Opvoeden

Struisvogelpolitiek

Een kwestie van consequent zijn, regelmaat en grenzen hanteren en de laatste handhaven. Simpel, maar soms tamelijk lastig. Niet alleen voor hondenbezitters, ook voor ouders. Met dit verschil : praten tegen een hond om tot een democratisch besluit te komen, doe ik dus niet. Er zijn mensen die aan een kind van twee jaar vragen wat het wil eten. Of waar het wil zitten en of het soms naar bed wil. Ik vind dat onzinnig. Inspraak oké, maar niet over dit soort zaken.
Zo'n hond is een goede therapeut. Hij doet alsof ie luistert, maar wie goed op zijn kop let ziet dat hij van links naar rechts schuin gehouden wordt. Dus het ene oor in, het andere weer uit. Tja, zo gaat dat bij honden. Soms ook bij kinderen. Mijn moeder zei het soms ook tegen mij. Opvallend, want ze kwam zelf toch uit Oost Indië? Dus zou ze bekend geweest moeten zijn met mijn selectieve doofheid.
Vanmiddag kwam ik een vrouw met een zeer kleine pup tegen. Omdat ik met Fenna ook door de smalle doorgang wilde, waar zij net uitkwamen, hield ik even stil. De pup ging op de grond liggen, want hij was wat bang. Mevrouw liep door, totdat de lijn geheel afgerold was. 
Ze hield ook stil en begon toen een gesprek met haar puppy. Of ie soms wilde opstaan en wilde doorlopen. Ze herhaalde dat een paar keer en zei toen : "U ziet het, hij wil niet." Ze gebruikte daarbij een mimiek die zei : "Sorry, ik heb mijn best gedaan." Ik was inmiddels met mijn geduldig tellen tot 179 gekomen. Toen zei ik belerend tegen de vrouw : "Misschien helpt het als u de baas gaat spelen." Ze keek mij aan alsof ik haar net voor stomme teef had uitgemaakt. Maar even later waagde ze toch een poging. Ze gaf een rukje aan de riem en zei : "Vooruit!" De pup stond op en liep naar haar toe. De vrouw keek haar pup trots en blij aan. Ik slaakte een diepe zucht en liep samen met Fenna door.