Winkeltjes in Leiderdorp

Veel geld hadden we niet in de jaren 50. En toch ging ik als kind soms wat kopen. Hoe dat kon? Gewoon, omdat ik samen met mijn broers stiekem lege bier- en jeneverflessen inleverde bij slijterij Van den Bosch aan de Dr. De Bruijnestraat, vlakbij de handwerkwinkel van Van Tol. Ze waren van mijn opa, die zijn drank in een van de grote kippenhokken achter het huis aan de Koningstraat nr. 65 verstopte. In een hoekje stond een grote zinken teil, die afgedekt was met een jute zak. Tja, en dan word je als leergierige jochies nieuwsgierig.
Opa en oma hadden eerst een klein kippenhok, dat dwars achter in het tuintje stond (foto met op de achtergrond huizen aan de Hoogmadeseweg). Later werd aan de andere kant van het pad achter het hokje, op een stukje braak terrein, een tweetal hokken met rennen gebouwd. In beide werden een perenboom geplant.

Bij het eerste kippenhokje

Daar, in een van die grote hokken, lagen dus ook lege flessen. Omdat het hok altijd op slot was, boden we opa geregeld aan het kippenhok en/of de konijnenhokken die erin stonden schoon te maken. Dat vond hij prima, want opa zat liever in zijn stoel pijp of sigaren te roken. Opa zal best wel flessen gemist hebben, maar kon daar niet echt veel van zeggen. Anders zouden we misschien bij oma gaan klagen. Oma zou ons misschien beloond hebben met een eenmalige bonus, maar een draai om de oren had ook zomaar gekund. Wij gingen voor zekerheid. Dus zwegen wij en liepen we zelfs naar de Hoofdstraat tot ongeveer schuin tegenover onze kleuterschool. Daar bevond zich een piepklein winkeltje van Poelgeest, dat ook visgerei verkocht. Het was net minder ver lopen dan naar de winkel van voormalig verzetsman Roel Marbus bij de Doesbrug. Daar in de buurt bevond zich ook de tabakswinkel van onze buurvrouw Quik, wier herdershond Asco mij geregeld besprong. Uit blijdschap neem ik aan, want als ik op de grond lag deed ie verder niets.
Ik ging ook wel naar Jamin, op de hoek van de Hoogmadeseweg en Dr. De Bruijnestraat. Zuurballen of eierkoeken kopen. Die zuurballen kregen we soms ook op school, als we oud papier hadden ingeleverd.
Achter Jamin was een steegje. Daar was een winkeltje in een schuurtje, waar mevrouw Coenen doordeweeks snoepgoed verkocht. Zondags was ze op de Zondagsschool te vinden. Even verderop was de bloemenzaak van Rasser. Bij Coenen kocht ik verkeersdroppen voor een cent per stuk. Of veterdrop voor 5 cent. Die veterdrop en dropstaven haalde ik soms ook tegenover de lagere school bij melkboer Bosman, op de hoek van de Eikenlaan en Kastanjelaan. Het was allemaal een centenkwestie. Soms had ik een

verstandige bui, dan kocht ik bij de kantoorboekhandel van De Dood (Liethorps Boeckhuis) aan de Hoogmadeseweg een boekje. Of een tekenblokje, potlood en een gummetje. Maar daar was wat meer geld mee gemoeid. Toen ik echt verstandig werd, stopte ik met het stiekem inleveren van opa's lege flessen. Of was het omdat we naar Curaçao vertrokken?
Op de zaterdagochtend hielpen we soms bakker Sijs. Hij duwde een tweewielige houten kar door het dorp en verkocht brood. Wij beperkten ons tot het duwwerk. Van de inspanning en de overheerlijke geur kregen we flinke trek. Een ochtend duwen leverde ons één bolletje of puntje op. "Wel delen hoor!", zei de bakker dan. Huh?!
Er reden wel meer 'winkeltjes' door het dorp. Zo kwam Marbus langs met zijn petroleumbakfiets. De visboer (wat een buik had die man!) kwam op de vrijdag, ook met een bakfiets. Dan kon je veel Katholieke buurtgenoten zien. De familie Proosdij had warme soep. De oude Rijnsburg kwam met paard en wagen vol met groenten en fruit en natuurlijk was er de melkman, die de melk zou uit de melkbus met koperen kraan eerst in een maatkan deed en vervolgens in de pan leeggoot.
Andere tweewielige karren die door het dorp werden voortgeduwd haalden lorren op (gingen naar de Oude Vest) of werden gebruikt voor het vervoer van straatvuil, dat met een bezem van wilgentakken bijeen werd geveegd.
Aan de Oude Vest, bij Gijzenij, leverden we soms, rond kerst, konijnenvellen in. Meneer Boer, twee deuren verderop in de Koningstraat slachtte de konijnen en kippen van en voor opa. Soms gingen we stiekem even kijken, als zijn schuur openstond. Daar hingen de Flappies en hennetjes aan een balk. We vonden dat vreemd genoeg een doodgewoon gezicht.

Sneeuw ruimen

Vanmorgen, toen Fenna mij uitliet, zagen we een mooi wit landschap waarin de zon begon op te komen. Fenna was door het dolle en rende een groot aantal rondjes over het sneeuwwitte gazon. Voor haar was het goed dat er niet overal gestrooid is. Dat scheelt weer pijnlijke pootjes. De fietspaden hier zijn mooi schoon geveegd. Niet overal wordt sneeuw geruimd.
Normaal lopen ze de deur plat om hun ouders op een vervelende manier te controleren. Maar als het gesneeuwd heeft komt niemand om rond de woning van diezelfde ouders de boel sneeuwvrij te maken. Ergens ook weer logisch, want dat valt onder zorgzaam en/of respect.

Vorige keer heeft Sonja dat gedaan, dit keer ben ik aan de slag gegaan. Het is een zware klus hoor, want ik gebruik een sneeuwschuiver die van metaal is. Dat ding is zeer solide en heeft een dikke steel. Tussendoor heb ik een buurtbewoonster geholpen met het vervangen van haar wasmachine. Ik was niet alleen er was nog een sterke man aanwezig. Dat scheelde dus. Eerder deze week hebben we een wasdroger even verplaatst.
Sonja heeft de gewoonte om met slecht weer even zo hier en daar te vragen of mensen nog boodschappen nodig hebben. Het gaat dan om oudere mensen die slecht ter been zijn of andere fysieke klachten hebben.

De Staats(k)loterij

Na jaren strijd heeft de Hoge Raad gesproken : de Staatsloterij heeft haar klanten jarenlang belazerd. Opgelicht, getild noem het maar zoals je wilt. Ze liet niet verkochte nummers meedoen in trekkingen. Nou, dat is nog eens mensen naaien. Maar ja, het gaat hier wel weer over de overheid. Over ambtenaren en bestuurders die in dit geval onder het Ministerie van Financiën vallen. Veel ambtenaren zijn helaas achterbakse mensen met dubbele agenda's. Geconditioneerde en gefrustreerde nitwits die graag misbruik maken van hun macht. Matennaaiers, leugenaars en periodieken-jagers van de eerste orde. Ze gaan dagelijks naar hun bezigheden met de nare gedachte : wie zal ik vandaag eens een loer draaien of dwarszitten? En toch, en toch zitten velen van hen elke zondag in de kerk! Ja, echt waar! Ze zijn doordeweeks totaal van God los, maar zondag zitten ze vroom in de kerk om op hun manier gelovig te zijn en vooral gezien te worden...  En de schadevergoeding voor de deelnemers van de Staatsloterij dan? Om het maar ambtelijk te zeggen : "U kunt een vergoeding krijgen indien u kunt bewijzen dat u in de periode 2000 - 2008 een staatslot heeft gekocht." En let maar niet op die nare glimlach van meneer Steenis en zijn kornuiten. Zo, dat lucht op. Moest ik even kwijt.

Rod McKuen is niet meer

Zanger, dichter en liedjesschrijver Rod McKuen is overleden. Hij was 81 jaar. De eerste keer dat ik Rod zag, dacht ik : "Wat moet die oude man in onze popwereld?" Want zo zag Rod er voor mij in de jaren 60 uit met zijn gekke gympen en zijn hese stem. Die stem deed mijn eigen keel kriebelen, alsof mij een flinke hoestbui wachtte. En toch was ie erg succesvol, vooral in zijn geboorteland, de VS. Zijn gedichten vonden gretig aftrek.
Van zijn songs vond ik "Love 's been good to me" de mooiste. Niet gezongen door hem zelf, maar door Euson. Vanwege zijn stem. Een prachtige cover van een van de vele nummers van Rod McKuen.

Idiote advocaten

Naast rechters zijn er ook veel idiote advocaten. Laatst las ik er weer over, toen de advocaat van een 'verdachte' (gewoon dader dus) van een dodelijke steekpartij opmerkte, dat het slachtoffer zelf in het uitgestoken mes was gelopen. Ja hoor, zo lust ik er nog wel een paar. Zo'n advocaat zou direct geschorst moeten worden.
Er was een tijd waarin een advocaat de rechtsgang van zijn cliënt moest bewaken. Tegenwoordig is binnen de advocatuur ook sprake van louter scoren.  Desnoods met idiote opmerkingen. Opmerkingen die voor de slachtoffers en/of nabestaanden erg pijnlijk zijn. Ik vind het ook een slechte zaak dat criminelen de duurste advocaten in de arm kunnen nemen. Die worden vervolgens betaald met bloedgeld. Maar dat vindt dat soort advocaten geen enkel probleem.

Regeert de angst?

