donderdag 31 december 2015

Pedofilie andersom

Let op : Niet achter je kind aanhollen!
Vanavond, Oudejaarsavond, zit een aantal mensen weer alleen thuis. Het zijn ouderen, alleenstaande ouderen. Afgelopen jaar moesten ze wel flink aan de bak vanwege allerlei oppas- en andere perikelen van hun volwassen, getrouwde kinderen. Zoals in voorgaande jaren. In weer en wind. Maar vanavond zijn ze niet nodig. Net als op andere feestdagen. Die mogen ze alleen doorbrengen. Met eenzaamheid als gezelschap. Het zijn ouderen, die door hun kinderen het hele jaar misbruikt worden. Daar kan je helaas geen aangifte van doen. En als dat zou kunnen, dan gebeurde het toch niet. Want die ouderen zijn veel te goed voor hun egoïstische kinderen.
Laatst zat zo'n oma beide kerstdagen te wachten op een berichtje van haar zoon. Ze hoopte alsnog uitgenodigd te worden voor een gezellige avond met zijn gezin. Maar helaas. Tja, het is ook een flink eind rijden voor meneer. Zo'n 6 kilometer! En dan ook nog eens terug.
Een nachtje blijven slapen? Ben je gek! Ze heeft toch zeker een eigen huis! Daarom kan ze beter gewoon thuisblijven. Voor feesten met de kids hebben we oma helemaal niet nodig. Wel als oppas en als er financiële problemen zijn. Maar dat komt straks allemaal weer, als ze weer aan het werk gaan. Dan mag oma ook weer aan de bak.

Oliebollen proeven


Vanmorgen heeft Sonja de bestelde oliebollen in de kerk opgehaald. Daarna was het even proeven geblazen. Zonder suikerpoeder om de originele geur en smaak niet te beïnvloeden. Ik nam een oliebol met rozijnen tussen duim en wijsvinger en hield hem op ongeveer drie centimeter afstand onder mijn neus. Voorzichtig snoof ik de geur op. Ik rook zonnebloemen en tarwe. Ik kreeg ook een soort visioen van een tuin waarin ik afgelopen gewerkt heb en waar o.a. druiven groeiden. Al met al niet verkeerd. De bol was merkbaar gebakken door een zachte, christelijke hand, waar veel goeds uit voortvloeit.
Daarna nam ik een hapje. De beet was goed, tegen het krokante aan, uitdagend en.... niet vet! De bol was gebakken in zonnebloemolie anno 2014 (een goed jaar!), die een wat Italiaanse nasmaak gaf. Misschien wat olijfolie toegevoegd? Het deeg deed mijn gedachten wandelen door het Limburgs landschap (augustus 2015), bedekt met goudgele korenvelden. De rozijnen geven een aparte smaak af. Ze zijn verraderlijk zoet, maar in werkelijkheid verschrompeld. Net als de miljarden steun aan Griekenland. Griekse druiven of...? Ik ben nooit in Griekenland geweest, dus weet ik het niet. Ze smaakten niet echt verkeerd, maar toch. Ze zijn ook nogal wat droog en waarschijnlijk vervoerd of lang opgeslagen geweest in kunststof verpakking. De rozijnen zijn qua smaak volgens mijn tong geweld in gezuiverd afvalwater. Nederland dus.
Het geheel smaakte niettemin prima. Na het verorberen van de oliebol voelde ik me gezegend. Ze krijgen een 8,5 van mij, omdat de smaak van de rozijnen me nogal dwars bleef zitten. En vanwege de verpakking. Een ordinaire papieren zak. Nieuwe oliebollen in een oude zak. Dat klinkt enigszins dubbelzinnig.

Coördina -tie en -ten

Ingezonden n.a.v. Home alone. 

Wat dat ziek zijn betreft kunnen we elkaar een hand geven Willem, toch doe ik dat liever niet. Maar, begrijp me niet verkeerd. Als we dat n.l. wél zouden doen dan gaan we waarschijnlijk 'samen door de grond' zogezegd, want mijn rechterarm is lang niet oké, zomaar opeens!? Iedereen die nu aan mijn arm komt vermoord ik bij wijze van spreken. Mijn huisarts gaf mij vlak voor Kerst daarom maar een linkerhand en schreef mij vijf minuten later een kuur met een flinke hoeveelheid pillen voor: paracetamol en morfine. Dat was alleen maar tegen de pijn, want zijn diagnose was of?, of? Alleen al het uitspreken van het woord morfine maakte dat ik mij een beetje mij klein een beetje beter ging voelen en een van de kleinkinderen maakte indruk bij zijn vriendjes met: ,,Mijn opa is aan de drugs!!!". ,,Wat!!!, ..... jouw opa is aan de drugs, echt waar?!".

ook als medicijn
Nu ik alles met mijn linkerhand moet doen, besef ik pas echt goed hoe erg het moet zijn voor iemand die twéé linkerhanden heeft. Met een minimale beweging van mijn rechterhand lukt het mij dit stukje te schrijven, maar vanavond helpen met vuurwerk afsteken lijkt mij geen goed plan want de coördinatie van mijn rechterhand- en armbewegingen is lang niet wat het wezen moet.
Tot slot nog een vraag, die een kleinzoon van gisteren aan mij stelde: ,,Opa, weet jij de coördinaten voor het vuurwerk afsteken?". Ik schoot in de lach en zei; wat krijgen we nou man, wat zijn dat nou weer voor dingen, en heb je die daarbij echt nodig?". Ik deed quasi-dom maar hij pakte de plattegrond van het park, waar we hier zijn, en wees op de vuurpijlen die daarop ingetekend zijn. Alleen op die aangegeven plaatsen, veelal speelweiden, mag vuurwerk worden afgestoken. Maar blijkbaar weten heel veel andere mensen evenmin wat "vuurwerk-coördinaten" zijn want al vanaf gisteren wordt er rondom ons met van alles en nog wat vrolijk op los geknald. Nou ja, vrolijk?! Met die aangewezen afsteekplekken ben ik trouwens persoonlijk niet zo blij want vanavond komen ook de echte vuurwerk-malloten vlak naast je staan en moet je driedubbel opletten. Ik houd mijn hart vast, en mijn rechterarm uiteraard, en deel vuurwerkbrillen uit! Vanochtend maakte ik met onze dochter nog even een mooie wandeling, voor een frisse neus, en een bezoekje aan het dichtbij gelegen tuincentrum waar we nog een paar kleine, leuke Kerst-hebbedingetjes (-25%) kochten; o.a. een zakje kunstsneeuw en een mooi, pluche sneeuwuiltje. Is het toch nog een beetje winter! Een mooie spreuk op een kunstzinnig, houten bord heb ik in mijn hoofd meegenomen want die past mooi bij de laatste dag van dit jaar: (uit het Engels vertaald) ,,Veel mensen wandelen je leven in en uit, maar alleen échte vrienden laten een voetafdruk achter in jouw hart". 
Een fijne jaarwisseling toegewenst, en alvast een gezond en Gelukkig Nieuwjaar 2016!

Fan-tilator

P.S.: én beterschap Willem !!!

Honden aan de lijn

Zowel figuurlijk als letterlijk. Maar dit keer letterlijk. Vanaf de eerste klappen van vuurwerk zit Fenna aan de riem. Als een hond in paniek raakt, neemt ie de poten. Een angstig kind komt naar de ouder toe, maar een bange of geschrokken hond niet naar de baas. Helaas zijn niet alle hondeneigenaren op de hoogte van dit gedrag. Met gevolg dat afgelopen dagen veel loslopende honden zijn weggerend. Ook honden die ogenschijnlijk geen problemen hebben met vuurwerk. Ook daarin zie ik dat in elke hond iets wat onberekenbaar is zit.
Fenna is ook een keer ervandoor gegaan. Niet vanwege vuurwerk. Ze werd aangevallen door twee grote honden. Gelukkig trof ik de kleine Friezin later voor de deur van ons huisje aan. Maar dat doet niet elke hond. Bange honden zoeken vaak een schuilplek. Ze blijven soms dagen onvindbaar.

