Op zoek naar mezelf

(Passende) muziek uit de tijd dat ik nog naar mijn eigen identiteit zocht :

Crisis?

Het blijft voor mij een vreemde gewaarwording. Crisis. Maar ach, ik dateer uit de tijd waarin er nog geen botox-behandeling, anorexia, internet en  kleuren tv bestond. Toen deden mannen nog hun pet af als ze ergens binnenkwamen, waren songteksten mooie stukjes poëzie en hield een bretels de broek omhoog. Je weet wel, de tijd waarin de meeste mensen nog door hard werken op een eerlijke manier geld verdienden en specialisten nog echt deskundig waren. En betrouwbaar. En we hadden elkaar nodig.
Het geld is inmiddels een primaire rol gaan spelen. We lijken elkaar niet meer nodig te hebben, tenzij het uit eigenbelang is. Men offert er desnoods de hele wereld voor geld op. De grootste dieven besturen de bedrijven en het land en houden elkaar de hand boven het hoofd. De kleinere zitten hun straf uit. Het wangedrag zit verweven in alle politieke partijen, dus anders stemmen heeft geen enkele zin. En wij? Wij gehoorzamen als makke schapen. Jammer dat we geleerd hebben de verkeerde mensen te gehoorzamen. Ja, het is echt crisis.

Van Solcon voor inbrekers?

Afgelopen nacht of vroeg in de ochtend heeft men reclametassen van het bedrijf Solcon aan deurknoppen gehangen. Naar mijn inschatting bij woningen die niet internetbedrijf Solcon als provider hebben.
Op zich niets bijzonders, ware het niet dat na verloop van enige tijd, kwaadwillenden kunnen zien wie er langere tijd afwezig is. Bij mensen die ik ken heb ik ze maar verwijderd en/of door de brievenbus gedaan. Iets wat de verspreider ook beter had kunnen doen. En dan nog iets : ze hangen ook aan deuren waar middels een sticker gevraagd wordt om geen ongeadresseerde post te bezorgen.

Aan de slag bij BSO

Een bedrijfsuitje op Guernsey

Na zo'n drie jaar gewerkt te hebben op het computercentrum van het ASB uitzendbureau, besloot ik te kiezen voor een gevarieerde baan. Bij het ASB in Zoetermeer bleef ik als systeemontwikkelaar vastzitten aan het systeem dat ik zelf eerder ontwikkeld heb. Mijn werkzaamheden bleven zodoende beperkt tot het onderhouden van 'mijn' systeem. Maar ik wilde meer ervaring op doen. In 1978 koos ik heel bewust voor de detachering. Er was al een behoorlijk aantal softwarehuizen in de markt. Ik koos in eerste instantie voor een klein bureau. Maar daar nam ik na een halfjaar teleurgesteld afscheid van. In de herfst van 1979 kwam ik bij BSO Utrecht terecht. Dat bedrijf had toentertijd een vestiging in Zoetermeer en was de buurman van het ASB. Daar was het ict-gras voor mij dus groener.
Via BSO kwam ik als systeemontwikkelaar terecht bij HoekLoos in Schiedam en Siemens in Voorburg. Het eerste genoemde bedrijf, een gassenfabrikant stapte over van Univac apparatuur naar 7 serie van Siemens. Die opdracht leerde mij de specifieke Duitse terminologie op het gebied van automatisering. Die zou mij later nog van pas komen. Na die opdracht kwam ik bij de PUEM terecht, waar ik assistent projectleider werd van een grootschalige conversie naar een (Honeywell) Bull Level 64. Na die klus moest ik nog even een brandje blussen bij Ferro in Rotterdam (vuur meester na een maand) en heb ik samen met een collega een concept ontwikkeld om softwarepakketten te beheren. Tot slot werd ik bij het computercentrum van de Rabobank in Zeist gedetacheerd. Daar dreigde een belangrijk project vast te lopen. Het betrof de invoering van een geavanceerd toegangsbewakingssysteem met o.a. apparatuur van Nedap en Univac.
In mijn BSO periode leerde ik Eckart Wintzen kennen. De CEO die snel indruk op mij maakte vanwege zijn bijzondere kijk op het fenomeen werken, waarbij de focus op de medewerkers lag. In 1983 verliet ik BSO omdat ik meende een nog uitdagender baan vlak bij huis te hebben gevonden.

Tom de kater

"Rood haar en elzenhout zijn niet op goede grond gebouwd" luidt een oude volkswijsheid. Hij betekent dat je voorzichtig moet zijn met roodharige mensen. Linke soep! Het aantal roodharigen schijnen flink af te nemen. Of anders gezegd : de (voedings)grond wordt alsmaar beter. Ik weet niet of dat ook voor katten geldt. Onze Tom is een roodharige kater. En wat voor een!

Ik vind die Tom een arrogante dakhaas, die soms het bloed onder mijn en Fenna's nagels vandaan haalt. 's Morgens komt meneer binnen en trekt gelijk zijn bek een paar keer flink open : "Miaaauw! Miaaauw!" Dan loopt ie als een slome duikelaar naar het dressoir, gaat even zitten, kijkt omhoog en dan hupsakee met een sprong op de kast. Oké, dat doen Fenna noch ik hem na.  Op dat dressoir staat namelijk meneer zijn etensbakken. Hij heeft er twee : een met brokjes van de Aldi (andere vreet meneer niet) en een waar 's avonds een vleesgerecht uit blik in gedaan wordt. Tom is wat vlees betreft ook erg kieskeurig.
Als Tom zijn brokken eet, doet hij me denken aan een graafmachine. Zijn bek gaat wagenwijd open (bijna van oor tot oor) en vervolgens neemt hij een grote schep uit zijn brokkenbak (meneer heeft ook een vleesbak, waarin alleen vis gedeponeerd mag worden). Vervolgens laat ie al die brokken naast zijn bak op het blad van het dressoir vallen. Pas dan gaat meneer ze een voor een opeten. Je begrijpt dat het op die kast een bende is. Als meneer klaar is, springt hij weer op de grond, werpt een arrogante blik naar Fenna en mij en kuiert vervolgens naar de bank. Daar, op zijn kleedje, gooit ie zichzelf neer en gaat slapen.

Soms gaat ie Fenna pesten. Het begint met lang naar Fenna staren. Daar hebben honden een hekel aan, Fenna dus ook. Vaak gaat Tom dan ook luidruchtig miauwen. Als Fenna zo wijs is om niet te reageren en maar te gaan liggen, springt Tom opeens krijsend van de ene bank naar de ander over haar heen. Fenna schrikt zich een hoedje, maar weet dat ze hem niet mag grijpen. Als we 's avond voor de laatste keer naar buiten gaan, flikt Tom dat ook. Dan springt ie opeens als een duvel uit een doosje tevoorschijn met veel gemiauw, om vervolgens traag en arrogant achterom kijkend verder te lopen. Rooie Tom komt er nog steeds mee weg.
's Morgens komen Fenna en ik Tom soms tegen. Vaak zit ie dan voor de deur van een andere woning, met een kop alsof ie daar woont. Als ik dan zijn naam roep, kijkt ie mij aan met een brutale blik die zegt : "Ken ik je soms ergens van?" Tom heeft een halsbandje met een magneetje, dat hem toegang verschaft door zijn luikje. Vanwege dat magneetje komt Tom soms met oud ijzer aan zijn bandje thuis. Dan klinkt het : "Daar is onze oud ijzer boer weer!"

Nukkige startmotor CBX 750 F2

Net als de CB1100 (Bol d'or) heeft ook de CBX 750 F2 een typisch startprobleem. Een koude start verloopt vlotjes. De starmotor draait er lustig oplos en de motor slaat snel aan. Maar na een rit is het anders. Als ik de motor na bijvoorbeeld een tankstop wil starten lijkt het net alsof de accu compleet leeg is. De startmotor maakt even een (zwoegend) geluid en dat is alles.
De accu is vol (een nieuwe accu heeft geen verbetering gebracht) en de starmotor is schoon met goede koolborstels. Als ik zo'n 10 á 15 minuten wacht, start de motor alsof het een koude start betreft : prima! Dat gold zowel voor de CB1100 als de CBX 750.
Toen een Japanner de CB1100 kocht, zei hij bekend te zijn met het probleem. Maar over de oplossing wilde de Jap niets vertellen. Flauw hoor. Misschien was ie bang dat ik de prijs zou verhogen?
Uit nieuwsgierigheid heb ik het probleem op een forum van CB's en CBX machines gemeld. Ik kreeg snel reacties, die varieerden van reinigen van de startmotor tot vervangen door een zwaardere van de CB900. In sommige gevallen werd de aarding verbeterd met een extra draad, vanwege de ophanging in rubbers. Het niet willen starten met een warm / heet blok was ook daar (voornamelijk reacties uit de USA) bekend.

