Naar Rotterdam -2-

Vanaf metro-station Zuidplein was het een kleine wandeling (in een miezerige bui) naar Ahoy, waar de Winterfair gehouden werd. Eenmaal weer binnen, gingen de jassen uit en liepen we de drukte in. Wat bleek? Het was een gebeuren met een erg hoog Huishoudbeurs en/of Libelle-week gehalte! Allemaal vrouwen! Nou ja, bijna dan. Maar ja, voor Sonja was het een soort paradijs. Ik zag af en toe mannen lopen. De meesten met erg vrouwelijke trekjes, de rest was duidelijk gestraft. Dat kon ik aan hun chagrijnige gezichten zien. Dus liep ik met een glimlach rond. Ik observeerde al die mensen, die bij de vele kraampjes druk met hun uiterlijk bezig waren. Valse wimpers, nagels, bont (en vast ook wel vals geld). En natuurlijk kleding, keukengerei en snacklocaties. Er was slechts één kraam voor mannen. Daar werden t-shirts verkocht....Dus zo fair vond ik die Winterfair niet.
Halverwege de tour de fair kregen we van een Chinese jongeman een massage. Hij gebruikte daarvoor een vibrerend apparaat. Terwijl hij met dat trillen ding over mijn rug gleed (ik mocht mijn kleding aanhouden), lichtte hij de werking toe. Hij vroeg eerst : You speak English? Zelf sprak hij onverstaanbaar Engels, wat voor mij gewoon Chinees was. Hij gooide er ook vaak Duits doorheen. Kijk, zulke Chinezen vertrouw ik helemaal niet. Dat werd even later bevestigd, toen hij met dat trillende ding naar mijn bovenbenen afzakte. Met zijn spleetogen half dicht geknepen ogen keek ie lachend naar mij omhoog. Toen vond ik het welletjes.

Ik klapte mijn knieën veilig tegen elkaar en bedankte hem voor de behandeling. Hij was niet blij met mijn reactie.
Na het uitgebreide bezoek aan de beurs liepen we terug naar het metrostation en reden vervolgens richting CS. Vooral de stukken traject bovengronds vond ik interessant, omdat ze mij e.e.a. van de stad lieten zien.
De bedoeling was om via Amsterdam terug te reizen. Maar door werkzaamheden aan het spoor kende die verbinding veel uitval en vertraging. Dus werd de terugreis weer via Utrecht, Amersfoort en Zwolle ondernomen. De reis verliep voorspoedig. We hoefden op dat stuk nergens over te stappen. In de Sprinter naar Dronten kwam een reiziger luid schreeuwend de trein binnen. Gedurende de hele reis bleef hij opgewonden schreeuwen, waarbij hij druk met zijn armen zwaaide. Het was een buitenlander, die onze taal vrij goed beheerste. Hij was op weg naar Amsterdam, waar hij dood zou gaan. Althans, zo beweerde hij, want blijkbaar ging hij niet vrijwillig daar naar toe. Zijn geschreeuw kwam soms beangstigend over. Wij stapten eerder uit. Het was al met al een leuke zondag.