Onderweg hebben we boodschappen gedaan en van de diverse schitterende uitzichten genoten. Op een zeker moment was er een Umleitung. We stopten op een parkeerplaats om een blik op de kaart te werpen. Opeens kwam een blauwe bestelwagen naast ons staan. Een bebaarde ruig uitziende man vroeg ons waar we naartoe wilden. Na het noemen van de Edertalsperre, zei hij : “Volg u mij maar”. Toen we achter hem aanreden zagen we een sticker van een motorclub (of was het een bende?) op de bus zitten B236 Eder.
Hij leidde ons over een zeer smalle bergweg over een heuvelrug. In mijn spiegels zag ik een dikke zwarte Audi ons volgen. Zo’n Audi associeer ik onbewust met Marokkaanse criminelen. Links keek ik een paar honderd meter in de diepte. Geen optie om er tussenuit te knijpen. Zo’n ravijn is ook niet echt uitnodigend. Gelukkig hadden tegenliggers daar meer last van dan ik. Het was met name voor hen erg spannend ons te passeren. We namen diverse haarspeldbochten, zowel omhoog als naar beneden. Onze trommelvliezen kregen het net als de 2.5 diesel zwaar te verduren. Opeens was de zwarte Audi verdwenen. Vreemd want in dat bos zijn we geen juwelierszaak of opblaasbare pinautomaat tegengekomen. Toen de blauwe bus na een forse afdaling stil hield,stapte de biker uit. Hij legde even uit hoe we verder moesten. We bedankten hem en zagen niet veel later de afgesloten weg! We waren zo’n 10 km omgereden omdat een straat van 100 meter afgesloten was! Deutsche gründlichkeit in combinatie met goedkope brandstof. Niettemin : Vielen Dank Biker! Na nog zo’n drie kwartier rijden kwamen we op onze bestemming aan. Het was inmiddels al 7 uur ‘avonds. We waren na ruim 270 km’s op een camping waar we zo’n 16 jaar geleden ook al eens waren. Gezellig tussen de Jehova’s. Hier gaan we een weekendje bijkomen.