Vreemde oplossingen

In Almere heeft men verkeerslichten geplaatst bij een rotonde. Niet bedoeld om het verkeer dat over de rotonde wil rijden te regelen, maar alleen voor de fietsers en voetgangers. Het verraderlijke van deze oplossing is, is dat enkele meters voorbij de verkeerslichten de gangbare voorrangsregels gelden voor het gebruik van de rotonde. Dus bij groen licht moeten de motorvoertuigen na enkele meters voorrang verlenen aan het verkeer op de rotonde en dus stoppen..
Voor mensen die daar bekend zijn misschien logisch, maar toch. Voor andere bestuurders van motorvoertuigen kan de oplossing tot ongewenste verkeerssituaties leiden. De oplossing verlegt zo het risico voor de fietsers en voetgangers versus de auto's en motoren naar een tussen motorvoertuigen. Een halfbakken oplossing dus. Komt bij dat veel fietsers zich niets aantrekken van borden en verkeerslichten, wat de verkeersveiligheid ook niet ten goede komt.
Ik vraag me vaak af wat er in de hoofden van de bedenkers afspeelt bij het zoeken naar oplossingen ter voorkoming van verkeersongelukken. Meer dan twintig verkeersborden bij een simpele rotonde duidt wat mij betreft op een hoge mate van onzekerheid bij de bedenker(s). En wat te denken van die rare oplossingen voor rolstoelen en scootmobielen?  Zo is er aan de ene kant van de straat wel zo'n op- en afrit voorziening, maar aan de overkant niet. Of moet je naar rechts de straat op om rechtdoor naar de overkant te kunnen geraken, waar de oprit wel aan de goede kant zit.
Als fietser ken ik legio rare en zelfs gevaarlijke oplossingen. In veel situaties zou de standaard regel voldoen, maar die wordt dan doorbroken door een rare oplossing. Dan heb ik bijvoorbeeld, rijdend parallel naast de rijbaan, geen voorrang op afslaand verkeer dat mij van achterop nadert. Gewoonweg gevaarlijk.
Ik heb een tijdje de onhandige en soms gevaarlijke oplossingen geïnventariseerd. Ik kon ze melden op een speciale website. Ik heb daar verder nooit meer iets van gehoord, afgezien van een standaard bedankje en een (loze) belofte (u hoort nog van ons).

Gratis, maar niet voor niets

Een nieuwe bestemming

Kijk, het geld groeit ons niet op de rug. Dat geldt ook voor andere pleinbewoners. Gelukkig zijn er veel mensen die gratis spullen weggeven. Er zijn speciale websites waar lokaal vraag en aanbod bijeen wordt gebracht. Zoals de Weggeefhoek.
In het grijze hoofd probeer ik een lijstje bij te houden en te onthouden van zaken die hier in de buurt bruikbaar zijn. Zodra zich de gelegenheid voordoet, grijp ik mijn kans. Op die manier hebben we ook de schuttingdelen gescoord. Senioren hier hadden behoefte aan een nieuwe cq andere schutting, omdat de toenmalige op instorten stonden. Toen wij van zoon en schoondochter hoorden dat ze hun schutting gingen vernieuwen, sloegen we direct toe.

gratis maar niet voor niets

Vanmiddag zat ik achter een kop thee met iemand te praten over de buurt. Toen de vraag naar voren kwam wat we afgelopen week gedaan hebben, vertelde ik o.a. over de geplaatste schuttingdelen. Ik sloot mijn verhaaltje af met de opmerking : "Nu nog ergens gratis beits of verf scoren, want ze hebben wel een likje verf nodig." Mijn mede theegenieter stond abrupt op en kwam even later met een emmertje verf terug. "Kijk, heb ik hier al een tijdje in de schuur staan. Mag je zo meenemen", klonk het vrolijk. Heel even kwam het in me op om mijn lijstje met andere benodigdheden op te lepelen. Maar ik hield me in. Dat zou wat hebberig overkomen dacht ik zo.

De zomerschilder

Vorige week ben ik begonnen met wat schilderwerk. "Jeetje, kan jij dat ook?", hoor ik al lezers denken. "Nou nee. Ik heb van weinig dingen echt verstand, maarrrrr  ik doe mijn best", zegt de voormalige kantoorpik dan maar. Het werk begint met goede materialen. Dus geen wegwerpkwast waarvan de haren op het schilderwerk achterblijven en fatsoenlijke verf.
Eerst heb ik het houtwerk schoongemaakt met lauw water en wat ammoniak erin. Niet alleen bedoeld om het houtwerk stof- en vetvrij te maken maar ook om het vuil niet in het hout te schuren. Als een kozijn dicht bij de grond zit, dan spatten vaak zandkorrels en dergelijke tegen het houtwerk aan. Als dat het geval is, gebruik ik vooraf een zachte borstel. Daarna ga ik dan met het emmertje aan de slag.
Daarna begint het schuren. Meestal gebruik ik een schuurblokje en fijn schuurpapier. Soms gebruik ik een schuurlap of -spons, die ik geregeld uitspoel. Met dat schuren ben ik wel even zoet.
Na de schuurklus ga ik weer met lauw water en wat ammoniak de boel stofvrij maken. Plamuren was nergens nodig.
Voor het schilderen neem ik een kwast, een roller, een doek en een flesje terpentine, thinner en anders een natte doek (afhankelijk van de soort verf) en... alle tijd. Eerst de verf goed roeren, zodat hij helemaal op kleur is. Tijdens het roeren voel je de dikke laag die op de bodem ligt. Ik roer totdat die laag verdwenen is.
Het leuke van schilderen is de stilte, de rust. Ik hoef ook geen minimum aantal vierkante meters af te hebben binnen een bepaalde tijd. En als ik het zat ben, maak ik nog even het stukje kozijn af. De rest doe ik als ik weer tijd, zin en mooi weer heb.

Opgeruimd

Staat netjes. En kan veel geld schelen. Zoals in geval van het vernietigen van zogenaamde kunstwerken. Er zijn dwazen die miljoenen neerleggen voor een kunstwerk. Te gek voor woorden in een wereld waar velen nog armoe lijden. Dus ik heb er geen problemen mee wanneer kunstwerken verdwijnen. Tenzij ze op een vaste plaats blijven waar iedereen ze kan bewonderen. Zoals in een museum. Maar ook daar zijn ze niet helemaal veilig. Tenzij bezoekers uit Taiwan eerst de veters goed vastknopen en dan pas naar binnen gaan. Scheelt weer anderhalf miljoen dollar. Wat mij betreft : in de vuilcontainer met dat vernielde doek.

Moet ik treuren omdat een stel moordlustige idioten ergens in het Midden Oosten oude bouwwerken opblazen? Laat ik het zo zeggen : ik lig er geen mo(nu)ment van wakker. Uit stof geboren en tot stof wederkeren. Het zijn slechts dingen.
In Rusland ruimt men ook geregeld op. Maar dan gaat het om mensen. Critici van het regime zoals nu het geval is met de Oekraïense cineast Oleg Sentsov. De Russische aanklager heeft na lang nadenken bedacht dat Oleg nare plannen had. Hij moet van de Russen 20 jaar opgesloten worden; Oleg is staatsgevaarlijk. In Rusland schijten ze dus al in hun broek voor één cineast. Het Rode Leger ten spijt. Oleg Sentsov heeft geluk dat ie niet omgelegd is. Want dat is de reguliere manier in Rusland om met andersdenkenden om te gaan. Wat dat betreft is er weinig veranderd sinds Lenin en Stalin.
Hier in ons land worden ook geregeld mensen opgeruimd. Geliquideerd noemt men dat met een mooi woord. Het klinkt wat aangenamer dan door het hoofd of in de nek geschoten, maar het effect is hetzelfde. Het verschijnsel is bedoeld om de onderwereld wat overzichtelijker te houden. Denk ik. Het maakt het politiewerk gemakkelijker zou je denken. Maar de politie wil ook meer geld zien en werkt tot dan minder. Dat ze op die manier zichzelf ook al een loonsverhoging hebben gegeven (naast de reeds toegezegde), heeft nog niemand in de gaten. Totdat iemand in Den Haag een politiebureau opruimt.

Een lekke band

Ik hoor gestommel, maar Fenna reageert daar niet op. Dus een bekende.  "Willem, ben jij thuis?", vraagt een vrouwenstem in de gang. "Nee!", antwoord ik. Een buurtbewoonster komt binnen en vertelt dat haar auto een lekke band heeft. "Dus toch!", zeg ik. Gisteren, toen ik met Fenna langs haar auto liep,  meende ik al gezien te hebben dat haar rechter achterband zacht was. Maar aan de binnenkant zag ik nog een hoge band. Ik trok de conclusie, dat het wiel op een oneffenheid stond. Maar het blijkt nu toch een lekke band te zijn. Of ik haar even wil helpen met het wisselen van het wiel.
Achter de derde deur van haar Toyo tref ik wel wat boordgereedschap aan, maar geen krik. "En ook geen gevarendriehoek", vult ze verschrikt aan. Als ik het gereedschaptasje leegschud, vraagt ze verbaasd : "Wat is dat voor een ding?" Ze wijst naar een demontabel trekoog, een pen met schroefdraad en een oog, dat samen met een onhandige moersleutel en een schroevendraaier op de grond valt. Na mijn uitleg over dat ding zei ze dat  ze onlangs door een garage was gesleept. De 'monteur' begreep toen niet waarom er geen trekoog aan haar auto was gemonteerd en had toen de sleepkabel om de vooras geknoopt. Tja, ook automonteurs weten blijkbaar steeds minder. "Wat een stoethaspel, zeg!", roept ze verontwaardigd, "dat ie dat niet eens wist."
Het instructieboekje levert geen verborgen plaatsen op, waar de krik mogelijkerwijs zou kunnen liggen. Dus snel even onze eigen krik en kruissleutel uit de Matrix gehaald. Eerst heb ik de auto op de handrem laten zetten en daarna wielmoeren gelost. Haar auto heeft dezelfde krik-punten als de Hyundai, dus krikken maar! Daarna de thuiskomer, maar omdat ze al thuis was de naar-de-garage-rijder gemonteerd. We hebben nog even de lekke band gecontroleerd maar we konden geen spijker of glasscherf of crimineel met mes in het loopvlak vinden. De band vertoonde wel verschijnselen van uitdroging. Vervolgens de boel weer ingeladen en hop naar de garage. Voor ze vertrok heb ik haar geadviseerd te vragen naar de krik en de gevarendriehoek en de algemene conditie van de banden.