Het interessante van het internet is, dat veel zaken nauwelijks geheim gehouden kunnen worden. Als de (lokale) overheid en de media zwijgen, zijn er nog altijd bewoners en/of getuigen al dan niet met smartphones en.... internet!
Ik zie steeds meer berichten opduiken waar de lokale pers zich niet of nauwelijks over uitlaat. Hoe zou dat komen? Het gaat in alle gevallen om incidenten, waarbij
de daders (of tot dan verdachten) de islam aanhangen.
Is men soms bang geworden? Bang omdat mensen misschien gaan denken, dat er wel degelijk iets mis is? Bang omdat men misschien moet concluderen dat anderen al jaren lang gelijk hebben? Of is men bang voor een opstand?

Gereformeerde opruiming?

Tijdens ons bezoek aan de milieustraat zag ik een auto met aanhangertje aankomen. De combinatie ging voor ons staan. Op de aanhanger stond een oud orgeltje. Ik herkende dat ding direct en het bracht me terug naar mijn jeugd in mijn geboortedorp, Leiderdorp.
Ik heb precies hetzelfde orgel bij een paar Gereformeerde gezinnen in de huiskamer zien staan. Hoewel de lagere school aan de Kastanjelaan een een Hervormde school was, werd ie ook bezocht door Gereformeerde kinderen. Bij twee van de Gereformeerde kinderen stond thuis het orgel in een hoek van de huiskamer. En in beide gevallen met een mooi kleedje over de toetsen en bladmuziek van psalmen, klaar voor gebruik. Psalmen galmen was bij hen een verplicht gebeuren. Wij waren meer van de Gezangen, waaronder het steevast opduikende "God roept ons broeders tot den daad". Let wel : een andere daad dan die waar de Zangeres zonder Naam over zong in "Mag ik van u een lift meneer" ('...hij gooide haar de auto uit, na het plegen van zijn daad...').
Later kwam ik zo'n orgeltje tegen in de huiskamer van iemand in Gouda. Meneer runde een bedrijfje in zonwering. Hij maakte ernstige bezwaren tegen mijn 'Jeetje' en "Sodejubes'. Hij en mevrouw hadden vier dochters, die zich qua kleding ogenschijnlijk hadden voorbereid op een fotosessie met als thema de jaren 30. Maar in werkelijkheid gingen ze naar school anno 1991.

Een Gereformeerd klasgenootje van mij vertelde soms over wat hij wel en niet mocht doen. En uiteraard over zijn zondagen. Zijn zondag was vele malen erger dan die van mij. Ik moest mijn drollenvanger en nette trui of blouse aan en met mijn keurig gepoetste zondagse schoenen er netjes bijlopen. En uiteraard naar de zondagsschool naast de kerk gaan. Mijn gereformeerd klasgenootje mocht op zondag alleen zingen bij het orgel, naar de kerk gaan, wandelen tot een witte steen aan de Hoogmadeseweg (richting Hoogmade) of tot de Bruggestraat of tot de Doesbrug en.... niet fietsen. Hij had ook geen tv in huis. Nou, klaar ben je. Geen tante Hannie, Coco de IJsbeer, De Verrekijker en dus ook geen Dappere Dodo met die rare Kees en Opa Buiswater! Maar goed, het was allemaal beter dan niet geloven. Want die mensen waren er ook.
De Hervormden, Rooms Katholieken en Gereformeerden geloofden nog in een God. Maar de rest... Op school zei een meester eens : "De kinderen die naar de openbare school gaan, zijn reddeloos verloren." Dat was even flink schrikken. Sindsdien had ik medelijden met al die kinderen van dat witte schooltje aan de  Kom van Aai weg. Het droeg nota bene de naam van onze koningin. En die was toch zeker Hervormd?
Aan mijn gemijmer kwam abrupt een eind. Opeens was een grote grijper naast het wagentje komen staan. Die pakte het orgeltje op, liet het even in de druilerig neervallende regen hangen en vervolgens met veel kabaal in de bak voor grof huishoudelijk afval vallen. Een 'sodejubes!' schoot door mijn hoofd. Even was het stil. Toen hoorde ik zachtjes nog een paar tonen uit de stalen container omhoog zweven. Ze klonken als het intro van Psalm 54 vers 1 : "O God, verlos mij uit den nood..."  Maar dat kan ook aan mijn verbeelding gelegen hebben.

Koud hè?

Op zo'n dag als vandaag komt er bar weinig uit mijn handen. Het weer nodigt mij niet bepaald uit tot grootse (en kleine) dingen in de buitenlucht. Het risico om met mijn steenkoude handen en/of vingers ergens tegenaan te stoten wil ik liever niet nemen. Met die lage temperatuur voelt de pijn tig keren erger.

Flap te hoog

Toch heb ik tussen de buien door even wat buiten geprutst aan het nieuwe verblijf van de motorfiets. Na 10 jaar binnenslaper te zijn geweest, staat ie nu dag en nacht in de buitenlucht. Hij is nog net geen zwerver. De (groene) flap hing wat te hoog. Hij hangt nu bijna tot de grond.
In de middag heeft Fenna mij nog een keer naar buiten gesleurd. We hebben een balspel gedaan. Ik gooien, zij rennen en apporteren. Toen haar tong op de grond hing en zij geen stap meer kon doen, zijn we een stukje gaan wandelen. Van vermoeidheid had ik geen last. Wel van de kou. Af en toe keek ze wat zielig omhoog, want haar vacht begon flink nat te worden. Het deed me denken aan de tijd dat ik zelf er ook zo bij liep. Doorweekt, koud en met tegenzin. Ik heb me er toen telkens weer doorheen geslagen. Nu is het haar beurt.
Na thuiskomst heb ik even met iemand een wasdroger van een buurtbewoonster verplaatst. Weer terug ben ik achter de pc gaan zitten. Ik ben akkoord gegaan met het verzoek van een culturele instantie, die geïnteresseerd is in mijn jeugdherinneringen. Mooi geschreven hè? Lekker vaag. Dus ik hoef ondanks het weer niet stil te zitten.

Een jeugdliefde

Vandaag vernam ik dat een jeugdvriendin uit mijn tienertijd ernstig ziek is. Ze zat bij mij op school, speelde ook gitaar en was een smaakvol gekleed lachebekkie. We fietsten samen geregeld naar en van onze school aan de Van Geerstraat. Een tijdje zat ze bij mij achterop, omdat haar fiets kapot was. Later bleek dat een smoesje te zijn geweest....
Er was een tijd dat ze samen met haar vriendinnen uit het Zijlkwartier mij kwam ophalen om te gaan zwemmen. Tot grote ergernis van mijn moeder. Die zei : "Eén vriendinnetje is genoeg!" Zou ze mij soms als een Casanova of Don Juan gezien hebben? Ik weet het niet. Ik weet nog wel, dat ik huisarrest kreeg, toen voor de zoveelste keer die groep leuke meiden voor onze deur stond.
In die tijd raakte ik tot aan mijn oortjes verliefd op haar. Maar na ons eindexamen aan de Mulo ging zij werken en ik ging naar de HBS. Ze dacht al na over trouwen, kinderen enzovoort. Ik was nog helemaal niet zover.
Soms zagen we elkaar nog even. Ze kreeg namelijk verkering met de buurjongen van mijn oma en opa. Maar ja, die eerste verliefdheid bleef jaren bij mij hangen.
Begin jaren 90 belde ze me plotsklaps op. Vanwege een te houden reünie van de Mulo. Sonja zag aan mij, dat ik met een bijzonder iemand sprak. Tijdens de bijeenkomst hebben we op een leuke manier bijgepraat. En gek genoeg had ik er eindelijk vrede mee. Zij was gelukkig en ik ook. Hoewel, haar kinderen hadden een spierziekte. Dat vond ik erg voor haar.
Nu, zo'n twintig jaar later is ze ziek. Ernstig ziek. Ik heb een mooie kaart voor haar gekocht. Als tiener was ze een fan van Cliff Richard. Geen onbekende voor mij, want mijn oudste zus was ook een fan van hem. Toen het leven nog oneindig leek zongen we samen deze hit van Cliff in die tijd :

Dronten, Dronten, Dronten toch!

Het dorp staat de laatste tijd niet bepaald positief in de schijnwerpers van de media en.... de Tweede Kamer! De gemeente heeft sinds 2011 verzuimd afdrachten WAO-WIA  te doen. Een blunder van formaat, die ook bij verschillende financiële controles over het hoofd gezien is.
Opvallend genoeg liet ook de Belastingdienst het afweten. Als ik ten tijde van onze tweewielerzaak niet op tijd betaalde kreeg ik half Apeldoorn over me heen. In dit geval bleef het vanuit Apeldoorn verdacht stil. Vier jaar lang!
Het gaat de gemeente alsnog veel geld kosten. Gesproken wordt over een paar miljoen euro. Betrokken ambtenaren worden gekort op hun salaris. Toch?

Een andere slepende kwestie is die van de vergunning van Frank Patat. Er was een ware heksenjacht ontstaan op Frank. Hij verscheen zelfs op de gemeentelijke website. Iets wat zelfs een zware crimineel niet voor elkaar kreeg. Een onkies gebeuren, dat wel. Volgens de Raad van State had de gemeente Dronten nooit de vergunning van Frank mogen intrekken, omdat hij niet op tijd betaalde.
Frank mag daarom zijn laatste standplaats weer innemen. Daarvoor moet nog wel eerst een groot aantal blokken beton verwijderd worden. Die waren daar in een soort guerrilla actie van de gemeente geplaatst om te voorkomen dat Frank zijn snackwagen daar zou parkeren. Ik ben benieuwd in hoeverre de gemeente haar verlies sportief opneemt en de beton blokken met een pijlsnelle actie weer verwijderd. Maar ik heb er een hard hoofd in. Ambtenaren.

