Werken voor minimumloon

Toen ik te horen kreeg, dat ik met mijn handen en vooral buiten moest gaan werken, kwam ik automatisch in de wereld van het minimumloon terecht. Als postbode, als verzorgende, als seizoenmedewerker, chauffeur / fietsmonteur enz. Stuk voor stuk banen waarin ik fysiek flink aan de bak moest. Afgezien van de vooral fysieke inspanning, kreeg ik ook te maken met een totaal andere benadering door leidinggevenden. Een aanzienlijk onplezierige benadering. Ik voelde me vaak een soort kwajongen die een taakstraf opgelegd had gekregen. Terwijl ik tot dan gewend was als een volwassen iemand, die met de nodige verantwoordelijkheid zijn werk deed, behandeld te worden. Met respect dus.
Minimumloon, fysiek zwaar werk en slecht behandeld worden leken steeds meer hand in hand te gaan. Ondanks mijn opleiding en ervaring werd met mij omgegaan, op een manier die mij aan vroeger deed denken. In mijn jeugd werden mensen die niet konden meekomen op school voor dom versleten. Ik had te doen met mijn collega's. Zelf hoefde ik niet te werken, maar ik wilde per se mee blijven doen. Tijdens het werk dacht ik vaak na over de vreemde situatie waarin ik me bevond. Zo links en rechts zag ik toestanden die tot veel tijd (en dus geld)verlies leidden en onnodig het werk en/of de motivatie belemmerden. Maar ja, ik was toch maar een minimumlijer en ik had al snel in de gaten, dat ik vanuit die positie beter mijn mond kon houden. Want : wie ben ik eigenlijk?
In gevallen waarin mensen overuren maakten, werden die vaak niet uitbetaald. Maar stipt einde werktijd naar huis gaan, was ook weer niet de bedoeling. Zo had ik een collega die dagelijks een half uur langer bleef vanwege de logistiek. De vervoerder kwam na werktijd. Die extra tijd werd niet vergoed. Hij mocht hem niet eens compenseren (tijd voor tijd).
Ik ben erg geschrokken van de wereld van het minimumloon. Niet vanwege het geld, maar vanwege de houding van werkgevers. Ze vertonen nare trekjes van uitbuiting. "Voor jou 10 anderen!", heb ik maar al te vaak horen zeggen.