Soep op de stoep -2-

Zondagavond was er weer een bijeenkomst voor de pleinbewoners. Een van hen had een grote pan groentesoep gemaakt. Eigenlijk stond er een bbq op het programma, maar omdat we die vorige week al gehouden hebben, hebben we het activiteitenprogramma even aangepast. Soep op de stoep staat voor de maand september genoteerd en dat hebben we naar voren gehaald.
Voor het komend halfjaar is een programma opgesteld, dat voor elke maand een bijeenkomst met activiteit inhoudt. Zo hebben we in de maand oktober een activiteit die met 3-oktober-hutspot wordt afgesloten. Ach ja, je moet een beetje creatief zijn.
Dit keer kregen we een beschutte plek aangeboden door een van de bewoners in haar achtertuin. Oma had een heerlijke sponscake gebakken. Die was volgens haar niet helemaal gelukt, maar dat was aan de smaak niet te merken! Het was voor haar de eerste keer dat ze zo'n cake maakte.
De extra gevulde groentesoep met stokbrood smaakte evenzo voortreffelijk. Daarna was er koffie met cake. Gelukkig heeft het aangekondigde onweer rustig afgewacht totdat we klaar waren. Het was weer reuze gezellig met extra dank aan de kok en de gastvrouw!

School Days

Kinderhandel

Daasje met verklede grote broer Joop

Als grote broers hebben we een keer ons jongste broertje van drie jaar verkocht. Een kennis van pa was op bezoek en die vroeg of ie na de koffie ons broertje mocht meenemen. Niet gratis, hij bood ons een dubbeltje de man! Nou, daar hebben we niet zo lang over hoeven na te denken. En dus werd broertje Daasje voor 30 cent van de hand gedaan. Hij was nog zo klein en we hadden toch weinig aan hem, zo was onze gedachte. Dus so what? In die tijd was 30 cent evenveel verkeersdroppen, zes zuurballen of drie eierkoeken! Of een vistuigje en 5 verkeersdroppen. 't Was nogal wat! Het is maar dat je het weet.
Na zijn kopje koffie te hebben geleegd, vertrok die meneer weer richting Voorschoten. Maar hij vergat ons broertje mee te nemen. We zeiden daar niets van. Logisch, want zo konden we Daasje nog een keer verkopen, was ons plan. Maar die gelegenheid deed zich niet meer voor.

Mamma's wonderpan

Hoewel mamma in de keuken allerlei wonderen verrichtte, zowel wat de Hollandse pot als de Indonesische rijsttafel (beide  klinken ook als een wereld van verschil) betrof, had ze in de jaren 50 ook een zogenaamde wonderpan.
Het was een aluminium pan met een deksel die het geheel eivormig maakte. In het deksel zat een rond loervenstertje. De pan werd vastgepakt bij twee zwarte, bakelieten handgrepen op het gasfornuis gezet. Eerst werd een speciale ring (vlamverdeler) op de gaspit geplaatst en vervolgens de onderpan erop. De onderpan had in het midden een opening waar de warme lucht doorheen kon stromen. Dan de  bakvorm met het cakebeslag erin en tot slot het deksel met kijkglaasje. De binnenpan was de feitelijke bakvorm. Mamma bakte alleen cakes in die wonderpan. Men kon er ook brood in bakken en ander baksel wat normaal in een oven gemaakt werd.
Als de wonderpan op het vuur gezet werd, benadrukte ze ons vooral niet het deksel op te lichten. Dan zou de cake in wording namelijk in elkaar zakken.
Zelf stak ze na verloop van tijd een breinaald in de cake om te zien of ie al gaar was. Als er beslag aan bleef plakken, moesten we nog langer wachten. Je ging ervan watertanden, omdat het in de keuken bijzonder lekker ging ruiken. Voor ons was het feest al begonnen toen we de beslagkom mochten uitlikken. Lekker met je wijsvinger het restant aan beslag eruit schrapen en dan je vinger aflikken. De bruin gekleurde en de marmercake (met chocolade) waren mijn favoriete cakes uit mamma's wonderpan.

Lelystad verpaupert

Zaterdag waren we weer eens in Lelystad, de stad waar we zo'n 17 jaar hebben gewoond. Wat mij direct opviel was de hoeveelheid zwerfvuil. Ik schrok ervan. Wat een bende! Het kan zijn dat het net zo erg was als twee jaar geleden, hoor. Ik bedoel, we wonen al een tijdje in een zeer schone omgeving en dan valt zoveel zwerfvuil misschien extra op.
Samen met het onderhoud aan de wegen met de nodige wegomleggingen (wat een borden!) is het aanzienlijk minder aantrekkelijk om die stad te gaan bezoeken. Ik was op de fiets het centrum ingereden. Daar is het er voor de fietser ook al niet leuker op geworden. Ik moet mijn fiets volgens de borden in een rek zetten. Doe ik dat niet, dan wordt de fiets afgevoerd door de gemeente. Mocht je de fiets missen, dan moet je de gemeente bellen, zo staat op een bord vermeld. In en rond het stadscentrum word je als fietser met flink wat grote waarschuwingsborden geconfronteerd. Niet bepaald een plezierig welkom voor een milieuvriendelijke bezoeker van de stad. Ik word bijna gedwongen met de auto te komen. Maar ja, dan krijg je de parkeertarieven voor je kiezen.
Dus ging ik op zoek naar een vrij plekje in een fietsenrek, want ik had een geleende fiets. Maar blijkbaar had ik ook een fietsenrekje moeten meenemen, want er waren meer fietsen dan rekken. Maar dat had ik kunnen weten, want de betreffende ambtenaren van de stad kunnen nog steeds niet zo goed tellen. Maar het kan ook opzet zijn, om de gemeentekas te spekken. Kortom, een teleurstellend bezoekje. Het is er niet beter op geworden.

Een korte rit

Vanmorgen was er eindelijk even tijd voor een ritje op de CBX. Er stond een aardig briesje, maar niet hard genoeg om mij thuis te houden. Nadat ik de Honda uit zijn pyjama had gehesen, heb ik hem onder het afdakje vandaan naar buiten gerold.
Uiteraard de motoroutfit aangetrokken en opgezet en toen het blok gestart. Toen ik de straat uitreed had ik mijn ritje pas in mijn hoofd geprent. Ik reed richting Kampen. Al snel had ik een bumperklever vlak achter mij in een zwarte Peugeot. Ik heb niet eens een bumper maar dat maakt zo'n automobilist niets uit. Ik draaide me om en gebaarde om meer afstand te houden.
Toen ik weer in de spiegel keek, zag ik dat de Peugeot rijder de boodschap had begrepen. Hij had zich wat laten afzakken. Als blijk van dank stak ik mijn duim op.

Na een kleine 16 km bevond ik me langs de IJssel, waar ik richting die mooi brug reed. Nou ja, reed, er stond een flinke rij auto's te wachten voor de verkeerslichten bij die brug. Wellicht kerkgangers. Omdat ik toch stil stond nam ik de gelegenheid waar om even wat plaatjes te schieten. Ik zette de motor op de kade en deed mijn ding met de digitale camera.
Verderop, vlak na de afslag naar de brug, ben ik weer gestopt voor wat foto's. Een passant was zo aardig om ook mij op de gevoelige plaat vast te leggen. Hij moest wel op straat gaan staan, maar op dat stuk was zeer weinig verkeer. Na een korte pauze gedurende welke ik naar een paar vissers keek, stapte ik weer op.
Bij de Roggebotsluis ben ik langs het water naar Ketelhaven gereden. Op de dijk was het rustig in tegenstelling tot op het water. Gaandeweg werd het alsmaar drukker op het water. Maar het was nog niet zo erg als in Giethoorn in de zomer. Maar dat komt nog. Na Ketelhaven heb ik de dijk verlaten en ben binnendoor weer richting Dronten gereden. Daar stonden Emma en haar pappa al klaar om weer te vertrekken. Emma had namelijk een extra nachtje bij oma en opa gelogeerd.