Anorexia model

12,90 euro
Zit ik even vlug door een vrouwenblad te bladeren, zie ik opeens een foto van een magere vrouw voorbijschieten. Snel even terug. Uit nieuwsgierigheid. Ik dacht te maken te hebben met een wellicht interessant artikel over anorexia. Maar eenmaal op de pagina beland, zie ik dat het een fotomodel betreft, die lingerie aanprijst. De set, een slip en beha, kost ruim 215 euro. Dat is iets meer dan mijn onderbroek en hemd van Zeeman.
Bijna naakt kan aantrekkelijk zijn, maar toch word mijn aandacht getrokken door het zeer magere lichaam van het model. Net alsof ze zo uit de Hongerwinter is gestapt. Ze oogt ook niet gezond, ondanks de overvloedig aangebrachte make-up. Het model verdient er haar geld mee. Geld dat ze in elk geval niet aan eten besteedt. Ze wordt uitgebuit of misbruikt door de modewereld, die haar zelfbeeld en manier van eten heeft verstoord. In die wereld vindt men dat modellen zich moeten uithongeren. En helaas staan veel jonge meisjes in de rij om die schijnwereld van anorexia en drugs te mogen betreden. Omwille van? Tja, ik weet het niet. De modellenbureaus, modefotograven en leveranciers van kleding, sieraden, tasjes en schoenen varen er wel bij.
Dat het niet zomaar een magazine is, blijkt uit de vermelde prijzen bij andere foto's met het anorexia model : een jurkje van 389 euro, een horloge van 15.200 euro, een ring van 4.756 euro, schoenen (pumps) 165 euro en uiteraard een tas van 5.000 euro. En dan het lingerie setje eronder van 215 euro. En dat alles gehangen aan een broodmager ongelukkig ogende jonge vrouw. Als fatsoenlijk mens zou je de leveranciers / producenten van al die vermelde artikelen subiet boycotten.

AWACS naar Turkije?

AWAC boven Jutland (Denemarken)
In andere dan de reguliere media vindt men het sturen van AWACS naar Turkije een vreemde actie. Men vraagt zich af waarom de Navo dat doet. AWACS zijn in feite vliegende radarsystemen, bedoeld om vijandelijke vliegtuigen in een vroeg stadium te lokaliseren. De IS beschikt niet over gevechtsvliegtuigen. De Koerden ook niet.
Of zijn die toestellen bedoeld om na een eventueel neerhalen van nog een Russisch toestel met gemanipuleerde radarbewijzen te kunnen komen? Tot zover de andere media. De AWACS komen uit het Duitsland van Angela Merkel. Ze is de laatste tijd nogal erg close met meneer Erdogan. Ik vertrouw ze beiden niet. We leven in een rare tijdsperiode, waarin de meest vreemde zaken gebeuren. Aan de ene kant worden de Koerden op militair gebied gesteund, terwijl net zo gemakkelijk door dezelfde partijen Turkije gesteund wordt.

Het was een goed 2015

Nog even en dan is het 2016. Ik ben tevreden dat ik zover heb mogen komen. Het afgelopen jaar kende een aantal dieptepunten, maar per saldo was het een leuk en goed jaar. Met als hoogtepunt de vakantie in Duitsland, waar wij snode plannen hebben gesmeed om het leven nog leuker te maken dan het al is. Tussendoor allerlei andere hoogtepunten, waar met name de kleinkinderen een rol in speelden.
Een ander iets is de onderlingen contacten tussen de seniore buurtbewoners hier. We zijn erin geslaagd die aanzienlijk te verbeteren. Door tussenkomst van de gemeente Dronten waren wij in staat op geregeld iets leuks te organiseren. Ik mag ook tevreden terugkijken op al de klusjes, die wij voor hen hebben mogen doen. Het is voor hen erg lastig hulp te vragen voor zaken die ze voorheen zelf deden. En dat begrijp ik best wel. Ik heb er zelf soms ook moeite mee, want mij lukt ook niet alles meer.
Volgend jaar moet een bijzonder mooi jaar gaan worden. We kijken er met plezier naar uit. Maar eerst nog de jaarwisseling. Fenna zit trillend tussen mijn benen, vanwege het vuurwerk. Ze moet het nog even volhouden. Fijne jaarwisseling en wees voorzichtig!

Ook jong geweest?

Soms kunnen mensen wat kortzichtig reageren op berichten. Zo las ik o.a. over vernielingen, brandstichting en diefstal in een bepaalde buurt. Iemand had zelfs zoutzuur over geparkeerde auto's gegooid!
Wat ik dan zo jammer vind, is dat er telkens weer mensen zijn die op dergelijke berichten reageren met : "Je bent toch zeker ook jong geweest?" Volgens mij zijn het de ouders van de daders die zo reageren of de daders zelf. Want onder de daders bevinden zich helaas soms ook 'volwassenen'.
Kattenkwaad?
Ik bedoel, natuurlijk ben ik ook jong geweest. En natuurlijk heb ik in mijn geboortedorp ook kattenkwaad uitgehaald. En natuurlijk heb ik daar voor op mijn donder(tje) gekregen. Maar dat betrof niet het vernielen, stelen en/of in brand steken van andermans eigendommen. Dat bleef beperkt tot belletje trekken, ruiten tikken (met veiligheidsspelden van mamma), deurknoppen aan elkaar vastbinden (Van Leeuwenpark), appeltjes jatten, op daken van schuurtjes en een dakkapelletje klimmen en o ja, een keer een (eigen) krant (met hondendrollen erin) voor iemands deur (matje keurig weggehaald en op veilige afstand) in brand gestoken. Vooral dat laatste vond ik toen al bijna misdadig. Dat betrof allemaal zaken, die ik gedurende mijn leventje onder de 12 jaar uitgevreten heb. Nu ik dit zo opsom en teruglees, toch wel veel...
De eerder genoemde criminele zaken (iets heel anders dan kattenkwaad) worden tegenwoordig door tieners en ouder (onder hen zelfs 'volwassenen') gepleegd. Wie dan reageert met "Je bent toch ook jong geweest" moet toch even zijn/haar moreel kompas laten repareren of bijstellen, zodat de naald ook op Respect en Fatsoen terecht kan komen. Maar wellicht zijn hun ouders tijdens de opvoeding die punten op het kompas helemaal vergeten.

woensdag 30 december 2015

Home alone

Nee, het gaat niet over die filmserie. Gisteravond was het de 21 ste herhaling van aflevering 17 of zo. Hoe dan ook, ik zie meer herhalingen dan nieuwe films op de tv. Dus geen films voor mij. Houd ik toch niet zo van, tenzij het interessante docu's zijn. Of survival series, zoals over die mensen die in Alaska wonen. Ze zijn heel avontuurlijk, creatief en moeten vooral hard werken.
Home alone. Vandaag ben ik samen met Fenna thuis. Sonja is op kraambezoek, Mike is in het restaurant en ik ben ziek thuis. Ik heb nog steeds last van een zware verkoudheid. Drie weken al.
Maar ja, stilzitten kan ik niet. Dus ben ik met het huishouden begonnen. Nadat ik de stofzuiger door de kamers gehaald had, werd er aangebeld. Een kennis, die voor Sonja kwam. Maar helaas. Toch maar een kop koffie ingeschonken en wat bijgepraat. Niet veel later weer de bel. En zie, daar kwam nog een buurtbewoonster binnen. Goed voor het roddelcircuit (als de kat van huis is), want het waren beiden vrouwspersonen. Haha! Nog meer koffie en dito verhalen.
Van het een kwam het ander en op een zeker moment spraken we over het fenomeen, dat vaders zich niet mogen bemoeien met de opvoeding van nota bene hun eigen kinderen. Dat was louter aan moeder. Als pa en moe aanwezig zijn, mag alleen moe een kind vermanend toespreken. Pa niet, ook al zegt ie op vriendelijke toon hetzelfde. Op de vraag waarom zo? Werd het stil, want ik sprak met moeders. Dus gaf ik zelf maar het antwoord : "Moeders vinden dat het pa's zaad was, maar het hun kinderen zijn." Er werd wat geglimlacht. Vaders zijn nogal direct en daar hebben veel moeders moeite mee. Pa zegt : "Bedtijd!", moeder vraagt : "Is het nog geen bedtijd voor jou?" Moeders zijn erg emotioneel, vaders zijn gewone mensen  eh... nou ja, gewoon! Haha! Toen moesten de dames vreemd genoeg opeens weer naar huis. "Druk, druk, druk", zeiden ze. Ik was toen weer home alone en heb toen maar een dweil door het huis gehaald.

