Ik heb nog even getwijfeld, maar besloot toch maar mee te gaan. Mijn twijfels gingen over de drukte en de gillende, schreeuwende kinderen en ouders. Maar goed, soms moet ook opa wel eens wat doen wat hem tegenstaat.
Zoals verwacht was de parkeerplaats bij de speelhal tjokvol. In een natte sneeuwbui liepen we gehaast naar de ingang. Vanuit de hal zag ik een lange rij volwassenen staan. Oeps! Maar bij nader inzien was het niet het loket waar de toegangskaarten verkocht werden, maar de koffiebar.
Alleen de kleine Emma moest een kaartje kopen, maar laat nou net zij geen geld bij zich hebben. Opa ook niet en die arme student helemaal niet. Gelukkig is er nog een oma.
In de speelhal was het ontzettend druk. De gillende en schreeuwende kinderen klopte. De ouders, voornamelijk moeders, waren gelukkig rustig. Oma ging met Emma naar de diverse speelhoeken. Maar uiteindelijk vond Emma de ballenbak toch het leukst. Gevolg was wel, dat niet alleen Mike, maar ook opa Emma in de ballenbak gezelschap moest houden. Dat was een wat vreemd gezicht : twee volwassenen in een bak vol ballen en kinderen. Maar opa vond het wel leuk. Zo leuk zelfs, dat hij twee keer bij een glijbaan en een keer bij een klimtoren werd weggestuurd met de boodschap : "Dit is voor kleine kinderen, meneer!" Opa was er mooi klaar mee en ging samen met Mike aan de koffie. Gelukkig was de rij opgelost. De blijkbaar koffie ook. Het apparaat moest eerst gevuld worden. Na 'n kwartiertje geduldig wachten, stonden drie kopjes dampende koffie op het dienblad. Terwijl opa en Mike aan de koffie nipten, zagen we hoe Emma vermoeidheidsverschijnselen kreeg. Ze werd alsmaar minder actief en bleef soms even liggen. Tijd om zo zoetjes aan weer naar huis te gaan.Na de lunch werd Emma vermoeid in haar bedje gelegd om haar middagslaapje te doen. Zij wel. Opa ging nog met Fenna naar buiten en moest nog wat boodschappen doen.