Veertig dagen na overlijden

Van mijn lieve mama leerde ik iets over de eerste 40 dagen na het overlijden. Gedurende die periode schijnt de ziel van de overledene zich gereed te maken voor zijn reis naar de hemel. Een soort Hemelvaart. Men zegt dat na het overlijden de ziel nog binding heeft met het lichaam, maar er niet meer in zit. Zo ziet de overledenen zijn eigen begrafenis of crematie en spreekt hij met de nabestaanden die zich openbare in gedachten en visioenen. Vraag me niet wie al die wetenschap heeft overgebracht naar de deskundigen. Misschien iemand die even aan de andere kant is geweest? Vlak voor haar overlijden herinnerde mijn moeder mij nogmaals aan die 40 dagen. "Niet vergeten hoor!", benadrukte ze nog.
Omdat mijn moeder het zo belangrijk vond, heb ik sindsdien kaarsjes aangestoken. Vandaag, zondag, is het weer zo'n 40 ste dag na het overlijden van een dierbare en dus brandt er weer een kaarsje.

Goed bedoeld

Er stond een hondje voor een gesloten tuinhek te janken en te piepen. Het wilde naar binnen. Aan het ras en de kleur herkende ik het beestje. Ik heb het daar vaker gezien in de tuin. Diervriendelijk opende ik het tuinhek en liet het dolblije beestje binnen. Ik sloot het hek en wandelde verder.
Ruim een jaar later hoorde ik iemand iets vertellen over dat hondje. Of eigenlijk een ander hondje. Het hondje dat daar woonde had namelijk een mooi nestje pups gekregen. De eigenaren begrepen niet hoe dat andere hondje (een reutje van hetzelfde ras en met dezelfde kleurstelling) een jaar geleden ooit bij hen in de tuin heeft weten te komen. Ze hadden alles goed afgesloten omdat hun hondje loops was..... Oeps!

Moderne kruistochten

onze politici

In de periode tussen 1000 en 1200 ondernamen westerse christenen militaire acties in Palestina. Na de Vikingen, Moren en Hunnen was het hun beurt om op pad te gaan en ten strijde te trekken. Men wilde de islamitische overheersers verjagen om zodoende de heilige plaatsen in het Heilige Land te bevrijden en zichzelf toe te eigenen.
Ruim 800 jaar later is men nog steeds met kruistochten bezig in de islamitische wereld. Nu niet zozeer uit naam van het christendom, maar uit die van de democratie. Alsof iedereen of elk land geholpen is met een democratie. Landen waar leiders zich door de Koran laten leiden zeker niet.
We zijn niet eens in staat onze eigen democratie te beschermen. Dan botst men met overgevoeligheden, gebrek aan lef en (helaas) de waarheid. Dat alles heeft volgens mij maar met één ding te maken : angst. We zijn laffe angsthazen geworden, hetgeen vooral te wijten is aan de linkse politieke partijen met de PvdA voorop.
Hoog, vanuit de lucht ver van onze landsgrenzen durft men wel tot de aanval over te gaan, maar thuis in eigen land heeft men het lef niet om have en goed te beschermen tegen deze drammerige, starre gelovigen. In tegendeel : we laten ons door hen leiden.
Ik herinner me nog dat wij in de jaren 70 afzagen van een detachering naar het Verre Oosten om daar bij een bank een opdracht te gaan doen. Waarom? Omdat Sonja en de andere vrouwen de hele dag in een enclave opgesloten zou zitten met een zwembad en tennisveld. Zodra ze dat resort wilde verlaten, moest ze haar hele lijf bedekken met zwarte outfit en zich onderdanig gedragen. Nee, er werd geen rekening gehouden met haar omdat ze uit een democratisch land met christelijke achtergrond kwam. Ze moest zich gewoon 's lands wijs, 's lands eer gedragen. Wat zie ik hier gebeuren? Nou vul zelf maar in. Vreemdelingen schrijven ons steeds meer voor hoe wij moeten leven. De democratie wordt door onszelf ondermijnd, uitgehold. Wordt het niet eens tijd om daartegen kruistochten te houden?

Echte vluchtelingen

Vandaag heb ik een Iraanse vluchteling geholpen. Ik ontmoette hem toen ik bij iemand anders hier in de buurt op bezoek was. Toen wilde hij iets verhuizen, maar hij had geen trekhaak onder zijn auto. Meneer, gescheiden vader met een zoontje, werkt in de horeca en heeft te maken met bijzondere arbeidsvoorwaarden. Ooit noemde men die regels, voorschriften die aangaven hoe je je als slaaf dient te gedragen. Dus heb ik hem e.e.a. over werken in Nederland verteld. Van origine is hij ingenieur, maar nu werkt hij in de keuken van een restaurant voor een schijntje. Maar.... hij werkt.
Hij maakt erg veel uren en is meestal na middernacht pas weer thuis. De volgende ochtend staat ie om 8 uur weer naast zijn bed, want de baas wacht. Kijk, voor zo'n iemand wil ik wel even de handen uit de mouwen steken. Desnoods om zijn werkgever, een Grieks(!) restaurant,  even flink aan te pakken. Want verlofdagen schijnt hij niet te hebben....
De pas aangekomen Syriër hier schuin tegenover ons steekt ook de handen uit de mouwen. Ik ontmoette hem begin deze week. Eerder zag ik hem met een jonger iemand onkruid verwijderen in de brandgang. Kijk, dat spreekt mij dus erg aan : initiatief tonen en meedoen. Hij woont nu nog alleen in de eengezinswoning, maar zijn vrouw en kind komen nog, zo vertelde hij mij. De jongeman die hem hielp bleek zijn neefje te zijn. Die verblijft nog in het AZC in Hoogeveen. Van tijd tot tijd zoekt hij zijn oom op. In het paradijs.

Een keer anders

Soms zou ik het wat anders willen. Ik heb het over mijn mijn eigen ikkie. Neem nou een fraai stukje tekst. Zit ik dat geïnteresseerd te lezen, val ik over de fouten. Weg inhoud of boodschap. Die fouten overheersen op zo'n moment. Hetzelfde geldt voor situaties waarin iemand aan het woord is. Ik word steevast afgeleid door fouten. Neemt niet weg dat ik kennis neem van de inhoud, maar toch. Meestal speelt die afwijking van mij, als ik te maken heb met vrij goed opgeleide mensen. Voor hen met een lagere opleiding of buitenlanders heb ik meer begrip, al vind ik nog steeds de schrijfwijze 'me vader', 'ik het' (ik heb) en 'ik wordt' erg storend. Maar als een hoger opgeleide het heeft over een 'aantal mensen die...' of  'een kind die' dan vind ik dat helemaal niets.
En dan zijn er nog de roestige spijkers en/of schroeven in fraai gebeitst hardhout, de prijskaartjes aan de tuinschermen of planken en nog veel meer van dat soort zaken. Begin deze week zag ik langs de kant van het fietspad een grote plas regenwater. Ik zag ook een putje. Een verstopt putje. En dus stond ik onder toezicht van een verbaasd kijkende Fenna wat bladeren en ander vuil met mijn laars bij de openingen van het putje weg te schuiven. Zodra het water wegstroomde liep ik opgelucht verder. Zwerfvuil kan ik ook niet voorbijlopen. En als ik ergens binnen ben, hang ik schilderijtjes en/of fotolijstjes recht. Als ik uit een horecagelegenheid vertrek zet ik stoelen weer op hun plek en laat de tafel schoon achter.
Als ik dat allemaal zou kunnen laten, zou ik nog veel meer vrije tijd hebben. En misschien minder verbaasde gezichten om me heen zien.

Bezuinigen

Iedereen heeft zo z'n eigen bestedingspatroon. Het is daarom vaak lastig om iemand te adviseren over mogelijke bezuinigingen. Toen wij een huishouden begonnen, inmiddels zo'n 40 jaar geleden, hebben we eerst navraag gedaan bij ervaren lieden. Voornamelijk familie, want de rest wilde geen 'vertrouwelijke informatie' (kosten huur, energie, belastingen en huishouden) prijsgeven. Op basis van de toch vergaarde info en ons inkomen hebben we een budget opgesteld. Tot op de dag van vandaag baseren we onze uitgaven op zo'n (halfjaarlijks aangepast) budget, dat een maandelijks beeld geeft. Alle uitgaven zijn daarin al dan niet omgerekend naar een maand weergegeven. En dat werkt prima. Hoewel, inmiddels is duidelijk dat de kosten stijgen en de inkomsten gelijk blijven of dalen. Men heeft de ouderen als melkkoe ontdekt.

Voor mijn pensionering (ik verwachtte toen al een flinke financiële aderlating) konden we vooraf zien waar gesneden kon/moest worden in onze uitgaven. Zo kregen we tijdig een toekomstig beeld van onze nieuwe inkomsten en uitgaven per maand. Niet wetende dat de kosten ook veel zouden stijgen. Sommigen erg hard, zoals die van de zorg. Meer premie en eigen risico betalen voor alsmaar afnemende dekking, Nog even en we betalen alleen premie en zien er niets voor terug.

Er zijn veel oudere mensen die het financieel lastig hebben. Er zijn er die krampachtig vasthouden aan bij voorbeeld hun auto. Aan fietsen of lopen of openbaar vervoer doen ze niet. Alles gaat per auto. Dat mag, maar het komt mij vreemd over als ze dan klagen over hun geldtekort. En tekort dat hen zelfs op dagen zonder warme maaltijden zet en noodzakelijke doktersbezoeken doet annuleren. Een kwestie van keuzes maken. Dat wel. Maar toch vreemd. Neemt niet weg dat veel mensen financieel krap zitten en nergens meer op kunnen bezuinigen. Erg triest. Want dat beetje dat overblijft bepaalt vaak de lol van het leven.