Een cv ketel demonteren

Vanmorgen zijn Sonja en ik naar de loods gegaan, om daar wat orde te scheppen. We hoorden eerder dat er weer wat oud metaal gelost is waaronder een tweetal cv ketels. Ergo : werk aan de winkel!
Om het heen en weer gesjouw van gereedschap te voorkomen, hebben we eerst een oude gereedschapskist opgehaald. Daar zit aardig wat gereedschap in, om het ontleden van de cv ketels wat gemakkelijker te maken. Het gaat vooral om de warmtewisselaar. Die is van aluminium.
In de loods aangekomen zag ik een oude ketel, die voor mij nieuw was. Tja, en dan weet ik dat ik wat langer bezig zal zijn met de demontage. De ketel kent een plaatstalen behuizing en aansluitingen met voornamelijk knelkoppelingen. De ketel heeft ook nogal wat bedrading.

De kunst van het demonteren is om zoveel als mogelijk de metalen te scheiden. Zo verwijder ik de messing koppelingen van de koperen leidingen door de knelring door te zagen met een ijzerzaag, die overigens ook koper en hard plastic aan kan. Met die ketel was ik ruim drie kwartier aan het stoeien. Dat was vooral te wijten aan een vastgeroeste ijzeren knelkoppeling.
De tweede ketel bleek een fluitje van een cent. Die was binnen 20 minuten gedemonteerd.
Een gedemonteerde ketel levert wat koper, bedrading (ook met koperen kern), veel ijzer, nog meer aluminium en wat messing op. En nog wat plastic spul, zoals doppen, doorvoer-ringen en kabelbinders. Er staat een aantal speciekuipen, waar per soort metaal de boel in gaat. Het plastic gaat naar de milieustraat. Er ging nog veel meer naar de milieustraat, want we hebben de loods weer toonbaar gemaakt.

Reactie Marco B.

Bericht : Straaljager stort neer in Leiderdorp.

Beste Willem,


Dank voor je uitvoerige reactie. Ik geloof direct dat zo'n ervaring voorgoed in je geheugen staat gegrift. Ik ben onlangs begonnen met een nieuw onderzoekje naar deze crash. Je verslag werpt meteen een heel ander licht op de zaak. De piloot is namelijk boven Zoeterwoude gesprongen. Hij kwam neer in een weiland op de plek waar tegenwoordig de Heineken brouwerij staat. Als het vliegtuig uit westelijke richting kwam, dan moet het onbemand eerst zijn doorgevlogen van Zoeterwoude in de richting van Leiden en daarna een ruime bocht hebben gemaakt om vanuit westelijke richting terug te komen. Ik neem aan dat je met de duplexwoning de B.G. Cortslaan bedoelt, klopt dat? Iets anders dat wellicht nog in de herinnering zit: aangenomen werd dat de Thunderjet is verongelukt vanwege een technisch mankement, hoogstwaarschijnlijk een motorstoring. Je beschrijft het geluid van de laag overvliegende straaljager als "gierend". Bedoel je daarmee een draaiende motor? Of kwam het geluid van de luchtwervelingen en draaide de motor niet meer? Als het toestel inderdaad een looping heeft gemaakt, dan moet dat zijn gebeurd vlak nadat het over de Doeslaan is gevlogen. Door de looping moet het dan achterover terug zijn gevlogen nogmaals over de Doeslaan, om vlak achter de Doeslaan vanuit de looping loodrecht in te slaan. Als je de crash hebt zien gebeuren, moet je de looping zeker hebben gezien.

Groeten,
Marco
(Willem : overige communicatie vindt via email plaats)

Over nat en droog

Heeft Fenna mij net uitgelaten in de miezerige regen, gaat na thuiskomst de zon schijnen! Ach, het gebeurt mij wel meer hoor. Als ik de auto door de wasstraat heb gereden, gaat het niet veel later regenen. Mijn afdakjes waren ook op tijd klaar voor de sneeuw en regen. Ze doen het prima. Onder het grote afdak wordt Fenna nu drooggewreven, voordat ze naar binnen gaat. Dat scheelt ons veel dweilwerk.
Overigens ben ik wel blij met een paar dagen regen. Het spoelt al dat strooizout en de pekel  weg. Dat spul vreet de auto en de motorfiets aan. Dus weg ermee. Door het natte weer ben ik wel aan huis gebonden. Dus vanmorgen heb ik Sonja's fiets in de woonkamer geparkeerd. De versnelling moest wat gesteld worden.
We leggen eerst een stuk tapijt neer. Een soort loper. Daar overheen wordt een (groter) kleed gelegd, alvorens de fiets daarop te parkeren. Lekker sleutelen in de woonkamer, met muziek, een aangename temperatuur en een nieuwsgierige teef.
Ik hoop nog eens een foto te maken van mijn motor, als die in de woonkamer geparkeerd staat. Haha! Dat zou prachtig zijn!
Zoals het er nu voorstaat ga ik komend weekend de auto weer even afspuiten. Vooral aan de onderkant. Dat geeft mij weer een bevredigend gevoel. Al houd ik het dan niet droog.

Flevoland, buitenland?

Bij het inrichten van de IJsselmeerpolder dat nu Flevoland heet, is nogal wat fout gegaan. Nee, niet met de ballotage van de nieuwbakken inwoners (een ouderwetse typisch ambtelijke procedure, waar een normaal mens zich voor zou doodschamen), maar met de infrastructuur en de aanleg van bossen. Zo kon het gebeuren dat een vergeten stuk grond voor een industrieterrein nu een 'natuurgebied' is geworden, de Oostvaardersplassen. De wegen zijn kaarsrecht, net als de aanplant van bomen, hagen en struiken. Want uit de creatieve losse pols kwam niets. Geef ze een liniaal en ze zien de hele wereld op één lijn.

Over recreatie en toerisme is ook niet nagedacht. En helemaal niet over regulier bezoek van familie en kennissen van buiten de polder. Maar dat ligt niet aan die liniaal.
Het is ons opgevallen dat daar een gelijkluidende klacht over is : de afstand van plaats X buiten de polder naar plaats a in de polder is vele malen groter dan andersom. Veel Flevolanders beklagen zich over het feit dat de familie en kennissen die buiten de polder wonen, bezwaar maken tegen de enorme afstand naar Flevoland. Zodoende is er veel eenrichtingverkeer ontstaan : van Flevoland naar de rest van Nederland.
Wat ik niet weet is of dat ook geldt voor het telefonisch verkeer. Chargerend gezegd : wel zelf bellen, maar nooit gebeld worden. Soms hoor ik die opmerkingen wel. Maar ik weet niet of dat net zo structureel is als voor het fysieke bezoek geldt. Ons hoor je niet klagen over bezoek uit het noorden en zuiden van het land. In Denemarken vroeg een Deen mij : "Flevoland, is dat net zoiets als Legoland?" Misschien is dat het probleem : onbekendheid. Overigens, tegen die Deen zei ik : "Ja, maar dan niet van plastic maar van beton."

Verstoten omwille van het geloof

"...sorry hoor, niet mijn idee..."

In een dagblad uit het oosten des lands las ik een artikeltje over een peuterjuf die ontslagen is. Ze werkte op een christelijke peuteropvang, De Kleine Reus, in Zwolle. De juf was zo open en eerlijk om te vertellen dat ze niet meer naar de kerk ging. Ze heeft net als ik de opvatting dat het niet strikt noodzakelijk is om naar de kerk te gaan om als christen te leven. Gevolg is dat ze ontslagen werd. De opvang wil alleen belijdende christenen in dienst hebben. Juf zelf is streng christelijk opgevoed en was tot dan kerkelijk.
De juf vocht haar ontslag tevergeefs aan. Ik kan me vinden in het vonnis, want de opvang heeft een christelijke basis als uitgangspunt en hanteert bepaalde eisen. En haar eigen normen en waarden.
Jezus is nu eenmaal niet echt consequent in Zijn berichtgeving. Of....? Ik weet wel dat er nooit volgers van Hem door Hem zijn weggestuurd. De Heilige Geest is door de tijd door gelovigen veranderd in de Hokjes Geest. In Schoonhoven kreeg ik daarom te horen dat we naar de verkeerde Protestantse kerk gingen. Een huichelachtige opmerking van iemand, die voor het zingen altijd de kerk verliet. Iets dat ook moest van zijn geloof.
Waar ik totaal geen begrip voor heb zijn ouders, die omwille van hun geloof de eigen kinderen verstoten. Kinderen die zichzelf willen ontwikkelen en hun eigen geloof willen ontdekken en niet voetstoots alles willen aannemen wat hun ouders en hun kerk voorschrijven.
Wij hebben daarom onze kinderen zelf de keus gelaten. We hebben ze wel laten proeven aan christelijke zaken, maar hebben ze niet laten dopen. Daar mogen ze zelf voor kiezen nu ze volwassen zijn. En wat hun keus ook moge zijn, wij respecteren die. En ze blijven onze kinderen. Dat is voor ons onderdeel van onze christelijke normen en waarden.

Muziek

Like Gene Clark...

Er was een tijd dat ik niet graag op de Hogewoerd in Leiden kwam. Mijn afkeer van dat smalle straatje had te maken met de tram. Als ik daar als kind op de step reed en dat zenuwachtig gebel hoorde, kreeg ik het Spaans benauwd. Ik was een stuk ouder toen ik dat straatje op een andere manier ging beleven. Ergens eind jaren 60 of begin jaren 70 kwam er in Leiden op de Hogewoerd een platenzaakje. Een ietwat schemerig interieur met bakken vol interessante muziek. Daar kocht ik lp's van o.a. The Allman Brothers, Dickey Betts, New riders of the Purple Sage, Mickey Newbury, The Eagles, The Marshal Tucker Band, The Byrds, Johnny Cash, The Flying Burrito Bros, Kris Kristofferson, Guy Clark, The Souther Hillman Furray Band, Gene Clark en veel andere artiesten en groepen.
Tja, toen ik elk bandlid van al die groepen apart ging bekijken en zijn deelnames aan andere sessie ging volgen, kwam ik van alles en nog wat tegen. Toch gaf ik niet echt veel geld uit aan muziek. Thuis was er immers nog meer muziek. Van mijn oudere zus en broers. Uit die periode Gene Clark van zijn album Roadmaster : Shooting Star.

