Vanmorgen ben ik weer een rondje ramenlappen gaan doen. Die klus doen de thuishulpen niet en de kinderen van de senioren komen alleen langs als er iets te halen valt. In een geval (heb ik van horen vertellen) kwamen de kinderen al spullen weghalen terwijl pa nog thuis in de kist lag.
Als onze eigen ramen aan een lapbeurt toe zijn, doe ik die van de andere huisjes ook maar. Iedereen kijkt op zijn of haar manier door en naar de ruiten. Sommigen mensen valt het niet eens op dat het niet dagelijks mist, maar dat het de ramen zijn die gezeemd moeten worden. Anderen worden al zenuwachtig bij het zien van een spinnenpoepje.
Van de 8 seniorenwoningen die hier staan zijn er zes waarvan de bewoners fysiek niet in staat zijn deze klus zelf te doen. Ze zijn slecht ter been en zullen dus ook niet op een trap gaan klimmen. Om die reden hebben we voor de bijeenkomsten nooit een trampoline of springkussen ingezet (grapje).
Er zijn bewoners die lang uitslapen. De gordijnen zijn nog dicht als ik de ramen doe. Vaak hebben ze niet in de gaten dat ze weer een glashelder uitzicht hebben. Geeft allemaal niet. Ik doe het weliswaar voor hen, maar ook voor mezelf en ik verwacht er van hen niets voor terug.