Vanmorgen heeft Sonja de bestelde oliebollen in de kerk opgehaald. Daarna was het even proeven geblazen. Zonder suikerpoeder om de originele geur en smaak niet te beïnvloeden. Ik nam een oliebol met rozijnen tussen duim en wijsvinger en hield hem op ongeveer drie centimeter afstand onder mijn neus. Voorzichtig snoof ik de geur op. Ik rook zonnebloemen en tarwe. Ik kreeg ook een soort visioen van een tuin waarin ik afgelopen gewerkt heb en waar o.a. druiven groeiden. Al met al niet verkeerd. De bol was merkbaar gebakken door een zachte, christelijke hand, waar veel goeds uit voortvloeit.
Daarna nam ik een hapje. De beet was goed, tegen het krokante aan, uitdagend en.... niet vet! De bol was gebakken in zonnebloemolie anno 2014 (een goed jaar!), die een wat Italiaanse nasmaak gaf. Misschien wat olijfolie toegevoegd? Het deeg deed mijn gedachten wandelen door het Limburgs landschap (augustus 2015), bedekt met goudgele korenvelden. De rozijnen geven een aparte smaak af. Ze zijn verraderlijk zoet, maar in werkelijkheid verschrompeld. Net als de miljarden steun aan Griekenland. Griekse druiven of...? Ik ben nooit in Griekenland geweest, dus weet ik het niet. Ze smaakten niet echt verkeerd, maar toch. Ze zijn ook nogal wat droog en waarschijnlijk vervoerd of lang opgeslagen geweest in kunststof verpakking. De rozijnen zijn qua smaak volgens mijn tong geweld in gezuiverd afvalwater. Nederland dus.
Het geheel smaakte niettemin prima. Na het verorberen van de oliebol voelde ik me gezegend. Ze krijgen een 8,5 van mij, omdat de smaak van de rozijnen me nogal dwars bleef zitten. En vanwege de verpakking. Een ordinaire papieren zak. Nieuwe oliebollen in een oude zak. Dat klinkt enigszins dubbelzinnig.