Erwtensoep voor de buurt

ketjap of pangang

Na onze terugkeer uit Zwolle zijn we nog even vlug door de supermarkt gerend. We hadden het plan opgevat om weer eens een pan erwtensoep te maken. Weer thuis is Sonja aan de slag gegaan om een enorm grote pan soep klaar te maken. We hebben zelf een kommetje geproefd en daarna de pan in de steenkoude schuur gezet.
Vroeg in de middag ben ik porties gaan scheppen uit die grote pan. Sonja bewaart vaak de plastic bakjes van de Chinees en/of het schepijs. Die gebruiken we om etenswaar in te vriezen en/of iemand anders te verrassen met iets lekkers.
Ik heb zes bakjes gevuld om hier in de buurt uit te delen. Ze werden met dank aangenomen. Rest nog een kleine pan, die gevuld met erwtensoep retour moet naar een buurtbewoner. Hij had op zijn beurt een paar dagen eerder iets lekkers voor Fenna(!) gemaakt. Zo gaat dat hier.

Met de trein door de sneeuw

Gisteren zijn we met de trein naar Zwolle gereisd. De dag begon met allerlei berichten over vertragingen en uitgevallen verbindingen in het treinverkeer. Ja, er is weer wat sneeuw gevallen en dus is het een chaos op het spoor. We hebben gewacht tot na twaalf uur. Dan zouden veel treinen weer rijden, volgens de NS. We wilden eigenlijk een lange reis maken, maar er reden bar weinig treinen. En om dan in Amsterdam of Utrecht uren op het station rond te hangen, zagen we niet zo zitten.
Op het centraal station van Dronten (ahum) riep een vrouwenstem door de luidsprekers dat het treinverkeer vertraging had. Een nogal vaag, bij velen reeds bekend en dus niets zeggend bericht. Gelukkig kwam onze Sprinter keurig op tijd aan. Het was een mooi gezicht om zo door het witte landschap te rijden. Even pauzeren in dit landschap zouden we niet erg gevonden hebben. Maar we arriveerden zonder enige vertraging in Zwolle, nadat we een flink gezwollen IJssel waren overgestoken.
Vanaf het station liepen we door besneeuwde straten naar het centrum van de oude stad. De rest van de middag hebben we door de stad gewandeld, zijn we hier en daar even een winkel ingedoken en ergens wat gedronken. Weer terug op het station vertrok de Sprinter richting Dronten (eindbestemming Amsterdam Centraal) geheel volgens het NS reisplan.

Ali Baba en de 40 rovers

Snackbar Ali Baba

Uit Lelystad Haven hoorde ik dat er een Buurtwacht is ingesteld. Ik weet niet of die uit nood ontstaan is of vanwege preventie. Het is helaas wel zo, dat de wijk nogal wat 'lastige' inwoners kent. Naarmate men verder de wijk ingaat vanaf het buurthuis, wordt het merkbaar minder. Dat is niet alleen te zien aan de hoeveelheid zwerfvuil, maar ook aan de verpauperde uitstraling van bepaalde woningen. Die indruk kregen kijkers tijdens de verkoop van onze woning aan de Ringdijk ook. Ze vonden dat het vanaf de entree (rotonde aan de Houtribweg) erg mooi uitzag, maar verder achterin in de wijk aanzienlijk minder.
Ik hoorde een tijd geleden dat de snackbar Ali Baba failliet is. Dat is jammer. In 1996, toen wij naar Haven kwamen, was de snackbar nog in aanbouw. Niet veel later vonden onze oudste twee tieners daar een baantje in de bezorging en de keuken. In die beginperiode zagen zij zaken die hygiënisch gezien niet door de beugel konden. Door aan de bel te trekken bij de feitelijke eigenaar, kwam daar snel verbetering in. Zelf bezochten we niet zo vaak de frieten en pizza tent van Ali. Maar als ik langs ging, kreeg ik vaak een extra schep friet vanwege mijn opruimwerk op en rond de parkeerplaats. Zou dat hem de kop gekost hebben?
Met de komst van een tweede snackbar, Picobello, werd het voor Ali moeilijk. Al moet ik zeggen dat Ali al om 21.30 uur de boel opruimde, terwijl de openingstijd tot 22.00 uur meldde. Ik zag ook vaak veel medewerkers daar bezig. Die aten ook van de karige(?) omzet.
Aan de andere kant is het voor de Picobello weer een pluspunt. Ali Baba is niet meer. De een z'n dood is de ander z'n friet dood.

Help, het sneeuwt!

Joehoe!

Bruin op wit : goed zichtbaar

Ook hier heeft het gesneeuwd. Er ligt een mooie witte deken over het landschap. Toen Fenna met mij vanmorgen naar buiten ging, begon ze direct als een dolle door de sneeuw te rennen. Ze nam ook een paar flinke happen, dus dat zal wel weer leiden tot plasbuien. Op weg naar het bos, was ze nauwelijks te houden. Ze maakte dolle sprongen en had duidelijk veel lol. Zodra we in het bos waren aangekomen, ging de riem los. En Fenna dus ook. Ze had nauwelijks oog voor andere honden.
Het bos zag er dit keer betoverend wit uit. Het was behoorlijk stil. Alleen het gefluit van vogels was te horen. Op de terugweg klonken opeens een paar knallen. Fenna schrok zich een hoedje, maar bleef dit keer staan. Ik liep rustig naar haar toe en deed haar voor alle zekerheid de riem weer om. Samen liepen we terug naar huis. Ze bleef opvallend kalm dit keer. Gisteren reed een auto met aanhangwagen voorbij. Er klonken toen ook plotsklaps een paar flinke klappen, waar Fenna behoorlijk van schrok. Maar ze had in de gaten dat het van die aanhangwagen was. Ze keek de combinatie na toen die gepasseerd was en daarmee was de kous af. Er was een tijd, nog niet zo lang geleden, dat ze er vandoor ging. Naar huis. Misschien wordt het nog wat met haar en het vuurwerk. We zouden vandaag met de trein weggaan, maar zoals gebruikelijk met dit weer is het een chaos op het spoor. Zodra het sneeuwt lijkt het hele treingebeuren ineen te storten. Ik kan me niet herinneren dat het in de jaren 50 ook het geval was. Pa ging ook met de trein. Maar ook als het sneeuwde reed hij gewoon van Leiden naar Den Helder of Vlissingen. No problem! Misschien wordt het over een jaar of tien ook een chaos op het spoor als het regent.

Onthoofding schokkend?

Er dreigt een tweetal Japanners onthoofd te worden door islamitische extremisten. Dat doen ze wel vaker. Ik vind de beelden vooraf telkens weer laf overkomen en de feitelijke daad helemaal. Staat daar een quasi stoere zwaar bewapende extremist naast een geknield en geboeid, weerloos slachtoffer even flink te doen. Het geeft aan met welke mentaliteit we te maken hebben en hoe diep de mens kan vallen.
Op zich is onthoofding niet bepaald schokkend nieuws. In veel landen geldt het nog als straf. Tijdens WO2 zijn veel gevangenen onthoofd door nota bene Japanse soldaten. Iets verder terug in de geschiedenis deden ook onze KNIL militairen aan onthoofding. Mijn opa, toentertijd sergeant bij het KNIL, was er tamelijk trots op dat hij met één houw iemand kon onthoofden. De westerse beschaving is dus eigenlijk nog niet eens erg lang geleden gestopt met onthoofding. Hoe dan ook, ik blijf het een barbaarse straf vinden.

Ik accepteer geen gezag

Bij een opdrachtgever kwam ik in contact met een medewerker, die mij vrij snel zei : "Ik accepteer geen gezag!" Hij werkte al acht jaar bij het bedrijf en stond bekend om zijn eigenzinnig gedrag. Ik keek hem strak aan en zei : "Dan heb je een groot probleem." Dat had hij blijkbaar niet eerder gehoord. Hij schrok zichtbaar. "Je doet gewoon mee en anders zoek je maar een werkgever die akkoord wil gaan met jou instelling", adviseerde ik hem. Dat beek voldoende.
Zelf kreeg ik een keer het verwijt als zou ik geen gezag accepteren. De directeur die dat zei, zag het niet helemaal goed. Ik zei dat hij een woord vergat. "O ja, welk woord?", vroeg de ad interim directeur mij bits.  "Het woord 'autoritair', antwoordde ik. "Ik accepteer geen autoritair gezag", legde ik hem uit. De man had de nare gewoonte om alles met 'moeten' aan te geven. Je kent het vast wel : "Jij moet dit en jij moet dat". Hij ging zelfs zo ver, dat hij ook vaak refereerde aan zijn functie : "Ik ben jouw directeur en jij moet zus en zo voor mij doen."
Daar had ik helemaal niets mee. Het was een zeer naar iemand, die geen enkel respect had voor zijn personeel.
Zelf ben ik behoorlijk autoritair opgevoed. Niet alleen thuis, maar ook op school. Mond houden, doen wat er gezegd wordt en ja en amen (met twee woorden) zeggen. Nadat ik de school had verlaten ging ik in militaire dienst. Daar was het net zo. Soms verzette ik me er tegen, maar zonder succes. Ik heb er altijd heel veel moeite mee gehad. Ik had liever ook iets willen zeggen, willen meepraten, me willen verdedigen en/of zeggen dat ik het niet eens was met iets. Maar daar was geen ruimte voor. Ik moest daar lang op wachten. Sinds ik die ruimte (soms met strijd) heb gekregen, accepteerde ik geen autoritair gezag meer.

