Samen met een collega was ik, vanuit ons bedrijf, op weg naar de verplichte EHBO-herhalings-cursus om de geldigheid van het diploma te verlengen. Op de A7, ergens in Friesland, kregen wij onverwachts al een voorproefje op de praktijkoefeningen die we die dag zeker zouden krijgen. Links, langs een voor mij rijdende vrachtauto heen kijkend, zag ik in de verte dat een tegemoetkomende auto werd ingehaald door een andere auto. Dat leek mij geen goed plan en ik riep; ,,O jee, als dát maar goed gaat!” Eerst dacht ik nog dat hij/zij het nét zou redden maar helaas raakte de auto op het laatste moment het linkervoorwiel van de vrachtwagen. Wat er daarna gebeurde hoort normaal gesproken bij heel hard werken maar hier ging alles vanzelf. De auto stuiterde van het wiel af, maakte om zijn lengteas heen letterlijk ‘een slag in de rondte’ en kwam mij, traag ronddraaiend, tegemoet. Ik dook als een snoek naar rechts, veilig achter de vrachtwagen, die nota bene gewoon doorreed!, en zag in mijn achteruitkijkspiegel de nog steeds rondtollende auto rechts achter mij in de sloot, evenwijdig aan de snelweg, verdwijnen. Het enige wat ik, voordat ik stopte nog zag, was een rook- of stoomwolkje dat uit de sloot omhoog dwarrelde. Toen mijn collega en ik
terugrenden om zo mogelijk hulp te kunnen bieden zagen we dat de auto gelukkig niet in het water lag. Wonder boven wonder hingen de voor en achterzijde precies op beide wallekanten en in de auto zagen we tot onze grote opluchting dat de chauffeur, als enige inzittende, volop in beweging was. Hij probeerde het voorportier te openen maar vanwege de opgelopen schade lukte dat helaas niet meer. Het raam van dat portier kreeg hij na wat gewroet wél open maar hij had wel onze hulp nodig om zich door de smalle opening naar buiten te wringen. Dat werd ons pas echt duidelijk toen hij een beetje wanhopig zei: ,,en ik heb ook nog een houten been!”. Hoe we het voorelkaar kregen weet ik gek genoeg niet meer maar toen de man uiteindelijk, ongeschonden (wat een wonder!), naast ons op de walkant stond keek hij naar de zwaarbeschadigde auto en vroeg: ,,zou ie nog gemaakt kunnen worden?” en even later, ,,heb je misschien een dubbeltje voor mij?”. Ik keek hem een beetje verbaasd aan en voordat ik wat kon zeggen vervolgde hij met: ,, ja, want ik moet even mijn baas bellen om te zeggen dat ik wat later kom”. Ai, hoe zat het ook al weer; was dit niet een goed voorbeeld van iemand met een shock? Ik had eerder verwacht dat hij had gezegd; ,,ik moet even naar ‘boven’ bellen om te zeggen dat ik voorlopig nog niet kom”. Tja, … want alles bij elkaar genomen was het natuurlijk wél ‘een dubbeltje op z’n kant’-gebeurtenis.
