Vanmorgen zag ik opeens een heel andere Fenna. We wandelden door het bos. Fenna was los van de riem, want dat is daar toegestaan. We kregen vrij snel gezelschap van een bekende met twee honden. Hij had een logee in de vorm van een herdershond en zijn eigen hond. een sharpei. Fenna kent de sharpei, want ze komen elkaar vaak tegen. De loge had ze een dag eerder ontmoet, maar toen zat er een hek tussen die twee. Alles verliep heel gewoon. Even wat gesnuffel en dan ieder zijns weegs. Opeens dook een jonge vrouw op met een wit, aangelijnd hondje. Geen van de drie honden besteedde aandacht aan het witte beestje. Maar opeens schiet Fenna richting het hondje met duidelijk aanvallende houding. De vrouw reageert bijna instinctief. Ze trekt haar hondje met een ruk omhoog in haar armen. Alsof het een jojo betrof. Fenna stopte niet en sprong tegen de vrouw op. Ik greep haar, Fenna dus, in de nekvel en deed haar aan de lijn. Ik bood direct mijn excuses aan voor Fenna;s niet eerder vertoonde gedrag. De vrouw bleef rustig. Ze zei dat haar hond misschien die reactie zelf had uitgelokt. Het was eerder deze week gebeten door een hond. Sindsdien gedraagt ze zich anders, vooral angstig. "Ik denk dat uw hond daarop reageerde", besloot ze. Ze wenste ons nog een prettige dag toe en vervolgde haar wandeling. Ondanks haar voor mij positieve reactie bleef ik me verbazen over Fenna's gedrag. Zo zie je maar weer. Er zijn altijd weer momenten waarop je hond je verrast.