Laffe daad, Pegasus, Fenna en tuinslang

In Almere heeft een man twee Marokkaanse vrouwen aangevallen. Hij schold hen uit en gooide ze tegen de grond. Lekker laf dus. De aanvaller viel hen ook nog in de rug aan. Extra laf! Hopelijk leidt het voorval niet tot spanningen.
Wel spanningen leverde de dreigementen van de motorclub Trailer Trash Travellers in Leiden op. Ze wilden in 2013 een andere motorclub, Pegasus, uit hun clubhuis en de stad wegjagen. Als Pegasus geen gehoor zou geven aan de eisen, zou hun clubhuis in vlammen opgaan. Achttien leden van de TTT staan vandaag voor de rechter vanwege deze onfrisse kwestie.
Wel fris was het vanmorgen toen Fenna mij het bos liet zien. Gelukkig staat er niet veel wind.
Ik heb toch maar even de scherpe rand van het afdakje van de motor afgewerkt. Een tuinslang in ruste moest eraan geloven. Hoewel, het was krap drie meter, dat de volle haspel vrijwillig verplicht moest afstaan. Het is een rode slang en die kleur past mooi bij die van de bovenkant van de dakpanplaten. Ik heb het stuk slang eerst bij de verwarming gelegd, om hem soepel te maken. Daarna heb ik hem met een stanleymes opengesneden. Vanmorgen heb ik hem over de scherpe rand geschoven en met zelftappende plaatschroefjes vastgezet. De scherpe kantjes zijn er nu vanaf. Het staat ook niet verkeerd. Al zeg ik het zelf.

Kort Amerikaans

Volgens NSA klokkenluider Snowden is Nederland niets meer dan een vazal van de USA. Dat was mij en vele anderen al veel langer bekend. In WO2 heeft de VS samen met de UK vaak misbruik gemaakt van onze krijgsmacht. We mochten meedoen, maar dan wel onder bepaalde voorwaarden. Vaak zijn Nederlanders geofferd voor andere successen. De Slag in de Javazee is daar een bekend voorbeeld van. Toch zijn er mensen die onze vazalstatus bestrijden. Ik zeg hen : droom maar lekker verder.
Voor de zoveelste keer heeft de Amerikaanse politie een burger doodgeschoten. Ook al staat of zit men met de handen omhoog, dat is voor menige cop nog geen reden om niet te schieten. Het schijnt dat weinigen zich daar druk over maken. Immers, het slachtoffer was toch maar een zwarte en hij was bij de politie bekend.
Per jaar worden meer dan 500 Amerikanen door politiekogels om het leven gebracht. Als ik dat cijfer vergelijk met het aantal Amerikaanse doden door bijvoorbeeld ISIS (3) en de Ebola epidemie (2), dan vraag ik me af in hoeverre Amerika terecht met de buitenlandse problematiek bezig is.

Ouder worden

1990

Naarmate ik ouder word, lijkt het alsof mijn blik zich meer en meer naar het verleden keert dan naar de toekomst. Dat is op zich niets bijzonders en ik maak me er ook niet druk over. Want laten we eerlijk zijn, is het zo leuk om naar de toekomst te kijken? Want wat houdt die toekomst dan eigenlijk in? Fysieke en geestelijke aftakeling, die me straks steeds meer gaan belemmeren om leuke dingen te doen?
Ik bedoel maar, het is heel anders dan toen ik nog een tiener was. Toen zag ik het halen van diploma's en rijbewijzen nog als doelen in de toekomst. En nog verder een leuke, interessante baan. En weer verder een lieve vrouw, knus huisje, kinderen enz.

Als postbode

Ook op mijn werk keek ik naar de toekomst, want ik wilde per se bijblijven. Ik wilde niet louter papegaaien, maar mijn kennis en ervaring onderbouwen met degelijke opleidingen. Ook om te voorkomen dat ik in de toekomst zonder werk zou komen te zitten, met alle gevolgen van dien. En na zo'n 35 jaar is het opeens over en uit. Toen ik in de wao terechtkwam en post ging bezorgen, zag ik geen loopbaanontwikkeling meer. Daar was ik te oud voor. Dat was geen gevoel of houding van mij, maar dat van werkgevers. In die periode keek ik wel vooruit. Om te herstellen van mijn terugslag. Ja, ik kijk nog steeds geregeld even achterom. Om de leuke momenten weer even terug te halen. Vaak met gebruik van oude foto's en/of muziek. En wat mijn toekomst betreft, daarin spelen gezondheid, geluk (partner, kinderen en kleinkinderen) en reizen een belangrijke rol.

Niet van een leien dakje

Oude tent

De motor staat sinds een paar maanden onder een soort tent. Onder de (dure) motorhoes vormde zich geregeld condens, dus werd anders besloten. Eerlijk gezegd was ik niet echt tevreden over de oplossing met dat zeil. Ik had daarvoor het bekende Gamma dekzeil gebruikt (groen en blauw). Het klapperde nogal en er bleef soms regenwater in staan. Dus weg ermee!
Tijdens wat opruim werkzaamheden, stuitte ik op een metalen rode dakpanplaat. De plaat was een restant. Ik mocht hem voor een prikkie overnemen.
Vooraf had ik de plaat opgemeten en zo kwam ik tot de conclusie, dat ik hem voor het afdakje van de CBX kon gebruiken. Ik moest hem dan wel in drie gelijke delen slijpen. Die delen naast elkaar waren genoeg om het hele afdakje te bedekken. Alles leek mooi uit te komen. Per plaatje had ik drie pannen! Dus ik de slijptol erop gezet. Met veel lawaai sleep ik twee gelijke stukken van de plaat. Van drie pannen elk. Dacht ik, want toen ik ze bijeen pakte, bleek één plaatje te lang en één te kort! *&#!! Grrrr! Hoe kon dat nou gebeuren? Ik had al die tijd drie pannen in mijn hoofd. En toch heb ik een plaat op twee pannen doorgeslepen! En dat terwijl ik ongestoord bezig was. Of was ik wel gestoord? Het zal wel weer de leeftijd zijn.
Voor het maken van een nieuwe dakconstructie was ik nog even in de weer. Mijn hersenen werkten op volle toeren en vonden geen oplossing. Die kwam pas toen ik met Fenna aan het wandelen was en met mijn gedachte ergens anders was. Zo zie je maar weer. Het is net als zwanger worden. Als je er te veel mee bezig bent, wordt het niets. Toen ik de eerste plaat erop had geschroefd, bleek ie andersom te liggen! Nou, lekker hoor! Toen alle platen erop lagen, zag ik pas dat ze scheef wegliepen. Dus alles maar weer gelost en recht geschoven. En weer vastgezet.

Nieuw dakje

Het zeil heb ik als extra flap gebruikt, voor het geval dat de wind en nattigheid uit het oosten komt.
Al met al ben ik zo'n zes uur bezig geweest in de frisse buitenlucht met een karig zonnetje. Het had sneller gekund, maar wat maakt het uit? Maar nu ben ik wel tevreden. Ik wil alleen nog de randen afwerken. Het materiaal is vrij dun en heeft scherpe randen. En op een snee in mijn kop zit ik niet te wachten.

Ook integratie

Integratie gaat niet alleen over taal, kleding, acceptatie en/of maatschappelijk meedoen. Het gaat ook over eten. In de Gelderse gemeente Elst heeft een drietal bewoners bezwaar aangetekend tegen de komst van een toko op de begane grond van het flatgebouw. De toko zal plaats bieden aan 15 gasten en er is ook een afhaal mogelijkheid. Het drietal maakt bewaar op grond van 'stank- en geluidsoverlast'.

Het is een mij bekend fenomeen : klagen over de keuken die ander voedsel bereidt dan groenten, aardappelen en wat jus met een stukje vlees. Vaak wordt de andere geur omschreven als stank. Ik heb ook een paar keer de term 'smerig eten' gehoord toen het over de Indonesische en Marokkaanse keuken ging. Ik heb nogal moeite met die termen. Het gaat per slot van rekening om voedsel.
Smaken verschillen, maar ik ervaar de geur van een Chinees restaurant of een toko of snackbar niet bepaald als stank. Oké, het geurt. Als ik mag kiezen tussen de geur van een toko en die van spruitjes en/of bloemkool, dan liever de toko.
Ik vraag me af of het drietal zelf weleens Oosters eet. Er zijn mensen, die maar al te graag een bordje nasi of bami van hun buren aannemen. En tussendoor klagen ze over de stank uit de keuken van diezelfde gulle gevers. Nogal hypocriet. Een buurvrouw vroeg een keer aan Sonja : "Hoe vind je het nou om elke dag dat vieze eten te maken?" Maar ook zij nam graag een bakje nasi of bami van ons aan.
Volgens de gemeente Elst voldoet de toko aan alle eisen, inclusief de aanwezigheid van een goede afvoer met geurfilter. Ik wens de ondernemer veel succes toe.

