We hebben elkaar nodig

Doei!

Er zijn mensen die niet groeten. Niet alleen op straat, ook als men een wachtkamer betreedt. Zelfs als ze een lift binnenstappen, waar iemand zich al in bevindt, wordt niet gegroet. Geen fatsoen of?
Hier in het overigens fraaie dorp kom ik geregeld iemand tegen in een scootmobiel. In eerste instantie groette ik haar. Dat heb ik even volgehouden, ondanks dat ze mij niet terug groette. Ik ben uiteindelijk maar gestopt met groeten.
Ik heb mezelf toen wel voor een dilemma gezet.  Ze rijdt niet bepaald rustig, haar rijtechniek is belabberd en ze is nogal gezet van postuur. Stel haar scootmobiel valt om. Zal ik haar dan te hulp schieten? Ik hoefde daar niet lang over na te denken. Dan help ik haar en haar driewieler weer overeind. Zo ben ik dan ook wel weer. Al geef ik toe, met die driewieler zal het wel lukken, maar of ik haar overeind krijg?

Ik heb het zelfs meerdere keren aan de hand gehad bij een en dezelfde persoon. Afgezien van niet groeten deed die persoon soms ook lelijk tegen mij. En toch, als mij om hulp gevraagd werd, zei ik geen nee. Maar na die hulp was het weer het oude liedje. Maar ja, ik heb ook zo mijn grenzen. En toch, als er iets ernstig gebeuren zou, zal ik zo'n iemand weer gaan helpen.
Hoe anders is het met bijvoorbeeld een asociale automobilist. Als zo'n type na wangedrag tegen mij als motorrijder tegen een boom zou botsen of in een sloot zou belanden, dan weet ik het nog niet. Gek hè? Het is eerlijk gezegd in zo'n geval nog erger. Ik ben geneigd dan weliswaar te stoppen, maar dan om lachend met mijn hand te zwaaien : Doei, eigen schuld! Misschien komt het omdat ondervinding mijn beste leermeester is. Of is het iets anders? Leedvermaak of wraakzucht? Laat ik het er maar op houden, dat ik net zoals veel mensen niet consequent ben in mijn doen en laten.