dinsdag 29 december 2015

Kevers mét wielen -2-

Na onderling overleg over; ,,wat beslist wél mee moest en wát dan desnoods maar achter te laten”, en een telefoontje met het thuisfront, werd met toestemming van het personeel van het WW-station een deel van onze bagage achtergelaten. Nadat de imperiaal opnieuw goed was vastgezet werden de overgebleven spullen weer opgeladen, stevig vastgesjord, en wij vervolgden opgelucht onze reis (Pff!). Ik had mij voorgenomen het op deze persoonlijke “maidentrip” kalmpjes aan te doen want waarom zouden we ons ook haasten?, we hadden immers vakantie en de tijd aan onszelf? Maar de Deutsche Polizei dacht daar heel anders over want een dag later werd ik door een van hun surveillance-auto’s van de weg gehaald en ik kreeg daarbij te horen: ,,Sie fahren zu langsam, und die landsman auch” (tja, óók een NL-auto) maar gelukkig geen bon. Oké, dan maar iets sneller maar de andere dag was ík het die dáár weer heel anders over dacht; ik kreeg n.l. de ‘vuurdoop’ in de Zwitserse Alpen. Kalmpjes aan, niet te snel door die haarspeldbochten, want hier en daar stonden alleen maar een paar paaltjes tussen mij en de diepe afgrond (Brrr!). Andere ‘Kevers’, met óók ‘andere’ kentekenplaten waren zo te zien helemaal niet bang. Met de vrij korte ‘Kevers’ heb je een voordeel met bochten nemen, maar ook met grotere auto’s, scheurde de plaatselijke bevolking behoorlijk door en het leek voor hen geen enkel probleem om de grillige passen over te steken. Na enige tijd had ik het rijden op de smalle bergweggetjes, met scherpe bochten, aardig onder de knie en zat zelfs ontspannen achter het stuur. Af en toe stopten wij even op een veilig plek om te genieten van de prachtige uitzichten of voor het maken van een mooie (toen nog) dia. Soms werden we ook zomaar tot stoppen gedwongen door berggeiten die zich nergens wat van aantrokken en gewoon middenop de rijweg liepen, of bleven staan. Terwijl wij met een paar van die prachtige geiten op de foto gingen nam een ervan ons, stiekem achter onze rug om, letterlijk en figuurlijk te grazen. Zij had haar kop door het open raampje van het voorportier gestoken
en ontdekte op het dashboard het tuiltje met een paar orchideeën van mijn schoonzus. Van het geschreeuw van ons verstond die Zwitserse geit natuurlijk helemaal niets en zij was al aan de maaltijd begonnen. Op een inderhaast nog gemaakte foto staat de geit, met de bloemen dwars in haar bek, heerlijk te smikkelen en het laatste wat we toen zagen waren de bloemsteeltjes die tergend langzaam naar binnen gingen. Een dag later stonden wij met onze tent op een heerlijke camping bij het meer “Lago Maggiore” maar dat “meer” sloeg ook op meer water in het meer, na een paar dagen met heel veel regenval, en het water dreigde onze tent binnen te stromen. Gelukkig zagen we het probleem ruim bijtijds aankomen en verkasten met de hele handel naar een hoger plekje. Rondom die camping hebben we met onze vakantie-Kever veel mooie ritjes gemaakt en op mijn rij-brevet werden heel wat actieve uurtjes bijgeschreven. De huur-Kever werd, met een klein ‘Gotthardpas-binnenbocht-deukje’ in de treeplank, weer afgeleverd bij de RIVA in Den Haag en ik ging huiswaarts met een klein deukje in mijn imago. Nou ja, …. dat groeide er ook vrij snel weer uit.

Fan-tilator (wordt vervolgd, met Kevers zónder wielen !!!)

Hond en vuurwerk

Fenna gat een lastige periode tegemoet. Aks pup is ze een keer erg geschrokken van een vuurwerkbom die ontplofte. Dat gebeurde op vrij korte afstand. Sindsdien is ze bang voor knallende geluiden. Niet alleen van vuurwerk, ook van een aanhangwagen die klappert, van de kanonnen die men hier in boomgaarden gebruikt, zelfs het geluid van een ligfiets met ombouw schrikt ze zich een hoedje. De resonantie van de ombouw brengt een laag bonkend geluid voort.
Toen ik vanmiddag Fenna uitliet, bracht een drietal jongens in het bos vuurwerk tot ontploffing. Het was een enorme knal. Fenna ging plat op de grond liggen en wilde daarna alleen nog maar richting huis. Ik heb rustig aan gedaan en ben uiteindelijk met haar naar huis gelopen. Onderweg klonk meer vuurwerk, dus in haar gedrag kwam geen enkele verbetering. Weer thuis bleef ze erg onrustig. Ik besloot haar maar op een later, hopelijk rustiger, tijdstip uit te laten. Maar dat zal dan misschien rond een uur of twee 's nachts worden.
Erg jammer dat er nu al zoveel vuurwerk wordt afgestoken en dat ik nergens iemand van handhaving zie. Laatst hoorde ik op een lokale zender een politieman zeggen : "Dat illegale vuurwerk is gemakkelijk te kopen via Marktplaats." Dacht ik op mijn beurt : "Waarom pak je die verkopers dan niet op, meneer Pannenkoek?" Sorry hoor, maar dat vond ik nogal dom klinken.

Trotseer de angst -2-

Vanmorgen las ik in het nieuws, dat in de buurt van Kaatsheuvel een groep leerlingen van het bijzonder onderwijs onder begeleiding van beveiligers naar school zullen gaan. Onderweg passeren ze namelijk het lokale AZC. Ouders zijn als de dood dat daar iets ergs gaat gebeuren. Nou, nou.
Weer zo'n aanpak van symptoombestrijding. En vooroordelen, al moet ik toegeven dat men hier nogal geheimzinnig doet over de strubbelingen in menig opvangcentrum. Zo wordt onwettig gedrag niet gestraft en voert men een beleid dat gebaseerd is op de normen en waarden van de bewoners in plaats van op die van ons land. Ik zou die leerlingen en (vooral) ouders en de bewoners van het AZC eerst met elkaar kennis laten maken. Daar is iedereen mee gediend. Zodra dan blijkt dat de veiligheid van de kids alsnog in het geding is, moet men de AZC bewoners die daar verantwoordelijk voor zijn subiet terugsturen naar Turkije. Handhaven, moeilijk hè?

maandag 28 december 2015

Positief uit de islam hoek

Ik heb er lang op gewacht, maar nu is het zover. Iran heeft te kennen gegeven dat men het slechte imago van de islam wil verbeteren. Volgens de Iraanse president wordt de islam bezoedeld door gewelddadig extremisme. Geweld, onrecht, afpersing en moord horen volgens hem niet thuis in de islam. Zaken waaraan ik hem graag zou willen houden. De president uitte ook kritiek op moslimlanden die lijdzaam toezien hoe in andere moslimlanden gemoord wordt. Vooral het laffe Saudie-Arabië krijgt ervan langs.
Zo, en nu afwachten wat er gaat gebeuren. Ja, eerst zien en dan pas geloven. Er is al veel te veel gebeurd.

Trotseer de angst

zei de koning in zijn Kersttoespraakje.  Goed bedoeld, maar in mijn ogen weer zo'n flut opmerking om vooral aan symptoombestrijding te gaan doen. Het zou beter zijn om angst te voorkomen. Zaken bij de bron aanpakken. Angst ontstond toen de regering besloot veel te veel 'vluchtelingen' op te vangen. Ondanks hard werken van de betrokken gemeentes, is een groot deel van de migranten nog steeds op tijdelijke locaties ondergebracht. Dat krijg je ervan als je niet vooraf weet hoeveel mensen er opgevangen kunnen worden. Die informatie zou een organisatie als het COA zo uit de mouw moeten kunnen schudden. Als ze tenminste hun huiswerk doen. Maar dat is dus niet het geval.
Daar komt bij dat van veel migranten niet bekend is wie ze zijn en waar ze vandaan komen. Velen zijn weliswaar op zoek naar veiligheid, maar willen zich niet aan onze normen en waarden conformeren. Ook niet iets om me niets van aan te trekken. Immers, velen verdwijnen in de criminaliteit of erger. De overheid doet daar weinig tot niets tegen. Ook dat roept bij velen angst op. De onzorgvuldige werkwijze van de nationale veiligheidsdiensten geven ook niet bepaald een veilig gevoel.
En dan zijn er andere maatschappelijk problemen, die angst genereren. Zoals het feit dat liegen de nieuwe waarheid schijnt te zijn. Dat verdienen graaien is geworden. Dat liefde een eenzaam woord aan het worden is, bedriegen een levensstijl en geluk een sprookje is. Het maatschappelijk moreelkompas is op hol geslagen. In plaats van daaraan iets te doen, moet ik mijn angst voor mogelijke gevolgen trotseren.

Chaos bij de Milieustraat

Bij de Milieustraat was het vanmiddag een drukte van belang. Veel mensen willen blijkbaar nog dit jaar hun gratis quotum opmaken. Maar wat was het daar chaotisch bij de in- en uitgang! Dat komt omdat veel mensen zich niet houden aan de (advies-?) borden. Die geven namelijk aan, dat de entree slechts van één rijrichting benaderd mag worden. Helaas zijn die kleine gele borden met zwarte tekst tamelijk onzorgvuldig geplaatst.
Komend vanaf de Rivierendreef zou ik het beste over De Oude IJssel rechtdoor moeten rijden. En dan aan het eind linksaf. En hoppa : daar is de Milieustraat aan de linkerkant. Maar nee, ik mag het zelf uitzoeken totdat ik zo'n 250 meter van de ingang verwijderd ben. Dan hangt daar nogal hoog en aan de verkeerde kant van de weg voor de automobilist plotsklaps een geel bordje met de tekst, dat ik via deze weg geen toegang krijg tot de Milieustraat. Niet iedereen ziet dat onlogisch geplaatst bordje en niet iedereen die het wel ziet, houdt zich aan het advies(?).
Met gevolg, dat zowel links als rechts van de entree / uitgang auto's al dan niet met aanhangwagen staan te wachten. De straat De Schipbeek wordt zodoende geblokkeerd. Helemaal toen er weer bezoekers waren, die het rode licht bij de weegbrug genegeerd hadden. Die moesten achteruit terug, om de weging niet te verstoren. Er is geen handhaving. Bezoekers die van de verkeerde kant zijn, huh?, komen, mogen gewoon naar binnen rijden.