Nat en glad geschoren

Ik scheer me nat. Dus met kwast, zeep en scheermes. Dat doe ik al sinds ik haargroei kreeg op plaatsen waar ik ze tot dan nog niet had. Dat was trouwens wel even flink schrikken. Ik had eerder gehoord van weerwolven en zo en dus niet over de ontwikkeling van het menselijk lijf. Maar dat krijg je als je opgevoed bent in de jaren 50. Toen was het woord seks nog erger dan een vloek. Mijn moeder zei vaak dat mij zeven jaar ongeluk wachtte, als ik stiekem naar een blote vrouw zou kijken. Nou, dat heb ik dus geweten. Haha!
Nat scheren prefereer ik boven elektrisch. Ik heb wel zo'n Philips bekkenvreter, maar ik gebruik hem sporadisch. Als ik dat apparaat heb gebruik, blijf ik een ongeschoren gevoel op mijn toet houden. Dat ding levert me ook een schrale huid

op. Dan heb ik meer baat bij een crème dan bij een aftershave.
Ik gebruik liever geen scheerschuim uit een spuitbus. Dat spul vind ik zo nep als slagroom uit zo'n bus. Nee, gewoon echte scheerzeep.
Toen ik nog werkte schoor ik me in het weekend niet. Tenzij er iets bijzonders was, waar ik me aan andere mensen moest tonen. En dan bedoel ik dus niet een motorrace of zo, maar bijvoorbeeld een begrafenis of crematie of als ik gewoon ergens op bezoek ging. En anders was het maandagochtend pas weer tijd voor een natte scheerbeurt. Ik heb ook heel lang een blokje, later een stift, aluin gehad. Om het bloeden te stelpen. Soms plakte ik een stukje vloeipapier op een snee. Op mijn werk werd ik daar vaak weer aan herinnerd : "Hé Willem, vanmorgen rijst gegeten?!"

Rot op naar je eigen land!

Een tv programma waarin deelnemers een reis maken, zoals zogenaamde vluchtelingen die naar o.a. ons land maken. Het programma zet iedereen op het verkeerde been. Zowel de deelnemers als de kijkers. Het is een aaneenrijging van quasi zielige activiteiten, die in een AZC begint en moet eindigen in het land van herkomst. Het moet bij de kijker medelijden opwekken, zodat ze wat minder hard zullen zijn voor dit soort 'vluchtelingen'. Kortom, weer zo'n flutprogramma.
Niet alleen als vrijwilliger voor Vluchtelingenwerk, maar ook in de privésfeer heb ik diverse keren met 'vluchtelingen' gesproken.

De meesten hebben tienduizenden euro's betaald voor hun reis naar het Westen. Vraag me niet hoe ze aan dat geld komen. In veel gevallen betreft het een lening, die ze in het Westen mogen aflossen aan andere medewerkers van het  'vluchtbedrijf'. Vervolgens worden ze zo goedkoop mogelijk vervoerd. Meestal tot de grenzen van het Afrikaans continent. Daarna mogen ze het zelf uitzoeken.
Er zijn er ook veel die op eigen gelegenheid op pad gaan. Ze overleven door onderweg te stelen. Het zijn de avonturiers, de opportunisten die in het Westen het paradijs zien. Het viel mij op dat hun verhalen met enige trots mij verteld werden.

In Noord Afrikaanse havens worden deze reizigers in boten gepropt (ook tegen betaling) en afgeduwd richting het Europees vaste land. Daar ontstaat een massaal ach en wee, want velen verdrinken, raken gewond of worden ziek. Men krijgt het advies vooral kleine kinderen mee te nemen, want daar zijn westerse mensen heel gevoelig voor. Anderen vinden hun weg naar het noorden, waar men asiel probeert te krijgen. Natuurlijk hebben ze opeens geen papieren, zoals een paspoort. Ze weten ook niet meer waar ze vandaan zijn gekomen. En of ze via België of Duitsland ons land zijn binnengekomen. Ze zijn wel opvallend goed op de hoogte van onze sociale wetten en voorzieningen. Ze weten ook vaak met welke redenen ze wel of niet toegelaten worden. Ze weten zelfs dat er speciale huizen voor hen klaarstaan!
De meesten heb ik als brutaal en veeleisend ervaren. Ze vinden dat ze op veel voorziening recht hebben. Ze reageren verontwaardigd, omdat de aangeboden woning leeg en niet gestoffeerd en gemeubileerd is. Er waren er die dat op een nare manier mij kenbaar maakten. Alsof ik hen opzettelijk iets onthield. Ze staafden hun gelijk met verhalen van andere 'vluchtelingen'. Over plichten hoorde ik nauwelijks. Maar ja, wat dat betreft passen ze goed in onze cultuur. Wel rechten, maar geen plichten. Wat mij opviel was dat de echte vluchtelingen al bij aankomst in een AZC de Nederlandse taal aan het leren waren, hun diploma's lieten wegen en filosofeerden over hun toekomst. Een toekomst waarin ze zichzelf een positieve bijdrage zien leveren aan onze maatschappij. Maar voor zo'n groep heb je misschien aan één AZC voldoende.
En dan zijn er nog de vluchtelingen uit oorlogsgebieden. Of die vervolgd worden. Die moeten we wel blijven helpen. Economische vluchtelingen zijn wat mij betreft ook welkom. Maar dan wel met voldoende middelen om drie maanden te kunnen leven en wonen en als ze vooraf een baan hebben geregeld. En als ze twee maanden zonder werk zitten, moeten ze het land weer verlaten. Wat de rest betreft : zie titel van dit bericht.

Een studentenkamer in de verf

Zoals gezegd heb ik de nieuwe cv leidingen een likje verf gegeven. Ze vallen nu niet meer op bij de rest. Al kwastend kreeg ik de smaak te pakken. Vanmorgen besloot ik het blik verf van de Gamma aan te spreken. De zolderkamer van de student wachtte al een tijdje op een verfbeurt. Met name het kozijn van het dakvenster en de gordingen zagen er niet bepaald aantrekkelijk uit.
Zo op het oog leek het een eenvoudig karweitje. Maar de tijd doorbrengen staande op een huishoudtrap met smalle treden viel tegen.
Ik heb zowel de kwast als een roller gebruikt. Die lange gordingen heb ik gerold. Dat ging veel sneller dan met een kwast. De kwast heb ik voor de kleinere stukken gebruikt en om de aansluiting op wit geverfde delen mooi te krijgen.
Het blik meldde een kleur 'couleur locale Havanna bruin'. Niet brun, maar bruin dus. Dat komt meer voor : interessant doen met woorden uit een vreemde taal. Hij had van mij ook lever bruin kunnen heten. Maar dan blijft zo'n blik misschien langer in het schap staan.
Ik ben ruim 5 uur bezig geweest en ben het nu zat. Ik heb de boel opgeruimd (handig dat wegwerpspul) en gelijk maar even een stofzuiger door de studentenkamer gehaald. Ik bedoel maar : ik was toch al bezig.

Zweepslagen en executies

Er is/was nogal wat heibel over de executie van een landgenoot in Indonesië. Zelfs de regering en de koning maakten zich daar druk over. Ik vind het klinkklare onzin. Er zijn nu eenmaal landen waar nog keihard gestraft wordt. Ik geef toe, soms bij het beestachtige af. De doodstraf? Die strafmaat hanteert Amerika ook. Daar worden geregeld onschuldigen de dood ingejaagd. Maar ja, dat is onze grote vriend, Amerika. Dus dan is het oké.
Zint eer gij begint en stel je goed op de hoogte van de regels die in andere landen gelden. Ons land begint gelijk zo overdreven zielig te jammeren als criminelen straf krijgen. Maar ja, in veel landen doet men niet aan ramen lappen, werken in de groenvoorziening en straatjes schoonvegen. Daar zijn straffen nog echte straffen.
Ik heb meer moeite met de duizend zweepslagen die een blogger krijgt, omdat hij zich wat 'kritisch had uitgelaten over de islam'. Waarom? Omdat het hier om de vrijheid van meningsuiting gaat in het land Saoedi Arabië. Het gaat niet zozeer over de islam (wat is dat toch met dat woord?), maar over het feit dat Raif Badawi een blog erop na houdt. Dat vindt men in dat land een misdaad. Iemand die zijn gedachten en mening over een oliedom landje aan de wereld bekend maakt, dat mag in Saoedi Arabië niet. Afgezien van de zweepslagen krijgt Raif ook nog tien jaar gevangenis opgelegd, een boete van bijna twee ton en een reisverbod van tien jaar. Ook daar heeft men gekke rechters.
Hoe zit het met bloggende toeristen, die dat land bezoeken? Niet dat ik van plan ben ooit dat land te bezoeken, hoor. Maar gewoon voor de weet.

Het circus Oostvaardersplassen

Wie het vermogen heeft en de moeite neemt om zich te verplaatsen in de naargeestige denkwijze van de beheerders van de Oostvaardersplassen, had kunnen weten dat de introductie van de wolf in dat gebied een volgende hersenspinsel zou zijn. De denkwijze is net zo simpel als dom : de wolf gaat het overtollig aantal grote grazer wel even voor Staatsbosbeheer uitdunnen. En zodra er overlast ontstaat van wolven, kan Staatsbosbeheer er weer lekker op los knallen. Want de wolf staat immers sinds mensen heugenis bekend als een naar beest. Dus daar zal menigeen geen kwaad woord over zeggen. De wolf mag dus het dierenleed in de OVP aanpakken, dat door Staatsbosbeheer en haar adviseurs is veroorzaakt. En als dank krijgt de wolf straks de kogel. Het hele gebeuren komt erg huichelachtig over als ik naar het verbod van circusdieren kijk. Want laten we wel zijn : de Oostvaardersplassen is ook net een circus. Compleet met dolgedraaide oppassers en publiek dat van dierenmishandeling geniet en zich laat misleiden door een gemanipuleerde film.

Weg met die meterkast!

