In mijn geboortedorp

Vandaag zijn we na zeer lange tijd weer even in de Randstad geweest. Eerst naar Leiderdorp, want ik heb via de digitale snelweg vernomen dat er weer nieuwe ontwikkelingen zijn rond de Resedastraat en de A4.  Na een voorspoedig verlopen autorit, kwamen we vanaf de noordkant in ons geboortedorp aan, waar we normaal gesproken de overbekende Munnikenmolen zien staan. Maar alles is anders. Ik koos ervoor om via de Hoogmadeseweg te rijden. Toen ik bij die vreemde rotonde aan de Acacialaan - Ericalaan linksaf over een enge verkeersdrempel de weg vervolgde, zag ik rechts van mij dat de kantoorboekhandel Liethorps Boeckhuys was verdwenen. Het pand was dichtgetimmerd en de pinautomaat had plaatsgemaakt voor een mobiel toilet...  Is dat vanwege al het gezeik in de financiële wereld of omdat veel ouderen incontinent zijn? Wie het weet mag het mij schrijven. Er naast trof ik de dhz winkel van De Witt ook in een gesloten staat aan. Dan realiseer ik mij opeens, dat in beide winkels mensen werkten, die van mijn leeftijd zijn. Ook zij gaan genieten van hun pensioen, naar ik hoop. Wat de boekhandel betreft : Hannie de D.  zat bij mijn broer Joop in de klas. Haar broer Klaas bij mij. Hun vader, een forse, kalende man met bril met dik zwart monteur, runde de kantoorboekhandel toen ik nog in het dorp woonde. Ze woonden boven de winkel. Timmermans zoon Ben van de dhz winkel zat ook bij mij in de klas. Aan alles komt helaas een eind en dus zijn beide zaken opgedoekt.
Aan het eind van de Hoogmadeseweg draaiden we linksaf de Hoofdstraat in, richting Doesbrug. Maar voordat we daar zouden aankomen, zag ik opeens een nostalgisch landschap uit de jaren 50 verschijnen. Ik kreeg zowaar een warm gevoel. Vanaf de Hoofdstraat zag ik namelijk die oude vertrouwde Gereformeerde kerk opdoemen! Ik sloeg linksaf en parkeerde de auto op de hoek net in de Resedastraat. Van de z-vormige straat is slechts het laatste deel overgebleven. Daar stapten we uit om even goed rond te kijken en uiteraard wat foto's te maken.
Het lukte me niet om op de plek te gaan staan waar ooit onze duplexwoning (gesloopt in 2004) heeft gestaan. Maar ik kwam behoorlijk in de buurt. Staande op een stapel betontegels genoot ik van het oude nieuwe uitzicht. Zowel de Gereformeerde als de RK kerk aan de andere kant van de Rijn waren zoals toen in beeld. Zij het in een flink veranderde omgeving. En toch, het was een bijzondere gewaarwording die gemengde gevoelens bij mij opriep. De kale plekken worden opgevuld met plantenbakken. Op de plaats waar ooit de boerderij van Braat stond, mis ik nog steeds een stille getuige. Al was het maar een paal met een hoefijzer. Terwijl ik daar stond te kijken kreeg ik het opeens koud. Reden om mijn uitkijkpost te verlaten en nog even richting de kerk te lopen. Daarna zijn we weer vlug in de auto gestapt, om binnendoor naar Koudekerk te rijden.