Ooit heeft iemand bedacht dat met Kerst de kinderen bij hun ouders moeten gaan eten. En dan voor al
moeten. Elk jaar is het weer een heel gedoe om te bepalen op welke van de twee kerstdagen wie bezocht gaat worden. De keus is vaak beperkt, want moeders willen heel graag dat al hun kinderen en kleinkinderen er op een van de twee dagen zijn. En elk jaar weer wint dezelfde moeder, want die is het meest gevoelig of heeft een voorkeur voor bepaalde kinderen of zeurt het hardst en/of kan een jaar lang janken, omdat je toch naar je schoonmoeder bent gegaan en niet naar haar.
Ook binnen gezinnen is daar strijd over. Zelfs afspraken over zoiets, zoals om het jaar je eigen moeder als eerste, zijn nauwelijks te maken. Gewoon omdat bepaalde moeders daarin dwarsliggen. Die doen dat niet omdat ze hun kinderen zo lief vinden, maar om straks aan buren en kennissen te vertellen dat ze met kerst een huis vol hadden : "Kijk mij eens een goede moeder zijn!" En dan heb ik het maar niet over de vele mensen die andere redenen hebben om niet deel te nemen aan al die zogenaamde vrolijkheid.
Reden voor ons om dat zogenaamde leuke kerstdiner af te schaffen. Kinderen
mogen komen, maar
moeten niets. Aan hen de vrije keus. Zonder druk van onze kant af. Andersom is het dan ook wel weer zo, dat de kinderen niet per definitie hoeven te rekenen op een kerstdiner bij pa en moe. Die hebben dan ook geen vaste verplichtingen. Maar je kunt als kind ook hen eens een keer uitnodigen. Zo blijft alles wat in balans.
Trouwens, is het niet veel fijner om eens aan anderen te denken? Anderen, die met de feestdagen alleen zijn en/of het niet zo breed hebben? Dat geeft toch veel meer voldoening, dan dat getouwtrek en stressen vanwege de eigen kinderen?