De techniek mag dan rap vooruit rennen, in de meterkast lijkt ie al een eeuw stil te staan. Wat een draden, kabels en buizen! En wat een meters allemaal! Kan dat nou echt niet anders? In Roemenië bevinden de energiemeters zich buiten de woning. Dat scheelt. De meters zelf zijn nogal kolossaal van omvang. Neem nou zo'n watermeter. Dat moet toch een klein doosje op de hoofdleiding zijn, waarmee op elektronische wijze de hoeveelheid water dat door die buis stroomt gemeten wordt? En zo'n doosje wil ik via een draadloze verbinding op afstand kunnen laten uitlezen. Een soortgelijk intelligent doosje voor elektra en gas. Gewoon op de leidingen geplakt. Dat zou mooi zijn. Men kan tegenwoordig al de kamertemperatuuren de verlichting op afstand regelen. Dat wel. Maar nu nog de meterkast aanpakken. Dan kunnen we eindelijk afscheid nemen van die ouderwetse machinekamer. Maar voor die tijd, zal ik zelf even aan de slag moeten om die kluwen  spaghetti draden te ordenen en al die loze stukjes pvc buis te verwijderen . Installateurs, grrrr!

Zondag, rustdag en rijstdag

Het is zondag en toch ben ik heel even bezig geweest met een klusje. Even de dakgoot op afschot gezet. En een pot lijm over de vloer van de huiskamer gegooid. En toch, de zondag is voor mij nog steeds een bijzondere dag. Een rustdag. Niet dat ik de hele zondag op de bank doorbreng, hoor. Maar geen geluiden van timmeren, boren, zagen en dergelijke. Het heeft te maken met mijn opvoeding. Als kind moest ik ook zondagse kleding aan. Dat doe ik dus niet. Dat heb ik onze kinderen ook nooit laten doen. Ik ben me ervan bewust dat om ons heen mensen zijn, die nog op de voor mij ouderwetse manier kerkelijk zijn. Die respecteer ik ook. Dat speelt ook mee in mijn gedrag op de zondag.

Zondag, rijstdag

Het stoort mij wanneer ik op een zondag gedurende langere tijd een zaagmachine, boor of een hamer hoor. Iets zegt mij dat het niet zo hoort. Mijn moeder was erg christelijk. Ze ging ook vaak naar de kerk. Ik heb mijn vader slechts een keer in een kerk gezien. Nota bene in een katholieke kerk. Dat was omdat een dochter van hem (en dus een zus van mij) overstapte naar dat geloof. Heel opvallend eigenlijk, want ik hoorde mamma vaak zeggen dat ons geloof (Nederlands Hervormd) het beste geloof was. Ook omdat het Koninklijk Huis tot dezelfde kerk behoorde. Katholieken waren volgens haar veel te  gemakkelijk met zondigen, want ze konden naar de biecht en ze lazen de bijbel niet. En vrijdags aten ze vis.
Mijn pa dus in een katholieke kerk. Voor hem was dat net als viool spelen. Daar had ie ook helemaal niets mee. Haha! Hij was zelf wel gedoopt, maar ging nooit naar een kerk. Mamma ging vaak alleen. Thuis deed pa dan de afwas en pakte daarna de stofzuiger. Als hij daarmee klaar was ging de koffer met de platenspeler open en draaide hij anderhalf uur C&W muziek met een wat hoger geluidsvolume dan normaal door mamma was toegestaan ('denk aan de buren!'). Zodra hij het koffiezetapparaat aanzette wist ik dat mamma vijf minuten later weer thuis zou komen. Dan was alles weer normaal. Dan was de zondag weer een rustdag. Maar dus ook een rijstdag.

Mensenkennis of eerder ervaringen?

Vanaf jonge leeftijd, kon ik al vrij goed mensen inschatten. Door naar iemands uiterlijk en gedrag te kijken gedurende slechts een paar minuten, ben ik in staat om de algemene kenmerken van die persoon en zijn levensstijl in te schatten. Sommige beweren dat die gave gebaseerd is op eerdere ervaringen met dat soort mensen in mijn vorig leven(s); dat ik een 'oude ziel' ben. Ik zou daarom mensen snel herkennen.

Dit betekent overigens niet dat ik ze op voorhand veroordeel, dat zeker niet. Iedereen krijgt van mij een kans. Of meer kansen. Automatisch vergelijk ik dan mijn praktische ervaringen met de resultaten van mijn eerdere analyse. Ik kan me niet heugen dat ik het weleens mis heb gehad. Soms baal ik ervan.
Ik ben dus blijkbaar een observerend type. In groepen (verjaardagen, feestjes, langs het voetbalveld enz.) kijk ik 'controlerend' rond. Op zoek naar herkenning. Kijken hoe mensen communiceren, hoe ze op elkaar reageren tijdens het communiceren of op anderen. Als waarnemer op afstand voel ik me vaak veel comfortabeler dan als deelnemer.
De gave geeft me ook de mogelijkheid om onzin en/of leugens te ontdekken. Ik heb er een neus voor wanneer mensen zich anders gaan gedragen dan normaliter. Iets wat ik tijdens sollicitatie- en intake gesprekken vooral ervoer.  Als ik die gave al van jongs af aan heb, is het dan eigenlijk wel een gave? Of zijn het mijn ervaringen uit eerdere levens? Wie zal het zeggen. Ik houd het maar op de wetenschap dat ik intuïtief goed ben in het aanvoelen van mensen, situaties en sfeer. En dat is niet altijd erg leuk.

Een regengoot ophangen

Gisteren ben ik even naar de Gamma gereden. Met de auto, want ik wilde nogal grote dingen kopen. Het afdakje moest nog voorzien worden van een regengoot, zodat het hemelwater niet zo op het terras klettert. De goot moest bijna 6 meter lang worden. De afvoer komt aan de vrije kant van het terras. In de doorgang tussen de huizen bevindt zich een afvoerput, zodat van wateroverlast geen sprake kan zijn.
Omdat het geld me niet op de rug groeit, kocht ik van die ordinair grijze regengoot. De gekleurde, bruin of groen, was duurder. Voor zes meter goot was ik zo'n 13 euro kwijt. Maar dat was nog niet alles. Ik had ook nog wat koppelstukken, een afvoerpijp, eindstukken (waarvan een met afvoer) en montagebeugels nodig. Die beugels zijn behoorlijk prijzig. Ze zijn van aluminium (ijzeren waren er niet) en kosten ruim 3 euro per stuk. Kassa!
Omdat ik een bescheiden afvoerpijp wilde, zodat hij overeenkomt met de maat van de houten staanders, koos ik voor een 60mm in plaats van een 70 of 75 mm. Helaas liep ik tegen het probleem aan, dat er geen verloopstukken op voorraad waren, om de 60mm pijp op het 70 mm eindstuk aan te sluiten. Toch heb ik me gehouden aan de 60mm pijp omdat ie mooier staat en wacht maar af totdat de

verloopstukken er zijn.
Kom ik na veel gepuzzel en zoeken bij de kassa's, staan daar flinke rijen! Ik heb de kar maar even geparkeerd en ben op mijn dooie gemak wat gaan rondkijken. Op de verfafdeling zag ik blikken staan die sterk afgeprijsd waren. Dat kwam mooi uit, want ik wil de gordingen op zolder een likje verf geven. Voor iets meer dan 5 euro kon ik nu een blik Flexa inslaan.
Na terugkeer, de lunch en het uitlaten van Fenna heb ik de goot rechttoe rechtaan gemonteerd. Omdat ik ook nog voor het avondeten moest zorgen liet ik het daarbij.
Vanmorgen stond de goot vol regenwater. Ik heb alsnog wat afschot aangebracht met behulp van plaatringen. Een klusje zonder lawaai : twee schroeven lossen, een ring ertussen en weer aandraaien. Maar ja, het is wel zondag. Het regenwater loopt nu wel keurig richting de afvoer. Ik heb de regenpijp voorlopig gemonteerd, in afwachting van de verloopstukken. O ja, ik dacht in de woonkamer even een 45 graden bochtje op de pijp te kunnen lijmen met pvc lijm. Ik had keurig een krant op de eettafel gelegd om de boel netjes te houden. Wat denk je? Laat ik het geopende lijmpotje op de grond vallen! Grrr! Alarmfase rood! Gelukkig konden we alles goed schoon krijgen met wat aceton. Dat spul hebben we vooraf eerst getest op een restant vloerdeel. Je weet maar nooit.

De samenwerking

Als kind moest ik geregeld helpen in de huishouding. "Vele handen, maken licht werk", zei mijn moeder. Die wijsheid begon ik pas jaren later te waarderen. Sinds mijn huwelijk heb ik me van begin af aan ook ingezet voor het huishouden in ons optrekje.

woekeren met ruimte

Ik zat of lag niet op de bank te wachten op de thuiskomst van Sonja, die dan voor het eten zou moeten gaan zorgen. Zo ouderwets, lui en egoïstisch ben ik niet.  De 'werkzaamheden' gingen dus gewoon door. Zo ook vanmorgen. Na het ontbijt en de ochtendwandeling met Fenna, ging Sonja boodschappen doen. Eerder had ik gemerkt dat de wasmachine een was had gedraaid. Ik ben maar eerst met de stofzuiger door het huis gegaan. Fenna komt dan steevast met een tennisbal aankakken. Die mag ik dan met het mondstuk van de stofzuiger wegslaan. Dat doe ik tussendoor, want de hoofdklus blijft stofzuigen. Het kleed doe ik met een speciale borstel om ook haren van Fenna te verwijderen. Daarna ben ik met de dweil over de vloer gerend. We gebruiken voor het sopje een alles (dus ook vloeren) reiniger met Javaanse olie. Vraag me niet wat voor olie dat is, want dat geeft het etiket niet aan. Ik krijg er geen speciaal oosters gevoel van. Feit is wel, dat het lekker ruikt.
Vervolgens heb ik de was uit de machine gehaald en boven het trapgat aan het wasrek opgehangen. Ik heb daar aan een gording, onder het vlierinkje, een stang gemaakt, waar ik wasgoed als truien, vesten enz. op een hangertje kan ophangen. Dus die ruimte wordt ook benut. Tja, we moeten in dit huisje slim met de beperkte ruimte omgaan.

de hoogte benutten

Toen Sonja weer thuiskwam, was het koffietijd. Vanmiddag gaat ze met oma van de overkant naar Zwolle. Naar een kumpulan, een gezellige bijeenkomst voor Indo's. En andere geïnteresseerden. Maar die laatste groep zie je er nauwelijks. Straks ga ik even naar de bouwmarkt, want het afdakje heeft nog een regengoot nodig. Werk aan de winkel!

