Toen de kleine Emma afgelopen donderdag weer bij ons kwam, keek ze opa wat verlegen aan. Ja, er was iets met opa. De oude vos had namelijk zijn haren verloren. En dat kort geschoren hoofd had weliswaar iets herkenbaars, maar was toch heel anders dan Emma gewend was. Ook de volgende dag bleef Emma wat gereserveerd ten opzichte van haar anders zo favoriete opa. Dus dit keer stond oma bovenaan.
Toch ging ze bij opa op schoot zitten om samen in het boerderijboekje te lezen en vooral plaatjes te kijken. Het is erg interessant om Emma's ontwikkeling mee te maken. Ze begrijpt al erg veel, al doet ze soms alsof ze je niet begrijpt. Maar dat gezichtje verraadt alles. Ook wanneer ze iets wil doen wat niet mag. Ze lacht dan weliswaar erg vriendelijk, wat zeg ik : aandoenlijk! Maar ondertussen gaat het handje wel stiekem richting iets waar een verbod op ligt. Ja, ze weet best wel hoe ze die grote mensen moet bespelen. Zoals gewoonlijk sliep ze weer als een roos en werd ze nogal laat wakker. Maar ook dan blijft ze vrolijk. Geen huilpartijen of geschreeuw. Nee hoor, Als ze naar bed gaat bedient ze zelf haar muziekje. Via de babyfoon horen we haar telkens aan het touwtje trekken. Intussen ligt ze op haar rug met een duim in haar mond. Dat duurt totdat het muziekje niet meer gestart wordt. Als ze wakker wordt gaat ze in haar bedje staan en kijkt wat rond in haar zolderkamertje. In afwachting van de komst van oma, die met een lach wordt verwelkomd.
Als ze haar flesje krijgt reageert ze soms afwijzend. Dat gebeurt nogal strikt met een wegduw beweging van haar handje. Maar het kan ook zijn dat ze het flesje aanneemt en het dan aan iemand anders geeft. Die persoon mag haar dan het flesje geven. Ja, ze heeft al een aardig willetje, maar weet ook dat de grote mensen het laatste woord hebben. En dan legt ze zich er maar bij neer.