Ingezonden n.a.v. Krimpkousen en soldeerprut, za. 27 juni.
Citaat: ,,Het werden wat rommelige knobbeltjes soldeer in plaats van een mooie soldeer-las. Grrr!!!". Dat grrr!!! kan ik mij heel goed voorstellen want i.p.v. een mooi doorgevloeide, glimmende tinlas werd het letterlijk een (werk)stuk 'doffe ellende'; een z.g. 'koude plak-las’. Zo’n las ontstaan meestal door het gebruik van een te kleine soldeerstift en/of geoxideerde koperaders (zwarte aanslag). Mooi glimmende koperdraadjes laten zich moeiteloos vertinnen en solderen met (bij voorkeur) harskern-soldeer, maar aders met een doffe, zwarte aanslag moeten eerst blank gemaakt worden.Daarvoor leg ik de gestripte aders altijd op een vlakke ondergrond, maak er a.h.w. een plat kwastje van, en gebruik schuurpapier om ze blank te maken. Na wat gefrunnik en een paar keer rondom platmaken en schuren zijn de aders meestal wel blank. Een mooie, nette las is dan snel
nog een handige tip....
gemaakt. Daarvoor draai ik de adertjes van de afzonderlijke uiteinden met de vingers, niet te strak, weer in elkaar, steek daarna de twee uiteinden in elkaar en leg het geheel voorzichtig neer zodat de aders mooi op hun plek blijven. Als er bij een laatste controle nog een adertje uitsteekt duw ik deze deze nog even aan en met beide handen vrij voor de soldeerbout en het harskern-soldeer maak ik er dan een mooie glimmende las van die gegarandeerd rondom goed dicht vloeit. Een andere, snellere methode levert een nog dunnere las op maar deze is net zo goed als de vorige. Knip van de gestripte uiteinden van de beide snoerdelen de helft van de dunne draadje weg en steek, net als bij de vorige las, beide eindjes in elkaar, .... enz, enz, (isolereren op de Willem-wijze). Succes is verzekerd! Het gebruik van S39 is af te raden omdat het, gemaakt op zoutzuurbasis, al lang niet meer mag worden gebruikt voor b.v. het soldeer-werk aan drinkwater-leidingen. Het is uit de handel genomen en er is een vervangend middel voor op de markt gekomen met bijna dezelfde naam: S39-Cu (Let op!). Slordig vind ik dat. Waarom geen totaal andere naam? Mogelijk vanwege patentkosten? Hoe zo’n las uiteindelijk vakkundig te isoleren heeft Willem ons in een vorig stukje keurig netjes uitgelegd en ook laten zien. Het 'verspringend' lassen van twee of meer aders heeft nog een ander voordeel dan het vermijden van een dikke bobbel in het snoer. Mocht n.l. iemand, na het doorknippen van zo'n kabel, deze 'even' (té) snel hebben gerepareerd, met de lassen vlak naast elkaar liggend, dan zou er later bij het eventueel doorschuren van de isolatie onmiddellijk kortsluiting ontstaan. Met het 'Willem-patent' zal dat om tweeërlei redenen zeker niet gebeuren want ja, "Vakmanschap is meesterschap" hé? Sommige mensen leggen, als trekontlasting voor de las, een knoop in de kabel maar dat is natuurlijk geen fraai gezicht. De oplossing van Sjaak is dan een veel betere. De twee-aderige, oranje verlengkabels mogen/kunnen alleen worden gebruikt voor elektrische apparaten die dubbel-geïsoleerd* zijn. (op het typeplaatje aangegeven met twee zwarte vierkantjes ineen.) Daarom koos ik ooit voor uitsluitend drie-aderige kabels (+ aardedraad) want daar passen n.l., in voorkomende gevallen, ook de stekkers van dubbel-geïsoleerde apparatuur in. Als ik mijn zaagbankje, frituurpan of heggen-schaar in de tuin wil gebruiken grijp ik nooit mis. In onze garage hangt dus geen oranje verlengkabel ook al zijn ze een heel stuk goed- koper dan de drie-aderige exemplaren. Anti-"Oranje"? Nou nee, maar er zijn grenzen; ondanks die vakkundig gerepareerde kabel; door "Willem van O …. “ eh, … Willem uit Dronten.