De Joon en de MFA

In Lelystad is de gemeente gebotst met leden van het buurthuis De Joon. Het buurthuis moest van de gemeente verhuizen naar een MFA. Maar zoals gewoonlijk gebeurt zoiets op typisch ambtelijke wijze. En dat betekent in Lelystad, dat van enig fatsoenlijk overleg geen sprake is en dat men als direct betrokkenen weinig inbreng heeft.
De werkwijze herinnert mij aan de manier waarop het buurthuis De Windhoek in Lelystad Haven in een MFA werd opgenomen. Toen heeft de gemeente op slinkse wijze de buurtvereniging De Windhoek uitgewerkt. Daar speelde de gemeente Lelystad een smerig spelletje, door eigen mensen naar voren te schuiven en zelfs plaats te laten nemen in het bestuur van de buurtvereniging! Bestuursleden worden normaal gekozen, maar toen niet. De (vrijwillige) kinderopvang werd onder leiding van een botte, achterbakse CU bemoeial beëindigd en in handen van de SKL gespeeld. Dat ging ten koste van de verenigingskas. Er werd namens de vereniging een dure kracht ingehuurd. De

Wijkvereniging werd vervolgens uit het gebouw verbannen. De ruim 140 gezinnen in de wijk werden zodoende gedupeerd. Natuurlijk waren er ook verraders onder de leden. Die heulden met de gemeente met een leuk baantje in het vooruitzicht. In een paar gevallen is er zelfs politie ingezet.
Na de opening van de MFA (het buurthuis werd verbouwd en fysiek en organisatorisch gekoppeld aan de basisschool), kwam er geen hond meer. Hoewel, een paar dan. Die hadden meegewerkt met de gemeente.
Toen ik het eindresultaat zag, vroeg ik me af waarom de gemeente voor zo'n brute, achterbakse overval had gekozen in plaats van een samenwerking met de zittende partijen. Maar wat dat laatste betreft is de gemeente, gezien de kwestie De Joon, blijkbaar nog steeds niet toe in staat. Jammer. Zo help je enkel het vrijwilligerswerk en de participatie in een wijk om zeep.

Flight MH17 -3-

Het is verdacht stil rond de ramp met vlucht MH17. Men was er als de kippen bij om Rusland met een boycot te confronteren. Gezien de omvang van de ramp verwachtte ik meer en geregeld nieuws over de vorderingen rond het onderzoek naar de oorzaak van het neerstorten van vlucht MH17 boven oostelijk Oekraïne. Ik sta niet alleen in mijn verwondering rond de stilte. Vooral in het buitenland vindt men het nogal vreemd, dat onze regering zwijgt over het onderzoek.
In Duitsland is men al heel ver gekomen met een onderzoek. Daar heeft een onderzoeksbureau achterhaald wat er op die zwarte dag van 17 juli 2014 in het oosten van Oekraïne is gebeurd. Op die bewuste dag werd een luchtafweerinstallatie het dorp Snischne binnengereden. Het betrof een mobiel BUK luchtafweersysteem dat opvallend genoeg op een burgervoertuig het dorp binnenreed. De BUK was zichtbaar voorzien van vier raketten met witte koppen. De raketinstallatie reed op eigen kracht een akker op. Niet veel later, vlak voor het neerstorten van vlucht MH17, hoorden dorpsbewoners een harde knal die de omgeving deed schudden, gevolgd door een langdurig angstaanjagend geluid. Dat eindigde in nog een knal, maar dan op grote hoogte. Binnen een minuut zagen zij een vliegtuig brandend neerstorten.
Video opnames laten vervolgens weer de BUK installatie zien, die op hetzelfde burgervoertuig het dorp verlaat. Opvallend is dat het raketsysteem één raket mist. Er zijn nu nog maar drie koppen te zien. Een lokale commandant van de separatisten geeft toe, dat op die dag een Buk installatie op weg was naar het dorp. Maar naar zijn weten zou het transport halverwege teruggekeerd zijn naar de grens. Hij ga voor de camera nog wel even aan, dat zijn verklaring niet de waarheid hoeft te zijn.  Onduidelijk blijft wie verantwoordelijk was voor het afvuren van de raket en of het al dan niet een bewuste lancering is geweest.
Een ander onderzoek vertelt over een Oekraïens jachtvliegtuig dat op die bewuste dag was opgestegen voor een speciale missie. De SU-25 was uitgerust met  speciale raketten om vijandelijke vliegtuigen neer te halen. Op het militair vliegveld begreep het grondpersoneel niet waarom die raketten gemonteerd moesten worden. De separatisten beschikten namelijk niet over vliegtuigen. Na terugkeer ontbraken de raketten en zei de piloot dat het een verkeerd toestel betrof. 'Dat toestel bevond zich op een verkeerd moment op een verkeerde plaats', zo zei hij. Zou het politiek gezien vervelend zijn, indien het laatste verhaal waar blijkt te zijn? En dat men daarom geen haast heeft met het onderzoek?

Steeds minder gelovigen

Naar zeggen is meer dan de helft van ons land niet gelovig. Dat geloof ik zelf niet. Ik denk dat het er meer zijn. Veel mensen gaan op zondag naar de kerk om gezien te worden. Wat ze doordeweeks uitvreten is een heel ander verhaal. Geloven op zondag of de sabbat of een andere vaste dag. Zelf ben ik ook gelovig opgevoed. Ik ben op drie jarige leeftijd gedoopt in de Hervormde Kerk van Leiderdorp. Daar herinner ik me helemaal niets van, anders had ik protest aangetekend. Maar ja, zo ging dat vroeger. Ik ging naar christelijke scholen, waar ik geregeld gekastijd ben. Dat hoorde ook bij het geloof, want in de Bijbel staat "Wie zijn kinderen lief heeft, kastijdt ze". Nou, er waren mensen die mij wel héél erg veel liever vonden dan nota bene mijn eigen ouders.

Die tekst is volgens mij meer figuurlijk dan letterlijk bedoeld. Ik walg dan ook van quasi gelovigen, die geregeld hun kinderen afranselen omdat het volgens hen van God of de Bijbel moet. Ik hoorde van iemand dat zijn vader huilde als hij zijn eigen kinderen afranselde, 'want het was zo erg en hij wilde het niet. Maar ja, het staat in de Bijbel.' Dat soort interpretaties is voor mij ook een vorm van terrorisme. Zo sla je toch het geloof uit je kinderen?
In mijn interpretatie betekent die tekst dat je in de opvoeding grenzen moet aangeven en bewaken. Door de jaren heen zijn mensen door het alsmaar toenemende liegen en bedriegen minder gaan geloven. Ook door de manier waarop de Kerk en haar geestelijken al decennia bezig zijn. De Kerk heeft zelf veel mensen weggejaagd. Mensen geloven tegenwoordig alleen nog maar in zichzelf. Ze vertrouwen alleen zichzelf. En als het geloof eraan te pas komt, dan is het louter om hun eigen ideeën te onderbouwen. Eli, Eli lama sabachtani! wordt er geroepen. Maar Hij heeft ons niet in de steek gelaten. Wij Hem wel.

Van de regen in de douche

in haar element

Yeah! In bad....!

Het was even droog. Ik wierp snel een blik op Buienradar. Die site beweerde dat het zo een halfuurtje zou blijven. Dus heb ik snel Fenna de riem omgedaan, haar bal gegrepen en naar buiten gerend.
Staan we net op het veld bij het bos, begint het weer te regenen! Voor ons geen spelbreker, dus gewoon samen doorgegaan met het balspel. En dus samen zeiknat geworden.
Weer thuis gekomen, de teef zeiknat met de tong uit de bek en ik alleen zeiknat, bedacht ik me opeens dat ik Fenna maar onder de douche zou doen. Haar loopsheid is inmiddels voorbij, maar ze heeft nog een bepaald geurtje. Althans, volgens bepaalde reuen. Om haar met dit weer in de plomp te gooien ging me wat te ver. En toch denk ik dat ze daar liever voor zou kiezen, dan een douchebeurt in de badkamer.
Ze liep gedwee met mij de badkamer in. Vooraf alles even opgeruimd wat niet nat mag worden, zoals kleedjes en handdoeken. Daarna een emmertje met shampoo verdund met water aangemaakt. Fenna keek met een ietwat verontwaardigde blik toe. Ik hield de temperatuur van het water op erg lauw. Omdat ze al zeiknat was, was ze snel door en door nat. Na een paar boenbeurten met de shampoo-oplossing, spoelde ik Fenna af. Al die tijd gedroeg ze zich erg rustig. Heel wat anders dan Zorro. Die had een hekel aan de badkamer en dus waste ik hem buiten in de tuin. Zorro was een bikkel, waar je de tuinslang op kon zetten. Dat maakte hem niets uit, hij gedroeg zich erg rustig.
Na het afdrogen met de hondenhanddoeken, zette ik de föhn op de schone teef. Ook dat vond ze geen probleem. Toen ze het washok uit mocht, begon ze als een dolle over de mat voor de deur te rollen en te schuren. Ik moest zelf nog even aan de bak, om de badkamer weer in het reine te krijgen.
Straks krijgt ze nog een föhn- en kambeurt, zodat ze vanavond droog weer de deur uit kan. Het ruikt hier in huis nu wel erg naar berkenshampoo.