In een vrouwenblad Vrouw las ik een stukje waarin een alleenstaande moeder van 44 zich afvraagt of het erg is, wanneer ze haar kind tijdens schoolvakanties naar de opvang stuurt. Mevrouw werkt full time, heeft een leuke baan en heeft niet voldoende verlofdagen om alle vakanties op te vangen. Ze wil haar baan niet opgeven. Haar ex werkt niet mee. Haar kind begint zich te beklagen over haar afwezigheid tijdens de schoolvakanties.
Het antwoord van opvoedkundige, mevrouw Van der Wal, vind ik nogal egoïstisch overkomen. Ze vindt het helemaal niet erg dat het kind tijdens vakanties ook naar de opvang gebracht wordt : " Het weet immers niet beter. Een kind heeft trouwens behoefte aan rust en regelmaat." De opvoedkundige vindt zelfs dat moeder nog meer tijd aan haarzelf moet besteden, onder het mom van : "Om een leuke ouder te zijn, moet je goed voor jezelf zorgen."
Nou, dat was het dan. Volgens mij is het kind na het (voor)lezen van dit antwoord acuut van huis weggelopen. Het leven van zijn moeder staat immers op de eerste plaats.
Jezelf wegcijferen is ook niet goed, maar je kind wegcijferen, zoals deze zogenaamde opvoedkundige adviseert, helemaal niet. De opvoedkundige is waarschijnlijk een soortgelijke moeder, die het zonder enige scrupules nog bonter maakt. Kortom, een echte oplossing voor dit probleem wordt door deze deskundige niet haar aangedragen.
Als ervaringsdeskundige zou ik die moeder geadviseerd hebben met haar werkgever te onderhandelen over meer vrije tijd. Als dat niet lukt, dan moet ze toch een andere baan gaan zoeken. Hoe leuk deze job ook moge zijn, voor het kind is ie niet leuk. En je weet : kinderen gaan voor. Tenminste, zo ben ik opgevoed en hebben wij later onze kids ook opgevoed.