Griekenland, geld voor een verslaafde

Het is volslagen zinloos een verslaafde geld te geven. Erger : je helpt hem met zijn verslaving. De alcoholist koopt er sterke drank voor, een drugsverslaafde drugs en een koopzieke haar zoveelste paar schoenen. Een corrupte minister of ambtenaar stopt het gekregen / geleende in eigen zak. Dus waarom weer geld (weg)geven aan Griekenland? Laten we eerst de armoede in eigen land bestrijden. De kosten vliegen de pan uit, mede door het toelaten van zoveel zogenaamde vluchtelingen, ongewenste oorlogvoering in vreemde landen en zinloze financiële steun aan bijvoorbeeld Griekenland. Eerst thuis orde op zaken stellen.

Conform planning

Niet meer bruikbaar

Vanmorgen heb ik de aanhangwagen opgehaald. In tegenstelling tot voorgaande keren, was de wagen dit keer niet netjes ingeleverd. Er lag flink wat zand in de bak en tegen de wagen aangeplakt. Ook op de plaats van de kentekenhouder bevond zich zand, zodat de plaat er met moeite op ging. Het afdeknet was kapot. Er zat een aantal flinke gaten in. En tot slot zat in het rechter achterlicht een barst. We huren telkens dezelfde wagen en tot vandaag was hij altijd prima in orde. Maar ja, het bedrijf heeft dus ook 'gemakkelijke' klanten.
Neemt niet weg dat we geheel volgens plan alle geplande werkzaamheden hebben afgerond. Net als op werk waren we ook nu zelfs eerder klaar.
Vroeg genoeg om vanaf 15.00 uur een schutting te vervangen bij een buurtbewoonster. De oude viel bijna uit elkaar. Gelukkig hielden Robert en Carina van hun oude schutting nog zo'n vier goede panelen en evenveel goede palen over. De rest hebben we vanmorgen naar de vuilstort gebracht.

Nog bruikbaar

Twee van de nog goede panelen (er zat alleen groene aanslag op het hout) en een paal hebben we vanmiddag gebruikt om een verrotte schutting te vervangen. Die klus was samen met nog wat andere werkzaamheden tegen 17.30 uur geklaard.
Vanavond kunnen we weer met een tevreden gevoel op de bank neerploffen.

Een werkplan

Alvast de helft gesloopt

Morgen wacht ons een drukke dag. Het is weer tijd om afval weg te brengen. De aanhangwagen is al gereserveerd en kan vanaf 7.00 uur opgehaald worden. Vanmiddag begin ik met de voorbereidingen. Die bestaat o.a. uit het verwijderen van een conifeer en een oude schutting bij een paar senioren.
Morgenochtend vroeg de aanhangwagen ophalen en naar Lelystad om daar nog goede schuttingdelen op te halen bij Robert en Carina, die we naar Dronten overbrengen. Daar de boel uitladen en de conifeer, de gesloopte schutting en wat ander afval inladen. Daarna gaan we richting de vuilstortplaats. Daar gooien we de boel uit de bak. Vervolgens gaan we naar de loods, zo'n 500 meter verwijderd van de Milieustraat. Daar gaan we weer de boel opruimen.
Tegen de tijd dat we klaar zijn, zal het een uur of 4 in de middag zijn. Dan rest ons nog de goede schuttingdelen plaatsen. Maar dat doe ik donderdagmiddag, want 's morgens heb ik geen tijd. En dan is de klus geklaard.

Een huisdier laten inslapen

Flop (Follie)

Het is en blijft een zeer moeilijk en emotioneel moment te besluiten dat je een huisdier laat inslapen. We hebben die beslissing in de afgelopen 40 jaar met honden en katten zo'n 7 keer moeten nemen.
Vaak begon het met een ziekte. Zo hebben we onze eerste hond Asco een paar keer laten opereren aan tumoren in haar buik. We probeerden toch eerst via de medische weg naar herstel te zoeken. Toen dat niet lukte omdat de gezwellen telkens weer terugkwamen, sneller en groter, en Asco daar duidelijk onder leed moesten we een moeilijk besluit nemen : onze eerste hond laten inslapen.
Vooraf hebben we met de dierenarts een afspraak gemaakt. We wilden na aankomst niet eerst nog een halfuur in de wachtkamer zitten wachten. Een paar dagen later was het zover. We hadden er zelf vrede mee. Het was vele malen beter voor de hond, dan een nog langere lijdensweg.
Ook bij de andere huisdieren volgden we dezelfde lijn. Goed letten op het gedrag van het dier (goed eten en drinken zegt niet alles). De bouvier kent een hoge pijngrens. Toen Hannes (prostaatkanker) in zijn mand zachtjes begon te piepen, was dat het teken voor ons om hem te laten gaan. Ook dat is liefde voor het huisdier. Bouvier Terry bleek terminaal toen we een knobbel in haar hals lieten onderzoeken. Van binnen was de kanker al flink uitgezaaid. We hebben daar lang niets van gemerkt wat het gedrag van Terry betrof. Haar pleegdochter, bobtail Flopje, was oud en moe. Ze lag steeds vaker de hele dag in haar mand in de keuken. Toen we haar op een ochtend in de keuken aantroffen, liggend in haar eigen urine en haar trieste blik zagen, wisten we dat het beter was haar te laten inslapen. In de regel krijgen de dieren twee spuitjes. De eerste om ze te laten slapen en de tweede om ze te laten inslapen. Terry kreeg na het eerste spuitje een opleving. Ze ging rechtop zitten en keek mij vragend aan. Die blik riep een enorm schuldgevoel bij mij op en zal ik nooit meer vergeten.
Asco en het duo Terry en Flop hebben we begraven op hun

Zorro (7) overleed in zijn slaap

lievelingsplek. De andere honden zijn alle gecremeerd. Zorro overleed in zijn slaap. Zijn plotseling overlijden heb ik op een heel andere manier ervaren. Misschien ook omdat hij mijn hulphond was en hij pas 7 jaar was.
Helaas maken we andere situaties mee, waarin vooral egoïsme van de eigenaar een grotere rol speelt dan de lijdensweg van het dier. Dat iemand bang is om een doodziek dier te laten inslapen, kan ik me nog voorstellen. Maar een dier onnodig laten lijden valt wat mij betreft onder dierenmishandeling. De dierenarts speelt soms ook een bedenkelijke rol in het ziekteproces. Tegen beter weten in worden medicijnen en/of behandelingen voorgeschreven, die bedoeld lijken om vlug nog even omzet te maken. Dat lukt hen vaak vanwege de emotionele toestand van de eigenaar. Aan alles komt een eind. Wees erop voorbereid.

Viva el Torro!

De Spaanse stieren doen het deze zomer erg goed. Ze hebben al zo'n 8 dierenbeulen te grazen genomen, waaronder een bekende matador. Afgelopen weekend kwamen vier mensen om.
Voor de liefhebbers is het niet de bedoeling dat die stieren terugvechten. Niet op een manier die dodelijk is. Dat is volgens hen voorbehouden aan de onmens, de stierenvechter en zijn aanhang.
Jaarlijks worden zo'n 2.000 stierengevechten gehouden. Dat zijn er nog steeds 2.000 te veel. Mensen die zich daarmee bezighouden en/of daar van genieten houden wat mij betreft van gruweldaden. Ze zouden zich volgens mij ook erg vermaken als toeschouwers van een verminking van een paard. Maar omdat hun slachtoffers slechts dieren zijn en geen mensen, zijn zij voor de wet geen seriemoordenaars. Zelfs geen dierenbeulen, maar sportmensen.

De goeden moeten lijden

Het begon al op de lagere school. Iemand had iets gezegd of gedaan en de meester of juf wilde graag weten wie het is geweest. Omdat niemand zijn vingertje opstak, moest de hele klas nablijven, totdat de dader zich meldde. In één geval meldde iemand zich die echt pertinent niet gedaan had. Gewoon om de rest van de klas te verlossen van de kinderachtige maatregel.
Tijdens mijn loopbaan kwam ik dergelijke voor mij rare toestanden ook tegen. Omdat drie medewerkers structureel te laat kwamen, werd een prikklok ingevoerd. De laatkomers (ze vonden dat resitijd ook werktijd was) bleven later komen. Maar er gebeurde niets. Hoewel, toen bleek dat de afdeling ict veel overuren maakte vanwege een groot project, werden die uren even weggepoetst. Want die uren moesten onzichtbaar blijven.
Bij een detacheringsbedrijf leverden 12 van de 66 medewerkers steevast hun urenbriefje te laat in. Dus kwam er een beloningssysteem voor hen die wel op tijd hun briefje ingeleverd hadden. Een van die 12  leverde toen zijn briefje wel op tijd in. De andere 11 bleven volharden in hun werkwijze en werden niet aangepakt.
Vanwege een aantal wanbetalers besloot de energiemaatschappij NLE voortaan al haar klanten niet achteraf maar vooraf de rekening te sturen. Dus deze maand ook twee rekeningen in de bus voor de NLE klanten met een goed betaalgedrag.
Men had ook alleen de wanbetalers kunnen aanpakken, maar blijkbaar leverde dat minder winst op. Dertig dagen extra rente over miljoenen is en blijft erg interessant.