Oliebollentest 2015

De jaarlijkse oliebollentest van het Algemeen Dagblad geeft aan, dat de geteste oliebollen in Flevoland gemiddeld het cijfer 6 heeft gekregen. Voldoende dus. Het testpanel heeft twee kramen in Almere bezocht. Een kraam in Dronten (cijfer : 6) kreeg de aantekening "Vergeleken met voorgaande jaren lijkt Van Loon de stijgende lijn vast te houden. Nu nog proberen om de korst iets meer bite te geven. Wat luchtiger deeg zou ook helpen." en Ben's kraam in Lelystad (cijfer : 5,5) "Je levert een vette, kleffe bol die nergens naar smaakt. En als je daarop wordt aangesproken, roep je dat het om een ‘ambachtelijk product’ gaat. Flauwekul, deze test gáát over : vakmanschap."  Zeewolde kreeg een 7 en was daarmee de beste : "Grootkarzijn ging enkele jaren geleden onderuit en heeft duidelijke stappen vooruit gezet met deze smakelijke oliebol. Toch lijkt hij nog zoekende naar de ultieme receptuur. De korst kan beter."

Dit jaar geven wij onze zegen aan oliebollen uit de kerk. Daar bakt men ze behoorlijk bruin en smaakten de bruine rakkers vorig jaar prima.  Wie toch een echt lekkere bol uit een winkel wil eten, moet een stukje rijden. In Zwolle bevindt zich de StadsBakker. Die oliebollen kregen van het testteam het cijfer 8.

Nooit meer alleen

Weer een interessant en leuk tv programma. Dit keer over een vijftal oudere mensen, dat de dagen vaak alleen en ook net zo eenzaam doorbrengt. Ze kregen een cursus om hun situatie te veranderen, hun leven leuker te maken. Ze werden daarin gedurende een jaar gevolgd. Het was erg leuk te zien hoe deze mensen uit hun schulp kropen en zich ontwikkelden. Natuurlijk ging het bij de een gemakkelijker en sneller dan bij de ander.
Het was niet alleen een leerzaam, maar ook een leuk en vooral zinvol programma. Andere eenzame mensen kunnen er ook baat bij hebben. Ik heb vooral genoten van de oude meneer op de woonboot en mevrouw To uit Hoogeveen. Wat een prachtige mensen! Zoals in zoveel situaties is er veel hulp aanwezig, maar je moet het uiteindelijk zelf willen en vooral doen.

Tieren en razen

Het is tegenwoordig heel erg moeilijk een gewone reactie te krijgen op een doodeenvoudige, beleefd gestelde vraag of opmerking.
Een voorbeeld. Iemand schrijft op een forum het volgende :

 "Ik heb niets tegen honden maar wil ff kwijt, dat ik vind dat mensen hun keffende / blaffende hond moeten aanpakken. Zeker in de vroege ochtend als mensen nog slapen.'t Is echt irritant als er om half vijf 's morgens  blaffende honden onder mijn balkon staan. En dan ook nog de baasjes die luidruchtig vrolijk met elkaar praten of hard naar hun hond schreeuwen omdat die moet komen."

Het is voor bepaalde mensen heel gewoon om op zo'n oproepje te reageren met ordinaire scheldpartijen. Het valt mij op dat mensen die zo reageren, in woord en geschrift nauwelijks onze taal beheersen. Ik kwalificeer ze gemakshalve als Tokkie reacties. Ze draaien de boel graag om (ik kopieer) : "ROT OP MET JE GESIJK GAAT OP DE HIJ WONU! "
Vaak typen ze met hoofdletters om de patserige, schreeuwerige toon, waarop ze gewend zijn te communiceren te laten blijken. Ze generaliseren graag, want heel Nederland zeurt tegen hen (waar zou dat aan liggen?).
Er zijn ook reacties die alle hondeneigenaren over één kam scheren en ze betitelen als asociale mensen of zelfs als dierenbeulen(?). Compleet met scheldwoorden. En dat allemaal tijdens de Kerstdagen.

Anti drone geschut

Tja, je moet proberen de tijd voor te zijn en te blijven. Zonder te vergeten in het heden te leven. Men verwacht dat de drone de wereld gaat veroveren. We worden straks op de vreemdste momenten bespied vanuit de lucht. Wellicht gevolgd door allerlei filmpjes op Youtube en sociale media. Wie zit daar nu op te wachten?
Met een lucht(de naam zegt het al)buks kan men vanuit een luie stoel in de tuin of op het balkon, drones uit de lucht schieten. Een drone als een soort elektronische kleiduif. Ook dat kan gefilmd en op het internet geplaatst worden. De score kan ouderwets bijgehouden worden op de kolf van het wapen. De volgende stap zal een bijna onzichtbare drone zijn. Maar dan zal er wel weer apparatuur komen die ze zichtbaar maakt. Ik zag laatst een drone met een pistool in de lucht hangen. Met dat pistool kan men op afstand schieten. Eén keer raden uit welk land dat ding komt. Criminelen zullen zo'n ding erg handig vinden in verband met liquidaties op afstand. Het enig leuke van zo'n drone vind ik, dat ik er mooie opnames mee zou kunnen maken. Stel dat ik een drone gehad zou hebben tijdens mijn vakantie in Roemenië. Dan had ik dat ding voor de boot laten vliegen en filmen toen Ovidiu en ik over de Mures voeren. Dat zou mooie beelden opgeleverd hebben.

Door rood gereden?

Vanmorgen ontving ik een e-mail van het CJIB in Leeuwarden. Daarin stond vermeld, dat ik nog een openstaande boete heb. Volgens het e-mail, dat trouwens in mijn spam-box terechtgekomen is, is de Matrix op vrijdag 20 november j.l. door een rood verkeerslicht gereden. Niet alleen de tekst, die zorgvuldig opgesteld was, maar ook het feit dat de mail als spam werd gekwalificeerd, deed mijn waakzaamheid toenemen. Vrijdag is in de regel onze oppas-dag; dan is Emma bij ons. Dus dat klopte ook niet. Mike was die dag in Groningen. Fijn als je alles op de kalender bijhoudt vanwege je vergeetachtigheid.
Voor alle zekerheid ben ik even naar de website van het CJIB gegaan. Daar kan ik via mijn DigId eventueel openstaande boetes bekijken. Daar stond, geheel conform mijn verwachting, helemaal niets geregistreerd. Zelfs niet uit Duitsland. Of maak ik nu slapende Duitse herders wakker?
Het boetebedrag was tamelijk hoog : 344,63 euro, maar inclusief administratiekosten. Kenteken, plaats delict noch tijdstip vermeld. Ik moest bij betaling wel mijn kenteken opgeven. Handig voor een volgende poging. Een bankrekeningnummer was ook vermeld : NL55INGB0747742251.
Het bericht was op zondag verzonden (haha, een ambtenaar die op zondag werkt) en vermeldde ook een link en de bijbehorende afbeeldingen kon ik downloaden. Daar heb ik uit veiligheidsoverweging niets mee gedaan.
Kortom, weer een poging om iemand geld af te troggelen.

zaterdag 26 december 2015

Het Kerstdiner -2-

 Er kwam wel even een en ander aan te pas, maar met een goede voorbereiding en een paar creatieve geesten lukte het : de tafel geheel in kerststemming gedekt voor een avond gourmetten met 12 personen! Vanaf 16.00 uur stroomde de kleine kamer vol.
Oma had een schaal pisang goreng meegenomen voor bij de thee / koffie. Na een kleine opwarming gingen we aan tafel. Als vooraf was er een speciale ossenstaartsoep, gemaakt door een andere buurtbewoner.
Buiten had ik de terrashaard op de workmate (van B&D, want Sonja at mee) geplaatst en daarin zo'n bekend fabriekshaardblok aangestoken. De haard kon zo vanuit de huiskamer gezien worden. We hebben ook eerst goed in de meterkast gekeken om te bepalen van welke wandcontactdozen wij gebruik zouden maken. Dit om doorslaan van stoppen te voorkomen.
Een van de gasten had een typisch Engelse verrassing meegenomen. Een soort knalpijpje waar een papieren kroontje, een snor (?) en een mooie spreuk verborgen zaten. Iedereen moest zijn/haar spreuk hardop voorlezen. De mijne zei dat ik alle aardige mensen die ik zou ontmoeten, dicht bij mij moest houden. Een flinke domper, want ik heb liever geen polonaise aan mijn lijf. Lastig als je van motorrijden houdt. Maar ach, de Heer neemt en geeft.
Daarna begonnen we met het gourmetten. De ventilatie draaide op volle toeren en hier en daar was wat opengezet. Het werden gezellige uurtjes, die afgesloten werden met ijs en koffie. Daarna werd nog nageborreld over o.a. het RK geloof (wat een ellende), de belastingdienst (nog meer ellende) en jeugdherinneringen (weemoedige verhalen over hoe leuk het vroeger bijna allemaal was). Maar al die verhalen gingen toch gepaard met lachsalvo's.
Tussen 20.00 en 21.00 uur vertrokken de senioren weer naar hun eigen huisje. Daarna waren we met z'n drietjes nog een uurtje bezig met het opruimen en de afwas. Maar het was allemaal de moeite waard. Degene die het meest vermoeid was en het minst gedaan had, was Fenna. Maar ja, die komt uit Jubbega.



