met de hond mij dat deed vermoeden, liet hij een ‘Aha’ horen.
Meneer is inderdaad instructeur op een hondenschool. Hij begon vrij snel te vertellen over zijn werkervaring met honden en vooral hondeneigenaren. Zo vertelde hij mij uitgebreid (in bijzijn van zijn vrouw) over zijn afkeer van vrouwen met kleine honden. “Ze komen pas naar de cursus als het kwaad is geschied”, bromde hij. “Het eerste half jaar tot jaar worden die beesten in de watten gelegd. Daarna is ie lastig en moet ie gecorrigeerd gaan worden. Ze hebben niet door dat niet het hondje, maar zijzelf aangepakt worden. Komt bij dat velen het na één les al voor gezien houden. Ze kunnen niet tegen het feit dat hun hondje gecorrigeerd wordt. De tranen springen ze dan in de ogen. Ze vinden dat zo zielig. Anderen worden zelfs boos; ze vinden de instructeurs veel te streng doen tegen hun lieverd.

Kraaijenbergse Plassen

Er zijn erbij die niet eens in staat zijn een commando te geven. Ze blijven in de vragende en onzekere modus hangen. Ze zijn stuk voor stuk helemaal niet geschikt voor een hond. Gelukkig zijn het honden en geen kinderen”, sluit hij zijn verhaal af.
Meneer heeft meer verhalen. Ik houd het bij luisteren en vaak lachen. Het is allemaal heel herkenbaar.