Een druilerige maandag

Het zal voor velen erg tegenvallen vandaag. Einde vakantie en op een druilerige maandag weer aan het werk. Ik dus niet, want ik werd pas om half negen vanmorgen wakker. Velen waren toen al weer aan het werk of naar school. Haha! Overigens herinner ik me geen nare maandagen voor wat naar werk gaan betreft. Een nieuwe week met nieuwe kansen, was steevast mijn gedachte.
En wat het weer betreft denk ik maar zo : de regenton is weer vol, de hitte is voorbij en het is rustiger op straat. Net als gisteren is zo'n natte dag ook goed om binnen weer eens wat te doen. Geen verbouwing hoor, maar kleine klussen. Zoals het ophangen van een FM antenne, de eettafel wat aanpassen en wat opruimwerkzaamheden. En natuurlijk het huishouden, dat in een kleine woning als deze zo gepiept is. Daarna heb ik erg veel tijd voor mezelf.
Voor vanavond staat stamppot bietjes op het menu met een balletje gehakt. Maar voor het zover is, heb ik nog e.e.a. te doen.

Allemaal flauwekul!

Dat zou mijn vader zeggen naar aanleiding van de uitspraken van o.a. premier Rutte en meneer Abe van Japan. Zogenaamd een soort van medeleven, maar echt met de billen bloot gaan, dat doen ze na 70 jaar nog steeds niet.
Op zich is het een goede zaak dat er eens een gedegen onderzoek gedaan wordt naar het optreden van Nederland in het voormalig Nederlands Indië. Wat mij betreft niet zozeer bedoeld om mensen schadeloos te stellen, maar sec omwille van de waarheid. Veel kwesties uit het verleden zijn eenzijdig belicht en beschreven.
Zaterdag hing bij ons de vlag uit. Mensen vroegen mij waarom dat was. Dat is typerend voor de aandacht voor hetgeen in het toenmalige Indië is gebeurd. Op de lagere school hingen schoolplaten van o.a. een sawa waar men aan het werk is. Misschien dachten mijn klasgenoten dat het een stukje Zeeland was in de zomer na de Watersnoodramp. Je weet maar nooit.
Over dat land, een vroegere kolonie, is ons al die jaren nooit iets verteld. Hetzelfde verschijnsel kwam ik op Curaçao tegen, waar de lokale bevolking leerde dat ze afstamden van de Batavieren. Logisch, want de verhalen over de transporten van en handel in slaven waren afgrijslijk. Dus werden die feiten doodgezwegen.
En dus schijnen onze politici, bedrijven en militairen zich voorbeeldig gedragen te hebben ten tijde van hun inzet. Soms vroeg ik me af waarom die militairen met wapentuig waren uitgerust, want volgens de geschiedenisboekjes traden zo netjes en heldhaftig op. We moeten een keer af van al die schijnheiligheid en gecensureerd en gemanipuleerd nieuws. Afstand nemen van de Israëlische politiek, misdaden en onderdrukking. Een eigen koers varen in plaats van achter Amerika en de EU aan te hollen. Anders blijft het allemaal flauwekul.

Een Straat BBQ

Gisteren was het weer zover : een straat BBQ! Een van de bewoners van de straat achter ons nam het initiatief voor een bbq voor een deel van de bewoners van die straat. De straat zelf is vrij lang en om die reden ondoenlijk de hele straat te betrekken bij iets dergelijks.
's Morgens waren Sonja en ik op de fiets weer naar Kampen gepeddeld. Twee keer 16 km gefietst om even een bril op te halen. Ook dit keer weer tegenliggers op het fietspad. Zowel op de heen- als op de terugweg. Aan beide kanten van de weg bevinden zich fietspaden. Er zijn twee groepen fietsers die zich steevast niet aan de regels houden : asielzoekers (een beetje logisch) en de beruchte quasi Jopie Zoetemelkers, de trappende verkeershufters. De asielzoekers rijden vaak met twee of drie man naast elkaar. Ze gedragen zich alsof ze niet voor je opzij zullen gaan. Maar ja, dan hebben ze aan ons verkeerden. De trappende verkeershufters weigeren steevast wat vaart te minderen als ze passeren. Ik moet er niet aandenken als er iets onverwachts zou gebeuren. Ook als ze van achteren naderen, zijn er weinigen die tijdig een waarschuwing geven. Een enkeling doet dat wel en roept tijdens het inhalen dan vaak : "Bedankt!" Uitzonderingen bevestigen de regel. Het fenomeen is zo erg, dat Sonja overweegt een spiegel op het stuur te monteren.

's Avonds dus de bbq. Het weer werkte niet helemaal mee, maar gelukkig waren twee grote partytenten opgezet. Tussen 6 en 7 's avonds werden de bbq's ontstoken. Inmiddels was bijna iedereen, ruim 20 bewoners, aanwezig en werd begonnen met koffie en een stuk taart. De taart was door een van de aanwezigen zelf gebakken. Het werd een ouderwets gezellige avond. Wat druppels regen en de wind kregen dankzij de beide partytenten geen schijn van kans. In het centrum van het dorp werden de Meerpaaldagen afgesloten, maar wij hadden zo ons eigen feestje.
Aan het eind van de avond werd met vereende krachten de boel razendsnel opgeruimd. Wij danken Jan voor en complimenteren hem met deze gezellige avond!

Herdenking overgave Japan 1945

Vandaag is het 70 jaar geleden dat Japanse monster zich overgaf. Daarmee kwam de (te vaak vergeten) bevrijding voor het Nederlands Indië. Het betekende de einde van een wrede oorlog. Niet voor iedereen. Tot op de dag van vandaag, 70 jaar later, lijden nog steeds mensen vanwege die oorlog. Op diverse websites wordt ingegaan op het verleden en de herdenking van vandaag. Ik heb gekozen voor deze site .

Hond bijt kat dood

Tom in de kreukels

Het zou kunnen gebeuren, dat onze hond Fenna een kat te grazen neemt. Er zijn hier veel katten in de buurt en sommigen zijn erg brutaal. De brutalen zijn niet bang voor Fenna en er zijn erbij die doodleuk onze tuin en/of woning betreden. Ze kijken je aan met een blik van : "Wat doe jij hier?" Iets waar ik zelf nog linker van wordt dan Fenna. Wat een brutaliteit!
Stel dat Fenna zo'n beest alsnog te grazen neemt en vervolgens doodbijt. Wat dan? Ik ga er vanuit dat mij juridisch gezien niets te verwijten valt. De kat is immers een indringer en Fenna (een jagertje) heeft gereageerd vanuit haar instinct en haar territoriumgedrag. Tenminste : zo kijk ik er tegenaan.
Er is hier ook een bos. Het Dorpsbos slingert zich om en door het dorp. Daar mogen honden op veel plaatsen loslopen. Op sommige plekken grenst het bos aan tuinen van woningen. Daar wonen mensen waarvan sommigen ook katten houden. Als zo'n kat in het bos gegrepen wordt door een loslopende hond, is de hondeneigenaar dan aansprakelijk? Bij menige hond slaan de stoppen door als ze een kat zien. Net als bij het zien van iets anders dat zich snel voortbeweegt. Dus van opzet of onachtzaamheid van de eigenaar lijkt mij geen sprake.

loslopende hond en  dito konijn

De hond kan ook niet als agressief bestempeld worden. Ik ga er vanuit, dat in een dergelijk geval mij, als eigenaar van de hond, ook niets te verwijten valt. De hond zelf is in dergelijke gevallen juridisch niet 'aanspreekbaar', hij kan hooguit een spuitje krijgen omdat de eigenaar zich misdragen heeft.
Wij hebben ook een kat. Een rode kater, Tom. Als hij zomaar ergens binnenwandelt en vervolgens een bak water over hem heen krijgt, dan is dat zijn eigen schuld. Ook als ie door de hond des huizes te grazen wordt genomen. Daar maak ik geen enkel probleem van. Overigens betekent het niet dat Tom bij deze vogelvrij verklaard is. Katten mogen nu eenmaal in dit land loslopen. En als Tom betrapt wordt tijdens leegvreten van een volière, dan ben ik de klos. Of beter : mijn verzekering. Want mijn naam is dan Haas.

Pienter boesoek

Oma vroeg mij of ik even een lamp wilde verwisselen. "De buitenlamp doet het niet meer", legde ze uit. Gisteren plaatste ik de huishoudtrap van oma onder de lamp bij haar achterdeur. Toen ik bezig was het kapje van de lamp eraf te schroeven, kwam ze naar buiten en zei : "Willem, niet die lamp, maar die daar!". Ze wees daarbij naar de schuur, waar een lamp met een sensor hing. Ik vond het al vreemd dat de spaarlamp het alweer begeven had, want die had ik vorig jaar nog vervangen.
Ik verplaatste de huishoudtrap en verwijderde het kapje van de lamp. Ik draaide de spaarlamp eruit. Die heb ik even getest, voor de zekerheid. En wat bleek? Hij deed ut!
Pas toen drong het tot mij door dat ik niet bij het begin was begonnen : de stekker. Aan de buitenlamp zit een lang snoer dat door de muur heen naar een wandcontactdoos leidt. Een blik in de schuur bracht de oplossing : de stekker zat niet in de wandcontactdoos! Oeps! En opeens drong het tot mij door dat ik die doos zelf gebruikt heb toen ik het hekje van oma renoveerde. Ik heb toen die stekker van de buitenlamp er zelf uitgetrokken om daar het verlengsnoer in te proppen. Stom hoor! Oma moest hartelijk lachen toen ze mijn bekentenis hoorde. "Geef niet hoor, we vergeten allemaal wel eens wat!, zei ze laconiek. En dat is heel wat anders dan 'pienter boesoek' zijn. Hahaha!