Kevers mét wielen 1

Ingezonden n.a.v. Sjoemelsoftware


Kever (USA uitvoering)
Onlangs werden we dus opgeschrikt door de fraude met de (on)zuinige auto’s van de fabrikant die in ‘betere tijden’ wereldwijd furore maakte met de “Good Old” “Kever”. Ooit gaf in Berlijn een akelig heerschap, met dito snorretje en haarlok, opdracht aan de bekende Oostenrijkse auto-ontwerper Ferdinand Porsche, een auto voor “Mein volk” te bedenken en dat werd toen de ‘Kever’. Waarschijnlijk was dat een van de weinig, goede dingen die “de snor” voor “Mein” Duitse volk heeft gedaan. In de periode van 1937 tot 2003 werden er maar liefst 20 miljoen van geproduceerd! Maar Porsche heeft eigenlijk alleen maar allerlei ideeën van verschillende mensen gebruikt voor het uiteindelijke Kever-ontwerp. Veel delen van deze auto werden n.l. ontworpen door twee andere Oostenrijkers: Béle Barenci en Erwin Komenda. Deze twee heren vochten nadien om de eer de enige, echte ontwerper te zijn geweest, maar de Hongaar Josef Gans zou hier ook aanspraak op kunnen maken. Het is eigenlijk nooit goed duidelijk geworden wie de ‘Kever’ nou écht heeft bedacht. Barényi, kreeg in 1952 overigens patent op de door hemzelf bedachte “kreukelzone" van een auto. Iets waar we nog bijna dagelijks profijt van hebben bij ernstige aanrijdingen met deze voertuigen. De eerste ontwerp-modellen van de Kever hadden geen achterruit maar later werden daar twee kleine ruitjes in geplaatst. Deze ruitjes leken een beetje op brillen-glazen en daarom werden deze auto’s “Brilkevers” genoemd: 
In de jaren zeventig werden, behalve de gewone “kever”, ook de sterkere modellen1302- en 1303 gebouwd, die in Amerika ‘Superbeetles’ werden genoemd. 
Ik kan me mijn autorijlessen in een ‘Kever’ nog heel goed herinneren, maar zeker ook de rij-instructeur. Dat was een beetje een ruige, rare snijboon, met een stevige aanpak, want hij stuurde mij in Den Haag, s’ morgens in het spitsuur, al vrij snel over het Rijswijkseplein waar het altijd vreselijk druk was en een agent nog het verkeer regelde. Op een ochtend aarzelde ik daar, met samengeknepen billen en m’n nekharen recht overeind, met het oprijden omdat ik wel héél dicht langs de agent moest gaan, maar de instructeur was bikkelhard en sommeerde mij met: ,,…gewoon doorrijden!, want daar hebben we er hier genoeg van…!”. Terwijl de inkt van mijn eerste rijbewijs nog amper droog was gingen we een week later met z’n vieren op vakantie naar Italië, met een gehuurde ‘Kever’ van de RIVA (Reparatie Inrichting Voor Automobielen) in de “De Torengarage”, in de Torenstraat in Den Haag. Dit gebouw werd later een monument want het was het allereerste gestapelde garagegebouw in Nederland. Echter, al ter hoogte van het Wegenwachtstation Pauwmolen bij Delft dreigde aan onze vakantierit een voortijdig einde aan te komen. Na een paar keer remmen was de véél té-volgepakte imperiaal n.l. naar voren geschoven en deze zou zeker op de (niet)motorkap (de motor zat immers achterin) belanden, als we zouden doorrijden. Tja, dat was wel even schrikken maar dit alles was te wijten aan jeugdige overmoed, en/of een gebrek aan ervaring, want wát we al niet allemaal mee wilden nemen! Hier was dus de volgende mop van toepassing: ,,Hoeveel koeien gaan er in een Volkswagen-Kever?”. Antwoord: 4. Twee vóórin en twee áchterin! (wordt vervolgd)


Fan-tilator 

Het Kerstdiner

Vandaag, Tweede Kerstdag, houden we bij ons thuis een Kerstdiner. Het diner is bestemd voor de bewoners hier aan het pleintje. Een aantal van hen krijgt nauwelijks bezoek en wordt ook nooit uitgenodigd voor de feestdagen. Zelfs op verjaardagen zijn wij de enige die komen feliciteren. De kinderen zijn al heel lang uit beeld. En alles heeft zo z'n redenen.
We starten vanaf ongeveer 16.00 uur. We hebben diverse voorafjes, die door anderen gekocht of gemaakt zijn. Na een inventarisatie, zowel op het plein als in de winkels, hebben we toch gekozen voor een gourmettafel. Vanaf het middaguur gaan we de kamer inrichten en de tafel gereedmaken. De groep zal zo'n 12 personen groot zijn. Gelukkig is Mike er ook. Hij is vanwege zijn horecawerk aardig op de hoogte voor wat betreft het hoe en wat. Op zolder ga ik de afzuiginstallatie tijdelijk aanpassen. Ik koppel de aansluiting van de badkamer los, zodat alleen de lucht in de woonkamer afgezogen wordt. Op de opening plaats ik zo'n rode specie-kap.

Kerst-(b)engel

Ingezonden n.a.v. Kerstavond.

Ai Willem!, ...... had die verkeersbengel jou toch bijna te grazen genomen!
Maar gelukkig ben je, in tweeëlei opzicht, 'niet op je achterhoofd gevallen' want anders had je zéker Kerst-sterretjes gezien en in het ergste geval had je als een witte-kerst-gipsrollade onder de Kerstboom kunnen liggen. Of, ...... zat er deze keer bij speciale gelegenheid misschien een Kerst-engeltje op je schouder? Jouw
de wijn smaakt niet levendig
menukeuze voor vandaag (boerenkool met worst) vind ik fantastisch; dat Kerstgroen op je bord met een worst als 'piek'.

Dit staat overigens wel in sterk contrast met een bericht op de radio. De eigenaar van een 3-sterren-restaurant gaf via de radio n.l. een heel vervelende Kerstboodschap door. Zijn geïmporteerde zwarte truffels waren, vanwege het ontbreken van echte winterkou in het land van herkomst, niet van de hoge kwaliteit zoals gewenst. Hallo zeg, wat ontzettend erg is dat!!! Om de zaak te redden zou de kok nog aan de Kerstgast kunnen vragen: ,,of tie worst lust"?


Fan-tilator

vrijdag 25 december 2015

Mary's boy child

Gratis zwemmen voor niets

Een zwembad in Ede heeft vluchtelingen uitgenodigd gratis te komen zwemmen. Helaas voor de vluchtelingen vielen niet zij, maar de uitnodiging in het water. Over de oorzaak van het niet doorgaan van het dagje waterpret weet niemand iets. "De dader ligt op het kerkhof", zou mijn moeder gezegd hebben.
Een vreemde gang van zaken. Op zich was het een goed idee om met kerst ook even aan de migranten te denken.
Men beweert dat iemand een brief met dreigende taal en bezwaren had gestuurd. Ik vind de argumentatie in de brief niet relevant. Het ging immers niet om gratis zwemlessen, maar om een leuk dagje waterpret. En in Geldermalsen was iets anders aan de hand.
Overigens weet ik niet of er louter mannen of vrouwen uitgenodigd zijn. Of dat beide groepen welkom waren geweest, maar gescheiden zouden gaan zwemmen. De blootloop-cultuur zoals we die in onze zwembaden kennen, is voor menig migrant schokkend, zo niet acceptabel.
Wat een leuke dag moest worden ging dus niet door. Misschien zijn sommigen van hen toch gegaan. En dan klopt de tekst in het tt bericht wel : ze mochten voor niets naar het zwembad.
Je kent het verschil toch tussen gratis en voor niets? Als ik een zwemcursus volg is ie gratis, als een baksteen hem volgt is ie voor niets.... De Nederlandse taal is en blijft een lastige.
Een ander iets is het aanbod voor moslim mannen en vrouwen om apart te komen zwemmen. Ook gratis. Kijk, dat gaat mij te ver. Als christen wil ik dan ook gratis zwemmen. Samen met mijn partner. Anders vind ik het discriminatie.

