Gisteren zag ik een interessante docu rond de atoombom op Hiroshima. Dit keer veel verhalen en visies van Japanse zijde. Waren de bombardementen een 'buiten proportionele' ingreep? Zelf vind ik nog steeds van niet. Het was het enige middel om op korte termijn het Japanse monster van keizer Hirohito (foto) te verslaan. De oorlog in Azië in het algemeen en die in het voormalig Nederlands Indië is, vergeleken met die in Europa, altijd erg onderbelicht gebleven. De wreedheden van de Japanse bezetter waren haast onbeschrijfelijk. Opvallend in de docu was, dat een groot deel van de Japanse bevolking op de hoogte was van de wreedheden van hun soldaten in de oorlogsgebieden. Het verbaasde mij, dat daar tegenover menig Japanse ooggetuige onaangenaam verrast was over de mentaliteit en werkwijze van het Japans militarisme. In mijn beleving een tegenstrijdig iets.Het opperbevel van de Japanse strijdkrachten wist tijdig van de komende bombardementen op Hiroshima en Nagasaki. Toch werd niets ondernomen om die te voorkomen. Dit vrij recent openbaar gemaakt feit (met behulp van officiële documenten) wekte verbazing, (verborgen) woede en verdriet bij geïnterviewde Japanse veteranen. Het zette het Japans militarisme in een nog wreder licht : de eigen burgerbevolking was niet belangrijk.
De Japanners vonden het vreemd dat de Amerikanen die niet veel later na de overgave in Hiroshima waren, de lokale bevolking (van wat er over was) hulp bood. Wie echter de wreedheden van de Jappen kende, had daar alle begrip voor. Ook na het zien van deze documentaire ben ik niet gaan twijfelen aan de correctheid van de bombardementen. Oorlog is oorlog. In al zijn wreedheid. Al denken mensen daarvoor bepaalde spelregels te kunnen voorschrijven. Tot op heden vinden de Japanners het nog steeds niet nodig excuses aan te bieden voor de begane wreedheden. Recent gaf de Japanse regering aan het Japans militaire apparaat verder gaan uitbouwen. De jongere generatie protesteert tegen dit voornemen. Een positief teken.