De professor en zijn proef

Ergens las ik dat een professor een proef had gedaan met miljonairs. Uit die proef bleek volgens de geleerde, dat miljonairs erg vrijgevig zijn. Huh? Ja, vrijgevig!
De proef hield het volgende in. Een groep miljonairs en een groep Jan Modalen moesten elk via een test 100 euro weggeven aan mensen die dat nodig hebben. Wat bleek? De miljonairs gaven gemiddeld 70 euro weg. Sommigen zelfs de hele 100 euro. Nou, nou, 't is toch wat voor deze miljonairs. De Modalen hadden  'maar' dertig euro weggeven. De resterende 70 hadden ze zelf hard nodig. De professor (in de Weet-niet-kunde?)  trok zijn conclusies : miljonairs zijn erg vrijgevig!
Als jullie uitgelachen zijn (net als ik), dan mag je met mij de wenkbrauwen fronsen. Honderd euro is voor Jan Modaal een behoorlijk bedrag. Voor miljonairs ligt dat een tikkie anders. De professor had die miljonairs een bedrag naar rato moeten laten weggeven. Geen zielige 100 euro. Dat is toch maar een schijntje, een fooi voor hen. Helemaal als het voor die miljonairs maar een spelletje of testje is. Er wordt niets gezegd over de instelling van iemand die op papier iets goeds mag doen. Die is volgens mij anders dan in de werkelijkheid. Maar wie weet wilde de professor, ene Rob Bauer, zelf beter worden van de uitkomst van zijn test. Zo'n proef slaat werkelijk nergens op. Maar ja, ik ben geen professor en ook geen miljonair. En als ik miljonair zou zijn / worden, dan is het maar voor zeer korte duur. Er is immers nog veel armoe in ons land.

Een stoepenschijter!

Toen Fenna en ik vanmorgen naar buiten liepen, zag ik een onverzorgd ogende zwarte kat een plekje op de tegels uitzoeken. Voordat wij ter plekke waren legde de dakhaas een stinkend presentje op een tegel. Ook goede morgen en bedankt! Niet alleen het beest zelf, maar ook zijn ontlasting zag er alles behalve gezond uit.
Er werd al vaker geklaagd over precies dezelfde hoopjes die her en der op stoepen en in poorten hier in de directe omgeving werden aangetroffen. Men dacht toen aan een kleine hond. Nu ligt precies dezelfde hoop voor de deur van oma. Daar gaat straks even zand over. Het beest kan er zelf weinig aan doen. Het nauwelijks gewoon lopen en/of zitten.
Hoe dan ook, we proberen hier het pleintje wat leuk en toonbaar te houden en dan is dit vervelend. De eigenaar van de volgens mij zeer zieke kat, kan hem beter binnenhouden tot het hersteld is. Dat lijkt mij beter voor zowel het dier als de omgeving. Wie weet heeft de kat een besmettelijke ziekte.

Klagen of zelf doen?

Niet zo lang geleden hoorde ik iemand klagen over het feit dat het onkruid (bestaat niet) bij zijn huis zo hoog stond. "De gemeente doet er niets aan!", riep hij op verwijtende toon.  Toen iemand anders zei : "Je kunt er ook zelf iets aan doen in plaats van te staan klagen", werd het stil.
Gisteren hebben Sonja en ik niet geklaagd, maar een stukje groen bij ons huis even gefatsoeneerd. Ook daarvoor gold dat er al heel lang geen onderhoud was gepleegd. Gewapend met heggenschaar, snoeischaar, bezem en bats hebben we het overtollige groen verwijderd. Het groene spul groeide bijna 40 cm uit de bak vandaan en maakte de doorgang alsmaar smaller. Daarna hebben we het snoeiafval in drie(!) grote zakken gepropt. Hopelijk worden die morgen, als de gft containers weer geleegd worden, ook meegenomen. En anders bellen we even de gemeente. Voor wat, hoort wat, nietwaar? Er is steeds minder geld voor dit soort zaken. We moeten immers al die zogenaamde vluchtelingen opvangen en van alles en nog wat voorzien. Zelfs het leger moet het zonder kogels doen. Hopelijk zet deze trend door. Misschien wordt het dan eindelijk vrede, kunnen al die 'vluchtelingen' weer naar huis en kan de gemeente weer doen waar ze voor stond. Of eh....? O nee, we hebben ook nog die Grieken die miljarden nodig hebben. Het schiet dus niet echt op. Dus voorlopig blijft het niet klagen, maar zelf doen. Iets wat steeds meer van ons gevraagd wordt.

Bami goreng en zo

in afwachting van de Bami

Kerrie groenten met tahoe

Ajam ketjap met aardappeltjes

Vanmiddag wierp ik een blik in onze koelkast. Dat was het gevolg van het idee dat vanmorgen tijdens het klussen kwam opborrelen : vandaag maar eens bami maken. Er lag paprika, een halve spitskool en een half blok tahoe (restanten van de gado-gado van zondag), anderhalve bol knoflook en een courgette uit eigen pot. Er lag ook nog een komkommer en een bakje met gebakken aardappeltjes van gisteren koel te wezen. In de vrieskast vond ik wat keiharde kipfilet, stijfbevroren kippenpoten en een zakje ijzige spekblokjes. In de voorraadkast liggen altijd wel uien en ja hoor : ook een pak bami!
Al snel had ik het menu in mijn hoofd zitten : bami met ajam ketjap (kip in ketjap-saus) en kerrie-groenten. Ik vond alleen nergens kroepoek en ook geen taugé. Hoera, ik mag weer naar de supermarkt!
Het is inmiddels half zes in de middag, het ruikt heerlijk in huis en ik hoef nu alleen nog maar de mie te koken en door het nog warme boemboe mengsel (boemboe voor bami goreng. knoflook, uitgebakken spekjes, gesneden ui, kipfilet in blokjes, gesneden spitskool en de taugé) te 'tjampoeren' en op te bakken.
De kerrie-groenten bevatten ook spitskool, taugé, de in blokjes gesneden courgette, de rode paprika (in reepjes) en de in blokjes gesneden tahoe. Ik heb er nog een fijn gewreven rawit (klein, doch zeer heet pepertje) en een stuk 'creamed coconut' aan toegevoegd om de kerrie geheel op smaak en pittig te maken. Toen was het theetijd.
Na de onderbreking heb ik de ajam ketjap recht toe recht aan gemaakt en daar de gebakken aardappeltjes aan toegevoegd. Ik heb er geen witte rijst bij. Wellicht morgen wel als er nog wat over is van de kerrie-groenten en ajam ketjap. Maar straks eerst lekker eten met wat kroepoek en zoetzuur van komkommer! Sambal baai? Misschien.

Zonder vaste woon- of verblijfplaats

Ik droomde van een zwervend bestaan.  Misschien een gevolg van de opmerkingen over stateloosheid, zondag j.l. in Kamp Westerbork. Met dat zwerven bedoel ik geen zielig gedoe, maar gewoon continu de hort op. Bijvoorbeeld met, jawel : een camper. Geen boot, want ik ben in no time zeeziek. Met een camper dus. Ik droomde dat wij een jaar of wat onderweg waren. Eerder hadden wij de huur van het huis opgezegd. Dat scheelde in de kosten, want ook met een camper moet geregeld betaald gaan worden.
Vanmorgen vroeg ik me af : Maar hoe zit het dan met al die andere zaken? We hebben dan immers geen vaste woon- of verblijfplaats? Op de website van de overheid is te lezen, dat we in zo'n situatie een postadres kunnen aanvragen. Dat is niet zomaar een adres, dus er wordt gecontroleerd of het inderdaad voldoet aan de gestelde eisen. Die houden o.m. in dat we daar pertinent niet mogen wonen en dat de bewoner zelf toestemming heeft gegeven voor het gebruik van zijn adres. De bewoner spaart de post op en stuurt of geeft die ons op bepaalde momenten. De bewoner ondervindt zelf verder geen consequenties vanwege het verlenen van een postadres.
Soms doen verzekeraars lastig omdat men niet in het GBA is ingeschreven. Maar volgens de wet moeten ze ons toch verzekeren, gedurende onze lange Europese vakantie. En anders sluiten we een verzekering af in het buitenland. Dat mag namelijk ook.
Zo'n camper moet ook ergens staan. En dat kost ook geld. Maar wie slim is....en een handige klusser kan ook nagenoeg gratis ergens staan. Ik kan wel met het Verdrag van Rome onder mijn arm de camper ergens neerzetten, maar het is de bedoeling om het verblijf leuk te houden. Ook voor anderen. Overigens is 'kamperen'iets anders dan 'verblijven'. In het laatste geval ben ik bijvoorbeeld met de camper bij iemand op bezoek. De terminologie is dus ook belangrijk, want in dergelijke gevallen krijg je geregeld met ambtenaren te maken.
Er is een aantal andere websites (voornamelijk met kamperen en/of campers te maken) waarover dit soort zaken wordt geschreven en geadviseerd. Het is wel een raar idee dat we zonder vaste woon- of verblijfplaats geregistreerd zullen staan.