Eerste Kerstdag


Tegen het middaguur zijn we met z'n drieën naar het Wilhelminabos gereden. Daar maakten we een wandeling. Fenna was ook mee en voor haar was het helemaal feest. Ze kon daar in de omliggende bossen vrij rennen en hier en daar het water induiken. We hadden haar werpstok met bal meegenomen en ze wist van geen ophouden.
Het water was niet bepaald schoon en dus besloten we, na een bezoekje aan de glazen gedenkplaten, naar het Veluwemeer te rijden. Daar mocht Fenna de modder van zich afspoelen. Aan het Abbertstrand was het erg stil. Al wandelend langs de waterlijn rende Fenna zich suf; water in, water uit. Totdat haar inmiddels kapot gebeten goedkope tennisbal onder water verdween. Onze eerste hond, Asco, was een prima duiker. Zij kon speeltjes van de bodem opduiken. Fenna lukt dat niet. Moe, maar voldaan reden we daarna huiswaarts.

Accu boormachine reviseren

Ingezonden n.a.v. Van de Gamma (over de snel lege accu van mijn boor- / schroefmachine).

Een overbekend probleem Willem : accu-ut aanpakken deze 'leeglopers' !
dekseltje eraf
Zo'n zelfde, nieuwe accu kost meestal (te)veel!!! geld dus wat doe je dan? (ik tenminste). Slopen die handel, en dat gaat jou zéker óók lukken! (O eh, ....sorry hoor!, geintje) en kijken waar het aan schort. Mijn grote ervaring hiermee, durf ik wel te stellen, wil ik graag met iedereen delen. Deze accu's zijn meestal makkelijk te openen middels vier kruiskop-schroeven (foto rechts) en daarna kunnen de afzonderlijk accu-batterijen van 1,2 Volt worden verwijderd. Ze zijn in serie geschakeld, dus b.v. 10 stuks voor 12 Volt, en met elkaar verbonden d.m.v. gepuntlastte, dunne metalen strookjes. Als ook maar één van de 10 batterijen slecht is, dan is het volledig opladen naar 12 Volt meestal niet meer mogelijk. Deze boosdoener moet dus worden vervangen maar om die op te sporen kunnen ze maar beter eerst allemaal worden verwijderd. Merk de twee contacten (plus en min) aan de buitenzijde van de accu, voordat alle 10 batterijen van elkaar worden
het accupakket
los geknipt (in het midden van het het stripje) en verwijderd. Meet met een Voltmeter de spanning van alle 10 exemplaren en leg de slechtste (soms meer dan 1) opzij. Schroef accu nr. 2 ook open en knip daar een goede batterij(en) uit om accu nr. 1 weer compleet te maken. Het opnieuw met elkaar verbinden van de stripjes (plus-min-plus-min) is het moeilijkst van alles omdat deze stripjes zich vaak moeilijk laten solderen (goed schoonmaken!). Mijn eigen in-complete accu nr. 2 heb ik leeggehaald en via een gaatje in de onderzijde van de behuizing, inwendig voorzien van een 2-aderig snoer van een meter of vijf, zes, en de andere zijde van het snoer kreeg een stekker van het bekende model voor in de auto. Aan mijn werkbank heb ik zo'n zelfde model 'stopcontact' geschroefd en deze aangesloten op een (voor de auto) afgekeurde accu; (gratis) verkrijgbaar bij je garage. Bij een grote klus buiten de deur neem ik deze accu mee en daarmee kan ik dan voorlopig wel even 'rond'-komen. Om te voorkomen dat de nog wél 'mobiele' accu nr. 1 op het verkeerde moment leeg is laad ik deze d.m.v. een schakelklok gedurende 5 á 10 minuten per dag op om de natuurlijke zelfontlading van de accu te compenseren. Zelf een compleet nieuwe, accu maken kan natuurlijk ook en dat heb dan ik dan óók al eens gedaan met 10 van de oplaadbare batterijen, welke af toe in de aanbieding zijn bij de bekende Duitse
met stripjes in serie geschakeld
winkels A... en L…, in de uitvoeringen ‘dikke monocel', de z.g. 'Engelse cel', en de ‘penlightcel’ (allemaal 1,2 Volt). Deze batterijen zijn, vergeleken met andere, bekendere, veel duurdere merken echt voordelig en ze hebben bij mij na twee jaar regelmatig gebruik bewezen toch ook van goede kwaliteit te zijn. De z.g. 'Engelse' cel is ietsje dikker dan de batterijen in de boormachine-accu en 10 stuks ervan passen soms niet in de behuizing daarvan. Maar geen nood. Zaag de behuizing net boven de bodem door en schroef dit deel onder aan een zelfgemaakt houten doosje of een stevig, afsluitbaar tupperware-bakje waar 10 stuks van het model ‘Engelse cel’ óf eventueel 10 van het nóg dikkere model ‘Mono’ mooi in passen en klaar is kees. Ga niet solderen aan de batterijen zelf (teveel hitte) maar gebruik gestripte, soepele bedrading die met stevig tape, verticaal om de batterij gewikkeld, voor een goed contact zorgen. Deze draadjes daarna onderling aan elkaar solderen kan natuurlijk wel. Succes verzekerd voor iedereen die ook maar een beetje handig is.



Fan-tilator.

Willem : Bedankt voor de uitgebreide beschrijving. Het in serie schakelen lijkt mij het lastigste van deze klus, vanwege de filter dunne stripjes. Ik zag ook een oplossing met één 12 Volt oplaadbare accu. Zo'n rechthoekig model, dat soms net wel en vaak niet in de behuizing pas. Het inzetten van zo'n accu vergt ook wat extra werk.

donderdag 24 december 2015

Kerstavond

Vandaag heb ik wat dingetjes in en om het huis gedaan. Ik moest daarvoor wel even op de fiets naar de bouwmarkt. Op weg naar huis werd ik bijna aangereden door een meneer in een witte auto. Hij stond stil om zijn passagier te laten uitstappen. Toen mevrouw het portier dichtgooide, reed meneer pardoes weg terwijl ik al naast hem reed!
Gelukkig had ik met deze situatie rekening gehouden. Toen ik de auto naderde, zag ik namelijk dat de bestuurder niet één keer in zijn spiegels keek. Ook niet toen mevrouw met beide beentjes op de aangrenzende stoep stond en op het punt stond het portier dicht te gooien. Mijn grijze massa vertaalde die informatie in : Let op, een bestuurder die niet anticipeert! En dus passeerde ik de auto met gepaste afstand, terwijl ik hem extra goed in de gaten hield. De afstand was net genoeg om met de vlakke hand op de zijruit te slaan, toen meneer begon te rijden. Hij keek mij verbaasd, geschrokken en toen enigszins kwaad aan. Volgens mij net zoals Jozef toen hij van Maria vernam dat ze zwanger was.
Toen meneer even later mij passeerde, keek hij stug voor zich uit. Iedereen maakt wel eens een fout. Zelfs ik! Hahaha! Maar dan steek ik toch altijd wel even mijn hand op, ten teken van 'sorry!'.
We glijden langzaam de kerstavond in. Niets bijzonders hoor. We eten gewoon stamppot boerenkool met worst. Morgen vieren we Kerst met z'n drietjes. O ja, het wordt geen konijn, maar een rollade.

B&W willen graag scoren

Er zijn bepaalde burgemeesters en wethouders, die graag iets bijzonders  op hun cv willen bijschrijven. Zo maken ze meer kans op een zwaardere functie. Vandaar dat men het liefst dat soort bijzondere zaken zonder tussenkomst van de raad en/of burgers wil bekokstoven. Menige zogenaamde inspraakbijeenkomst is daarom niets meer of minder dan een informatiebijeenkomst : de zaak is al beklonken.
Dat is dus ook het geval met de opvang van migranten. Wat is er nou indrukwekkender dan te kunnen zeggen dat je ervoor gezorgd hebt dat 1.500 migranten zijn opgevangen? Dat die opvang ten koste van het leef- en/of woongenot van anderen gegaan is, is van geen belang.
Het opvangen van migranten is in mijn ogen een symptoombestrijding. De stroom migranten wordt door de westerse wereld gegenereerd en in stand gehouden, door hun buitenlandse politiek. Die politiek moet ervoor zorgen dat bepaalde regimes tot democratie gebombardeerd worden. Niet alleen hier, ook in andere landen is het verzet tegen de komst van zoveel migranten groot.
Om dat verzet te breken, worden de tegenstanders afgeschilderd als zijnde xenofoob. Op die manier proberen politici te verdoezelen, dat ze zelf ondemocratisch bezig zijn en die werkwijze ondanks de vele protesten willen volhouden. Mij lijkt het beter te protesteren tegen de veroorzakers en die te bestrijden.

