We verlaten het Waterlooplein en besluiten via nagenoeg dezelfde route terug te lopen. In de Reguliersbreestraat passeren we de beroemde Kwekkeboom patisserie. En weet je wat? Ik heb daar geen kroketje gekocht. Wel bij de Febo! Haha! Bij het Muntplein zien we hoe een toerist zijn hond laat aanrijden. Door een fietser gelukkig. Meneer loopt met zijn partner en hond pardoes door het rode voetgangerslicht. Beiden letten geen moment op het verkeer. Gelukkig mankeren de hond en de mevrouw op de fiets niets. Het valt me op hoeveel toeristen zich niets aantrekken van de verkeerslichten. Er staan toch veel mensen gewoon netjes te wachten tot het licht op groen springt. Maar ach, in Amsterdam mag bijna alles. Na de Kalverstraat gaan we via de Nieuwendijk verder globaal richting het station. Het is inmiddels zo'n drie uur later. Aan het eind rechtsaf en een klein stukje over de Prins Hendrikkade. Dan naar links, oversteken en dan richting het Centraal Station. We kunnen de Intercity naar Lelystad nemen, maar nemen toch maar weer de Sprinter. Tussen Diemen en Almere zien we de enorme ingreep in de infrastructuur rond de snelwegen. Ze moet verbetering brengen in de verbinding tussen de jonge stad en de Randstad in het algemeen en Amsterdam in het bijzonder. Onderweg besluiten we spontaan op het station Almere Centrum uit te stappen. Vlakbij het station nemen we plaats op een terras voor een kop thee. De bediening laat te wensen over. Een jonge serveerster wil per se dat we de cola light nemen, die ze op haar dienblad heeft staan. We houden voet bij stuk en zeggen dat we net zijn gaan zitten en thee willen. Niet veel later blijkt dat ze structureel niet weet wie wat besteld heeft. Met afgeladen dienbladen gaat ze tafeltjes langs met de vraag of men datgene besteld heeft wat op haar blad staat. Erg snel is ze ook niet, maar dat is van minder belang. Als ze eindelijk tijd voor ons heeft, zegt ze : "Mijn collega komt zo bij u." Al met l duurt het nog een tien minuten eer we geholpen worden. En wie verschijnt er met de thee aan onze tafel? Juist, de dolende serveerster! Haha!
Terwijl we aan onze welverdiende thee nippen, kijken we naar het voorbijtrekkend publiek. Een gemêleerd gezelschap uit allerlei culturen. Het heeft wel wat.
Na de thee maak ik een wandeling over de markt, terwijl Sonja een drukke kledingzaak bezoekt. Samen gaan we nog wat inkopen doen bij Oriental, dat zich tegenover het thee-terras van de dolende serveerster bevindt. Dan stappen we weer op de Sprinter voor het laatste stukje van de reis. Door een onoplettendheid stranden we op het station Almere Oostvaarders! Het is het eindstation van deze Sprinter. Hoe verzint men het? Aan de andere kant : Almere Oostvaarders en eindstation, ik kan me er wel wat bij voorstellen. Opdat station krijgen weer te maken met zwartrijders. Zowel figuurlijk als letterlijk. Het tweetal komt schreeuwend aanrennen. Een van hen springt over de gesloten poortjes, terwijl de andere met een flinke karatetrap een van de poortjes naar het station open trapt. Welkom in Almere. We kijken vanaf het perron tegen een sporthal aan waar Indische Buurt opstaat. Er is verder niest Indisch aan die buurt te zien. Het zijn gewone Hollandse huizen en de wind staat niet dusdanig dat ik bekende geuren kan ruiken. Het zal wel net als de wijk Warande in Lelystad zijn : nep. Na tien minuten wachten zetten we opgelucht de terugreis voort. Het laatste incident kon onze pret niet drukken. Het was weer een leuke, gezellige dag.