Voor eigen rekening

Meneer Oliedom

De premies voor de ziektekostenverzekeringen lopen flink uit de hand. Wat mij betreft is dat toe te schrijven aan gesjoemel, gegraai en gemakzucht. Dat laatste gezien zowel vanuit de overheid als de verzekeringsmaatschappijen. En niet te vergeten de verzekerden zelf.
Met dat laatste werd ik weer geconfronteerd toen wij zondagmiddag j.l. over de A28 reden. We werden ingehaald door een jongeman op een motorfiets. Hij was slecht(s) gekleed in een t shirt en korte broek en een paar sportschoentjes! Meneer had wel een helm op zijn hoofd. Nou, dat scheelt!
Vaak reageren mensen die zichzelf niet goed beschermen laconiek met : "Ik val niet" en/of "Ik let goed op." Maar ja, zo'n motor kan zelf ook een moordenaar zijn. Wat dacht je van mechanische pech? Een klapband, een kettingbreuk of een blok dat vast slaat. Of een andere weggebruiker die niet oplet? Zo was er een Gold Wing rijder die in soortgelijke kleding met zomers geklede passagier achter op de King & Queen buddy nota bene overdag van achteren werd aangereden. De automobilist had de Japanse tupperware-bak over het hoofd gezien. Ik zag later wat foto's voorbijkomen van hun benen en armen. Brrr!
Eigenlijk zouden die mensen flink gekort moeten worden op hun zorgkostenvergoeding. Wie zo met zijn eigen veiligheid c.q. gezondheid omgaat, moet maar zelf voor de ziekte- en verzuimkosten opdraaien.

Met oprechte dank

Herr Stromeier aan het werk

Als ik iemand met pech langs de weg zie staan, dan vind ik dat telkens weer erg sneu voor die persoon. Zelfs als het een Audi, Seat  of BMW rijder betrof. Ik probeer dan vaak hulp te bieden. Zo heb ik een keer een motorrijder aan benzine geholpen. Uit mijn eigen tank. Daar was ie op de vluchtstrook langs de A12 erg blij mee. Hij beloofde mij van alles, zelfs een vergoeding voor de bijna twee liter benzine. Hij vroeg mijn adres, maar het laatste wat ik van hem gehoord had was die 'doei!!' toe ie wegreed. Hetzelfde gold voor een meneer in een dikke Mercedes en een in een VW, die ik naar de garage gesleept had. Ze beloofden mij een vergoeding. Niet dat ik daarom had gevraagd of dat belangrijk vind. Ze zeiden het 'spontaan'. Ik heb de instelling dat belofte schuld maakt, dat je moet doen wat je zegt. Of anders gezegd : waarom gaat men in zo'n situatie liegen? Misschien waren het politici.
Ook fietsers (lekke banden of een afgelopen ketting) en bromfietsers (doet ut niet meer, meneer..), kregen mijn hulp. Gevonden portemonnees en portefeuilles (beide met inhoud) heb ik keurig teruggeven. Ik heb zelfs een keer wat bankbiljetten in iemands tuin gevonden, toen ik nog post bezorgde. En ook teruggegeven. Nogmaals, gewoon omdat ik het sneu voor hen vind. Een 'dank je wel' is voor mij voldoende.
Laatst hadden wij in Duitsland pech. We werden vriendelijk en deskundig geholpen. En ook nog eens gratis! We hebben meneer en mevrouw Strohmeier hartelijk bedankt voor hun hulp. We zijn hen nog steeds dankbaar. En dus hebben we een mooie kaart gekocht om die dankbaarheid extra te onderstrepen. Nee, dat hadden we hen niet beloofd. Dat doen we gewoon uit ons zelf. Zeg maar uit oprechte dankbaarheid.

Een hond aan de deur

een aardige herder

Gisteravond stond er een man met een Duitse herdershond bij ons aan de achterdeur. "Kent u deze hond?", vroeg hij mij. Ik meende het beest te herkennen, omdat ik een keer met Fenna de hond tegenkwam samen met een sharpei. De begeleider van het tweetal was iemand hier uit de straat. Zo wist ik dat de herder alleen thuis was achtergelaten, vanwege een vakantie.
Omdat Fenna nauwelijks op de herder reageerde (Fenna's bekende 'o, die ken ik al' houding), ging ik er vanuit dat het dezelfde herdershond was. En dus verwees ik meneer en hond door naar de overburen van de herder.
Voor mij is het een van de weinige herdershonden, die zich 'normaal' (wat heet) gedraagt ten opzichte van andere honden. Er zijn mensen die een herder hebben vanwege het compenseren van hun eigen persoonlijkheid. Ik heb weleens iemand gekscherend horen zeggen : "Mannen met een herdershond hadden graag sergeant willen worden in het leger."
Onlangs zag ik iemand met een hybride wolf. Hij had het beest helemaal niet onder controle. Meneer vond het belangrijk dat de hond hem eerst een poot gaf, alvorens hij de etensbak op de grond zette. Daarna moest meneer wegwezen, anders viel de halfbakken wolf hem aan. Het is maar net wat je belangrijk vindt in de opvoeding : een kunstje doen of gehoorzamen. Dat geldt overigens ook voor het opvoeden van mensjes.

Indo's in Kamp Westerbork

Oma van de overkant vroeg mij vorige week of ik met haar naar Kamp Westerbork wilde gaan. Daar zou vandaag een nieuw boek gepresenteerd worden. Een boek over de Indische Nederlanders die daar opgevangen werden. Men hanteerde in die tijd, begin jaren 50, de naam Kamp Schattenberg. Toen ik de folder had gelezen, besloot ik niet alleen haar, maar ook Sonja en mezelf aan te melden als aanwezige.
Zo'n 10 minuten voor de start van de ontvangst kwamen wij in Kamp Westerbork aan. We wandelden naar de receptie, die ons doorverwees naar een kleine zaal. Daar bevond zich al een aantal mensen. We werden getrakteerd op een drankje met een plakje Indische cake. Wat zo typerend is voor bijeenkomsten met Indische mensen is de sfeer en het contact. Ik voelde me erg op mijn gemak en raakte al snel in gesprek met mijn buurvrouw. Ze vroeg naar mijn familienaam en die van mijn moeder. Ze dacht even diep na en schudde toen met haar hoofd. Onbekend. Maar toen ik vertelde dat mijn vader uit Semarang kwam, kwam het gesprek goed op gang. Ze kwam daar zelf ook vandaan. Ze vroeg mij naar mijn leeftijd. Na mijn antwoord reageerde ze een beetje smalend : "Oh, u bent nog een jonkie!" Al pratend vertelden we elkaar over onze achtergrond. Totdat ik de naam van mijn oma van vaders kant noemde. Ze vroeg : "Kent u soms meneer K?" Ik vroeg op mijn beurt : "Cor van Maud?" En ja hoor, die bedoelde zij.
Maar ons gesprek werd onderbroken door een van de schrijvers van het boek : Guido Abuijs. Hij vertelde over het idee rond het boek Indische Nederlanders in Kamp Westerbork, Het verhaal van Kamp Schattenberg 1950-1951. HEt was erg bizar te horen dat mensen uit kampen in ons land geplaatst werden in weer een kamp. Een kamp waarvan de inrichting nauwelijks veranderd was en het geurde naar dood en ellende. Men had een ander welkom verwacht.
Na zijn toelichting nam een vertegenwoordigster van het Indisch Herinneringscentrum het woord. Zij vertelde over het belang van de Indische geschiedenis, het feit dat daaraan nog steeds veel te weinig aandacht wordt besteed en het initiatief om de passagierslijsten te digitaliseren. Daarna was er een muzikaal intermezzo door Wouter Muller. Hij zong een aangrijpend en herkenbaar lied over  de eerste generatie : Schakels van Smaragd.
Een aanwezige vroeg of men ook vragen mocht stellen. Die mogelijkheid werd alsnog geboden. Een aantal mensen maakte er gebruik van. Zo kwam de stateloosheid naar voren, waarmee een groot aantal Molukse mensen (ex-KNIL militairen) te maken kreeg. Het vreemde was dat men wel over een Nederlands paspoort beschikte.  Opvallend was dat die hiaat in de wetgeving pas werd gedicht toen prinses Irene met haar Hugo wilde trouwen. Tot dan werden de statelozen aan hun lot overgelaten. Iemand vertelde ook over de uitbuiting in die periode iets wat onze oom Piet en tante Annie ook overkwam toen ze voor een piepklein kamertje (2x3 meter) ruim 600 gulden per maand moesten betalen! Mensen kregen vaak louter een dak boven het hoofd. Er was geen meubilair en er waren ook geen instanties die hen bijstonden. En toch wisten al die Indische mensen op te gaan in de Nederlandse maatschappij. Natuurlijk hebben wij het boek gekocht.