Nasi van de Chinees?

'Vive la Frans' is een tv programma waarin zanger Frans Bauer met zijn broer door Europa trekt. Erg leuk om te volgen. Vooral omdat Frans nauwelijks zingt. Ik vond de naam van het programma nogal op twee gedachten hinken. Frans is een man (toch?) en dan zou je in die Franse tekst het lidwoord 'le' verwachten. Maar men heeft het vrouwelijk 'la' behouden. Ik denk vanwege de woordspeling met la France.
Laatst zag ik la Frans avec son frère in Venetië wandelen. Nuchtere Frans zag Venetië als een paar huizen met veel water, vies water. Hij begreep daarom niet dat die stad zoveel toeristen trekt. Ik moest daar wel even om lachen. Prachtig, die Hollandse nuchterheid.
Op een gegeven moment wilde Frans wat gaan eten. Hij besloot met zijn broer naar een Chinees restaurant te gaan. Hij kreeg het niet voor elkaar iets te bestellen. Het leuke was dat beide heren repten over bami, nasi goreng en babi pangwan! Hahaha! Laten dat nou net termen zijn uit de Indische en zeker niet uit de Chinese keuken! Hier in Nederland hebben de Chinezen die termen gemakshalve overgenomen. Maar de Chinezen elders in de wereld dus niet. Bij een Chinees eet je Chinees. Niet Indisch, al beweren die Chinezen dat wel.

Ford Sierra

Toen Ford met de Sierra op de markt verscheen, deed ik een opdracht bij het computercentrum van de Rabobank in Zeist. Ik word daar bijna dagelijks aan herinnerd, want hier in de buurt staat zo'n oude Sierra. Het was mijn tweede opdracht bij die bank, toen die wagen op de markt verscheen. De eerste betrof de invoering van een toegangsbewakingssysteem, de tweede (1984-1985) de ontwikkeling van een functioneel ontwerp voor een configuratie- en netwerkbeheersysteem. De mannelijke collega's bespraken toen hoe lelijk zij het nieuwe model van Ford, de Sierra, vonden. Ondanks al die vernietigende kritiek was er toch een collega, die zo'n auto kocht. Men sprak er schande van : "Wat een lelijk ding! Zonde van het geld!" Vooral de frontpartij vond men afschuwelijk. Men vond de Sierra typisch een auto voor vrouwen. Maar alles went, dus ook een Sierra met een vent.
Ik keek in de jaren 70 natuurlijk ook nogal vreemd tegen mijn eerste autootje, een Fiat 128, aan. Dat vierkante gebakje had niets met het verlagen van de luchtweerstand. Integendeel, de auto was een regelrechte luchtschuiver. Als je een kind van 5 vroeg een auto te tekenen, kwam die Fiat of Lada tevoorschijn.
Ik heb ook nog kort in een Ford Taunus gereden. Ook zo'n rechthoekig onding. Wij kregen niet eens een wandelwagentje in de zeer ondiepe kofferbak opgeborgen. Arme Bennie. Dat jochie  moest toen veel eerder meer lopen. Een stapje hoger was de Granada, die vanwege zijn afzichtelijke lompheid ook wel 'Granddad' werd genoemd. Een 'ouwe lullen bak' dus.
Van de Sierra zijn later ook sportieve uitvoeringen op de markt gekomen. Zoals de XR4i en de RS 500 Cosworth. Ze waren erg gewild.

woensdag 23 december 2015

Bruggetjes in de Hoofdstraat

Afgezien van de bekende groene Leiderdorpse brug, de fraaie Doesbrug, de Spanjaardsbrug en de Munnikenbrug waren in mijn jeugd (de jaren 50) nog veel meer bruggen. Bruggetjes, bedoel ik dan.
Er was een tijd dat de Acacialaan aan de Berkenkade eindigde. Wie rechtdoor reed knalde op een rood-wit hekwerk, waarachter zich een sloot bevond die in de Rijn uitmondde.  Als ik als jochie aan het eind van de Acacialaan rechtsaf ging, dan liep ik over de Berkenkade richting het 'Zwarte Pad' (rechtuit) en de Schapenrustweg (rechtsaf). Waar die laatste naam vandaan komt, weet ik nog steeds niet. Oké, het is een plaats ergens in Afrika. Maar waarom in Leiderdorp die naam? De Kom van Aaiweg is voor mij ook zo'n vreemde naam voor een weg in een dorp. In die omgeving woonde een aantal klasgenootjes van mij wier familienaam allemaal met een K begonnen : Helma, Marjo en Kees. Ook in de woningen aan de Berkenkade woonde een paar, Hennie en Leen.
Langs de Berkenkade lag een sloot. Ik heb daar een paar keer geschaatst op mijn Friese doorlopertjes met gestreepte oranje bandjes. Als mijn teentjes bijna bevroren waren, ging ik lopend weer naar huis.
Bij het witte huis rechts lag ook een bruggetje
Dat was nog eens langlaufen, een ware martelgang! Er lagen diverse bruggetjes over die sloot, bedoeld om op en van het weiland te komen. Ze hadden geen leuningen en bestonden louter uit dwars gelegde balken. In het weiland, van boerderij Voordorp, tegenover dat blokje huizen voetbalden wij na schooltijd en in vakanties.
Terug naar het rood-witte hek. Vanaf de Acacialaan linksaf, richting de Rijn, wandelend langs een sloot, kwam ik ooit bij een bruggetje terecht. De Kalkbrug geheten. Ik zag hem als ik samen met mijn moeder of alleen naar het oude postkantoor tegenover het gemeente huis ging. Ik heb hem heel kort bewust meegemaakt. De brug, met in mijn herinnering een wat gammel ogende houten brugleuning, verbond de Hoofdstraat met de V.d. Valk Boumanweg. Dat bruggetje is midden jaren 50 gesloopt, nadat de sloot gedempt was. Dat alles had te maken met de herinrichting van de Hoofdstraat en de V.d. Valk Boumanweg in die periode.
Ter hoogte van de kruising Hoofdstraat - Hoogmadeseweg bevond zich ook een bruggetje. Vlak naast de oude voormalige boerderij op het hoekje. Dat is in dezelfde periode verwijderd. Ook daar bevond zich een sloot richting de Rijn. Ook die (stink)sloot die achter het Van Leeuwenpark liep is gedempt.
Tja, en dan een bruggetje waar ik zelf in mijn jeugd vaak overheen ben gelopen. En stilgestaan om in het water te turen. Dat nostalgische bruggetje, met witte, houten leuningen, bevond zich ter hoogte van de Willem de Zwijger school. Net over dat bruggetje is wat later een mooi wit huis gebouwd. Tot de aanleg van de snelweg A4, kon ik dat bruggetje van achter ons raam van de woonkamer aan de
Resedastraat zien. Dat bruggetje passeerde ik op weg naar de kleuterschool en weer terug. Rechts ervan bevond zich een volkstuintje. Links een stukje braakliggend grond, waar niet veel later het 'witte huis' gebouwd zou worden. Later ging ik ook over dat bruggetje als ik verderop aan de Hoofdstraat moest zijn voor mijn visgerei. Ik kon kiezen : naar een klein winkeltje van Poelgeest tegenover de kleuterschool of naar Marbus, wat verderop. Met die visattributen was ik dan samen met mijn broertje weer in de buurt van dat bruggetje te vinden. Maar dan langs de Rijn, waar in het Jaagpad nog een bruggetje was. Dat lag wat hoger. Daar mondde de sloot uit in de Rijn. Tot slot : er waren nog meer bruggetjes. Zoals in het stukje naast de Gereformeerde kerk richting de Doesbrug. Om de kerk lag in de jaren 50 deels ook een water met bruggetjes met smeedijzeren hekken, die toegang gaven tot o.a de kerk, de pastorie en de woning ernaast. Ook daar heb ik geschaatst en gevist. Al die bruggetjes en sloten zijn niet meer. Ze verdwenen ten tijde van de verbreding van de Hoofdstraat.

dinsdag 22 december 2015

Van de Gamma

Mijn eerste boormachine kocht ik bij de Gamma. Dat was een oranje / grijze Black & Decker. Voor die boormachine waren erg veel accessoires beschikbaar, tot aan een levensgevaarlijk gammel zaagtafeltje toe. Dat ding had maar één stand : hard vooruit. Maar ik wilde niet altijd hard vooruit. Ik bedacht toen een weerstandsregelaar in te zetten, om zo het toerental te kunnen variëren. Ik was mijn tijd wat vooruit. In die tijd waren er nog geen machines op de markt die dat standaard hadden.
Ik had toen ook een slimme broer. Hij maakte voor mij een kastje waarmee ik het toerental kon regelen. Aan dat bakelieten kastje hingen twee draden. Een met een stekker en een met een contrastekker. De stekker ging op het lichtnet. In de contrastekker stak ik de stekker van de
boormachine. Dat kastje werkte prima!
Ik heb een keer in Winterswijk, tijdens een vakantie, een schroef-/ boormachine gekocht bij de Gamma. Dat ding, in een fraaie koffer, was toen in de aanbieding. Compleet met wat bits, twee accu's en een lader! De vorige, ook van de Gamma, was niet hufter-proof. Hij ging kapot toen hij van bijna drie meter hoogte naar beneden viel. Schijnt zo'n machine niet tegen te kunnen.
Ik ging met de nieuwe machine terug naar de caravan, trots als een kip. Zonder kop. Want al snel kwam ik erachter, waarom Gamma twee accu's in die koffer had gedeponeerd. Dat leek handig, maar had een heel andere reden. Zo'n accu is namelijk heel erg snel leeg. Zo snel zelfs, dat bij een redelijke schroef- of boorklus (zoals gisteren met dat afdak) ik twee lege accu's heb. En maar één oplader, Gamma!
Ik heb zo'n accu geregeld helemaal ontladen en weer opgeladen. Maar dat maakte niets uit. Ook een nachtje leeg in de vriezer en dan opladen hielp niet. Voor de rest is het een leuk machientje. Maar die accu's!

Winkelen met de hond?

Dat doen wij dus niet. Ook nooit gedaan. We hebben wel gedaan alsof. Bedoeld om de pup te laten wennen aan drukte : veel mensen, veel verschillende geluiden en geurtjes. Deze week is een hond, die bij een winkel vastgebonden zat te wachten op zijn winkelende baasje, mishandeld en overleden. Erg natuurlijk en ik zal tegen de eigenaar niet zeggen : "Jouw schuld!" Maar in mijn optiek is dat wel het geval.
lekker thuis
Als eigenaar van een winkel zou ik geen honden voor mijn deur gestald willen zien. Elke hond heeft een onberekenbaar iets in zich. Zo'n trekje kan getriggerd worden, doordat het beest daar iets ziet en/of hoort. Of als iemand hem goed bedoeld verkeerd benadert. Er zijn nu eenmaal onwetende mensen, die vinden dat ze elke vreemde hond even moeten toespreken en/of aanhalen. Een ongewenste reactie van de hond kan zich manifesteren, terwijl de eigenaar uit beeld is en dus niet preventief of correctief kan optreden.
Veel eigenaren die hun hond meenemen als ze gaan winkelen, houden stug vol dat hun hond heel erg betrouwbaar en rustig is. Misschien zijn er uitzonderingen onder die blaffers. Dat zou kunnen. Maar dan is er toch ook een ander aspect : mensen met angst voor honden. Of mensen, die vanwege hun geloof uit de buurt van honden blijven. Hen wordt de toegang tot de betreffende winkel ontzegd. door zo'n wachtende hond.
Sommige eigenaren zijn zo gemakkelijk, dat hun hond letterlijk voor de ingang achter gelaten wordt. Klanten moeten dan vlak langs zo'n hond lopen, wanneer ze de winkel willen betreden en/of verlaten.
Ik heb ook heel vaak honden bij winkels gezien, die de hele buurt bijeen blaften en/of jankten. Dat is niet alleen voor de hond zelf vervelend, maar ook voor omwonenden en winkelend publiek. Er zijn ook honden die in stilte lijden. Wat mij betreft staat zo'n hond heel hard tegen zijn baasje te roepen : "Wat doe je me nu weer aan? Ik kan helemaal niet tegen alleen zijn!" Zo'n baasje heeft geen enkel benul van het psychisch leed dat de hond wordt aangedaan. En de mogelijke gevolgen ervan.
Ik zie in drukke winkelstraten nauwelijks honden, die er ontspannen bijlopen. Voor mij zijn er redenen genoeg om te zeggen : laat de hond maar gewoon lekker thuis.

Bedankt voor de reacties!

Afgelopen jaar heb ik weer veel leuke reacties mogen ontvangen op mijn berichtjes.   Iedereen hartelijk bedankt daarvoor! Sommige waren complete verhalen. Die (bijna 40 dit jaar!) waren van de hand van een en dezelfde lezer : Fan-tilator! Speciale dank aan hem.
Ik heb uiteraard ook reacties via e-mails ontvangen. Van het een komt het ander. En zo werden afgelopen jaar wat hiaten in mijn geheugen opgevuld, hier en daar wat aangevuld en een keer een herinnering (neerstorten van een jachtvliegtuig) bestreden. Tegen hen die mij beloftes gedaan hebben (als blijk van dank voor het afstaan van foto's en/of verhalen) en die nog niet zijn nagekomen zeg ik : ik ben geduldig. Ook het afgelopen jaar heb ik oude contacten hernieuwd. Ik weet dat ik een aantal van hen beloofd heb eens langs te komen. Daar houd ik me aan, al heb ik nog steeds niet een goed moment kunnen vinden. Ik geef toe : een wat slappe smoes!
In een paar gevallen zag ik mezelf terug. Op foto's. Het is altijd erg leuk om foto's te zien, die ik zelf niet eerder gezien heb.
Gedurende het bijna afgelopen jaar merkte ik, dat ik minder stof tot schrijven heb sinds ik hier in Dronten woon. Het dorp is minder 'levendig' dan een stad als Lelystad en heeft minder attracties. Mijn trips op de motor zijn ook minder dan in voorgaande jaren. Ik ruim geen zwerfvuil meer op (het is hier behoorlijk schoon!) en heb geen betaald baantje meer. De appels laat men sinds de Russische boycot op de grond vallen en daar wegrotten. In tegenstelling tot wat Beatrix ooit zei, zeg ik : 'Er is niet zo veel te doen.' Komend jaar hoop ik heel veel reisverslagen te kunnen schrijven. Maar eerst kerst en de jaarwisseling vieren.
Ik wens al mijn lezers een gezegend kerstfeest toe. Vergeet de eenzame mens niet.

maandag 21 december 2015

Vanwege een warme kerst

Overkapping renoveren

de beschadigde plaat verwijderen
Een buurtbewoner is bezig geweest met het vervangen van de oude golfplaten op zijn overkapping. Helaas sneuvelde daarbij een plaat. Die plaat was de tweede van de vijf en bevond zich ook nog eens aan een lastige kant : bij de muur van de aangrenzende eengezinswoning.
Al eerder bood ik hem aan de laatste plaat aan de andere kant te monteren. Maar toen Sonja en ik hoorden van de gesneuvelde plaat, besloten we die plaat te verwijderen, de resterende goede een plaat op te schuiven en de kapotte als laatste in te zetten. Bij een vervanging van die kapotte plaat in de nabije toekomst, zou dat klusje aanzienlijk gemakkelijker zijn.
Het was weliswaar droog, maar er stond een flinke bries met af en toe windstoten. Dat maakte de uitdaging alleen maar nog groter en spannender. De transparante golfplaten waren van het formaat 110 x 250 cm. Dus dan begrijp je wel wat er kan gebeuren als de wind daar vat op zou krijgen.
Bij een andere buurtbewoonster leende ik zo'n handige ladder, die je in allerlei standen kunt vouwen en gebruiken. Samen met mijn trouwe workmate Sonja, toog ik aan den arbeid. Een voor een verwijderden we de golfplaten, tot en met de beschadigde. Dat klinkt simpel, maar zo was het niet. Ik moest ver over de platen heen reiken om bij de schroeven te kunnen komen. Gelukkig had ik al wat ervaring opgedaan met onze eigen overkapping. Die methode (dwarsbalkjes in de golven plaatsen voor extra steun) werkte uitstekend. Hij vergde van deze aow'er wel het nodige aan rek- en strekoefeningen en deed een beroep op zowel zijn rechts- als linkshandigheid. Ook de evenwichtsorganen moesten flink aan de bak. Maar het lukte ons de platen zonder vallen en/of beschadigingen te verwijderen.
de laatste (beschadigde) plaat
Daarna moesten eerst de goede platen weer gemonteerd worden. Sonja schoof ze omhoog, waar ik, staande op de multifunctionele ladder, ze aanpakte. Eenmaal keurig op de plaats gemanoeuvreerd schroefden wij ze vast. De benodigde gaten boorden wij voor, zodat de platen niet zouden barsten. Het begon al wat te miezeren, maar op dat moment waren we aan opruimen toe. Er waren inmiddels drie uren en een theepauze verstreken. De klus is geklaard. We hebben een buurtbewoner en onszelf weer blij gemaakt.